(တစ္)
ေကာင္းကင္ႀကီးသည္
စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးႏွင့္ ေဒါသပုန္ထေနေသာ ခ်စ္သူေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။ ေလျပင္းမ်ားက
စိတ္ဆုိးေနေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ရည္မ်ားကုိ ပုိက်လာေအာင္ ျမဴဆြယ္ေနသည့္ဟန္။ ကၽြန္ေတာ္
မုိးသံတစ္၀ုန္း၀ုန္းကုိ အရသာ႐ွိစြာ နားေထာင္ရင္း ေနၾကာေစ့တစ္ထုတ္ကုိ ေဖာက္လုိက္သည္။
အခန္းမီးမွိန္ပ်ပ်ေအာက္၌ ကၽြန္ေတာ့္ေနၾကာေစ့ဝါးသံ တေျဖာက္ေျဖာက္မွာ အခ်က္က်စြာ စီးဝါးလုိက္ေနၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္ ကုလားထုိင္၌ မတ္မတ္ထုိင္ေနရာမွ ခႏၶာကုိယ္ကုိ တစ္ဝက္ေလွ်ာခ်လုိက္ရင္း ပ်င္းရိညည္းေငြ႔စြာ
သမ္းေဝလုိက္၏။
"အခုအခ်ိန္မွာ
မုိးခုိမယ့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လာရင္ ေကာင္းမယ္" ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလုိက္မိ၏။
မုိးသည္သည္း႐ြာေနေသာ အခ်ိန္၌ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ကုိ ခပ္မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းမႈတ္ေသာက္ရင္း တစ္စုံတစ္ဦးႏွင့္
စကားေျပာခ်င္စိတ္တုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ျပင္းျပလာသည္။
"ပ်င္းလုိက္တာ
… ဝါး"
ပ်င္းပ်င္းရိရိ
သမ္းေဝရင္းမွ အျပင္ဖက္ကုိ ၾကည့္မိသည္။ တစ္ေလာကလုံး ေမွာင္မည္းေနသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္
အေမွာင္ထုက ႀကီးစုိးေနသည္။ လမ္းေပၚ၌ လူသြားလူလာ ကင္း႐ွင္းလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္
ကုလားထုိင္ကုိ မွီလုိက္သည္။
"ျခစ္
… ျခစ္ … ျခစ္ … ျခစ္"
အိမ္တံခါးကုိ
ကုတ္ျခစ္သံႏွင့္အတူ တြန္းကန္ဖြင့္ေနသည့္ အသံေၾကာင့္ ထိတ္ကနဲ ဝမ္းသာသြားမိ၏။
"အင္း
… မုိးခုိဖုိ႔အတြက္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေယာက္ လာတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ …"
ကၽြန္ေတာ္
ထုိင္ေနရာမွထကာ တံခါးေပါက္အနီးသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားမိသည္…။
"ဗုေဒၶါ"
ကၽြန္ေတာ့္ထံလာသည့္
မုိးခုိမည့္ဧည့္သည္က ကၽြန္ေတာ္ထင္သလုိ လူမဟုတ္ေခ်။ တစ္ကုိယ္လုံး ခုိက္ခုိက္တုန္ေန႐ွာသည့္
ေခြးႏွင္႔ေၾကာင္…။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြား၏။ စကားေျပာရန္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိအပ္ေနသည့္
အခ်ိန္မွာမွ တိရစၦာန္ႏွစ္ေကာင္က ေရာက္လာရသည္။
ကၽြန္ေတာ္
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဝင္ႏုိင္ေအာင္ တံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္ေပးလုိက္၏။
ေၾကာင္က 'ေညာင္' ဟု တစ္ခ်က္ေအာ္ကာ အိမ္ထဲသုိ႔ သြက္လက္စြာ ဝင္သြား၏။ ေခြးကေတာ့ ေၾကာင္ေနာက္က
အၿမွီးကုတ္၍ ခပ္ေလးေလး။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးပုံက ခရီးေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးမွ လာခဲ့ဟန္ျဖင့္ ႏြမ္းရိေနၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္
ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ သေဘာတက် ၿပံဳးလုိက္မိ၏။ လူေစာင့္ေနတာ.. လူမလာဘဲ တိရစၦာန္လာသည့္အျဖစ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီညေတာ့ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လုံး၌ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေကာင္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္..၊
ေခြး..၊ ေၾကာင္…။ ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိၿပီ။
(ႏွစ္)
အခန္းေထာင့္႐ွိ
ဂုံနီအိတ္အစုတ္ေပၚ၌ ေခြးက ေခြေခြေလးအိပ္ေနသည္။ ေၾကာင္၏ေရစုိ အေမြးေတြကုိ အဝတ္စုတ္တစ္ခုျဖင့္
သုတ္ေပးရင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ မာဂဓဘာသာစကားတတ္ေၾကာင္း သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္အား ေျပာျပလုိက္ရင္
ေကာင္းမည္လားဟု စဥ္းစားလုိက္မိ၏။
သုိ႔ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဖ်က္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္…၊
သူတုိ႔၏ သေဘာထားအားလုံးကုိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ စူးစမ္းရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္၏။ သူတုိ႔
ႏွစ္ေကာင္ ဘယ္ကလာသလဲ…၊ ဘာေတြျဖစ္လာခဲသလဲဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သိခ်င္ေန၏။ မုိးက႐ြာေကာင္းဆဲ။
လမ္းထိပ္ကင္းတဲမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံခုနစ္ခ်က္ကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။ ညစာ စားရဦးမည္။
ဒီည
… ညစာကုိ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းပ်င္းရိရိ မစားခ်င္သျဖင့္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္ေနသည္ဆုိပါမွ
ေရာက္လာသည့္အေဖာ္က လူမဟုတ္ျပန္။ လမ္းမ၌လည္း လူသြားလူလာ ကင္း႐ွင္းေနသည္။ ဒီပုံစံအတုိင္းဆုိရင္
ေနာက္ထပ္ မုိးခုိမည့္လူသား ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာဖုိ႔ မလြယ္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ ညစာစားရန္
ဟန္ျပင္လုိက္၏။ ေၾကာင္ႏွင့္ေခြးအတြက္ပါ ခြက္တစ္ခုစီ၌ ထည့္၍ ျပင္ဆင္လုိက္သည္။
"မီ…မီ…မီ"
"အုိ႔…အုိ…"
"မုိးသံၾကားမွ
ေၾကာင္ႏွင့္ေခြးကုိ အသံျမွင့္၍ ေခၚလုိက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ဟိန္းထြက္သြား၏။ ေခြးက အပ်င္းေၾကာတစ္ခ်က္ဆန္႔ရင္း
ေလးတိေလးတြဲ ထလာ၏။
"အင္း
… ဟင္းေတြကေတာ့ ေကာင္းသားပဲ"
ပထမဆုံးေျပာေသာ
ေခြးရဲ႕စကား။ ကၽြန္ေတာ္ နားစြင့္မိ၏။
"ဒီကၿပီးရင္
ငါေတာ့ ဘယ္ဆက္သြားရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူးကြာ၊ ဒီအိမ္႐ွင္ဆီမွာပဲ ေနလုိ႔ရရင္ေတာ့ ေကာင္းမယ္"
ခြီး…။
ေၾကာင္က ေခြးကုိ မာန္ဖီလုိက္ရင္းမွ ေပေစာင္းေစာင္းလွမ္းၾကည့္၏။
"မင္းလူေတြ
စိတ္မကုန္ေသးဘူးလား ရန္လုံ။ လူေတြဟာ သတၱဝါေတြထဲမွာ အေကာက္က်စ္၊ အစဥ္းလဲဆုံး သတၱဝါပဲကြ။
ငါေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လူနဲ႔ မေနေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္"
"ဟင္း
… ဟင္း … ဟင္း"
ေခြးက
ေၾကာင္၏ စကားေၾကာင့္ ေလွာင္ရယ္ ရယ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္႐ွဴဖုိ႔ ေမ့ေနေအာင္ပင္ သူတုိ႔စကား၌
နစ္ဝင္ေနသည္။
"ေ႐ႊဝါ…
ေ႐ႊဝါ… ေျပာေတာ့ မင္းက လူေတြကုိ စိတ္ကုန္သေလးဘာေလးနဲ႔ ခုနကမ်ား အိမ္႐ွင္လူႀကီးကုိ ေခါင္းေလးေဝွ႕ေဝွ႕ၿပီး
ခၽြဲေနလုိက္တာမ်ား အံ့ပါ့…"
"မင္း…
အဲဒါေၾကာင့္ ခက္ေနတာပဲ ရန္လုံ"
ေၾကာင္က
ပန္းကန္ထဲ၌ ေနာက္ဆုံးက်န္ေနေသာ အသားတစ္ဖတ္ကုိ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးရင္း ေခြးကုိ လွမ္းေျပာလုိက္၏။
"အ႐ုိးဆုံး၊
အေအးဆုံး၊ အႏူးညံ့ဆုံး၊ အသိမ္ေမြ႔ဆုံးေနမွ ျဖစ္မယ့္ အခ်ိန္မွာ အဲဒီလုိပဲ ေနရမယ္…၊ ဒီမွာကြ
ရန္လုံရဲ႕ ကုိယ့္ကုိ လူေတြက သတိမထားေလ လူေတြရဲ႕စ႐ုိက္ကုိ ေလ့လာလုိ႔ ပုိေကာင္းေလဆုိတာ
မွတ္ထား…"
ေခြးႀကီးက
မ်က္စိေပကလပ္ ေပကလပ္ႏွင့္ ေၾကာင္ကုိ ၾကည့္ေန၏။
"ကုိယ့္ကုိ
လူေတြက သတိမထားေလ၊ လူေတြရဲ႕စ႐ုိက္ကုိ ေလ့လာလုိ႔ ပုိေကာင္းေလ" ဆုိသည့္ ေၾကာင္၏စကားကုိ
ကၽြန္ေတာ္ အံ႔ၾသတႀကီး နားေထာင္မိ၏။
"အင္း
ဒီအိမ္႐ွင္ကေတာ့ ပညာတတ္ပုံပဲ၊ အိမ္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ…"
ေခြးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဝဖန္သည္။ ေၾကာင္ပညာ႐ွိ ဘာေျပာဦးမည္လဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ နားစြင့္မိ၏။
"ပညာတတ္ေလ၊
အတၱႀကီးေလပဲ" တဲ့။
ဗုေဒၶါ…။
ရက္ရက္စက္စက္။ အသိဥာဏ္တစ္ထြာတစ္မုိက္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စြပ္စြပ္စြဲစြဲ။ ကၽြန္ေတာ္
သည္းမခံႏုိင္ေတာ့။ မာဂဓဘာသာစကားႏွင့္ လွမ္းဆဲလုိက္၏။ ေခြးက အေမြးေတြပြထလာေအာင္ အံ့ၾသတႀကီး
ျဖစ္သြား၏။ ေၾကာင္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ကာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေန၏။
"ခင္ဗ်ား
နဂုိကတည္းက မာဂဓဘာသာစကားတတ္တယ္ဆုိတာ က်ဳပ္သိသားပဲ…။ ဒီမွာ လူသားရဲ႕… ပညာတတ္ဆုိတာ ဘယ္လုိဟာမ်ိဳးကုိ
ေခၚတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိဖုိ႔ အမ်ားႀကီးလုိေသးတယ္"
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ကုိ ႐ြံရွာမုန္းတီးစြာ ၾကည့္မိ၏။ ဒီေလာက္ မခုိးမခန္႔ႏုိင္သည့္ သတၱဝါကုိ
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးခဲ့။
"ထြီ…
မင္းလုိ ေၾကာင္နာ ေၾကာင္စုတ္က ငါ့ကုိမ်ား ေျပာရတယ္႐ွိေသး…"
ကၽြန္ေတာ္
ေၾကာင္ကုိ လွမ္းႀကိမ္းလုိက္၏။
"အဲဒါကုိက
ခင္ဗ်ားလုိေသးတာ…။ ခင္ဗ်ား စိတ္ဆတ္လြယ္တာ၊ စိတ္တုိလြယ္တာ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲက ပညာေတြ၊ ဦးေႏွာက္ထဲက
ပညာေတြ မရင့္က်က္ေသးလုိ႔ပဲဗ်။ ရင့္က်က္တယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားကုိယ္ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္ထင္လိမ့္မယ္။
ဒါက အတၱပဲ။ ခင္ဗ်ားကုိယ္ ခင္ဗ်ား ငါ ပညာတတ္၊ ငါ အေတာ္ဆုံး၊ ငါ အတတ္ဆုံးလုိ႔ ထင္မွာပဲ။
အဲလုိထင္တာကုိက တကယ္ကုိ ပညာမ႐ွိေသးလုိ႔။ ခုန ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ပညာတတ္ေလ အတၱႀကီးေလဆုိတဲ့
စကားက ပညာတတ္ျဖစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိ လူေတြကုိေျပာတာ"
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္ကုိ
တအံ႔တၾသၾကည့္လုိက္မိ၏။ ဒီလုိ စကားမ်ိဳးေတြ ဒီေၾကာင္ ဘယ္လုိ တတ္ပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားမိ၏။
ေခြးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာစကားေတြကုိ မ်က္လုံး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ နားေထာင္ေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေ႐ွ႕ထြက္လာခဲ့၏။
ေခြးႏွင့္ေၾကာင္အတြက္ပါ
ထုိင္ခုံေတြခ်ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ႏွင့္ စကားလက္ဆုံ ေျပာရန္ ရည္႐ြယ္၏။ ရည္႐ြယ္ေသာ
ခဏမွာပင္ "ငါလူပဲ" ဟူေသာ အတၱက ေခါင္းေထာင္ၾကြလာ၏။
"အင္း
… တစ္တန္းတစ္စားတည္းေတာ့ စကားထုိင္ေျပာလုိ႔ မေကာင္းပါဘူးေလ"
ဟု
ေတြးကာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ခုံတစ္ခု၌ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
(သုံး)
"ခင္ဗ်ား
… ဘာလုိ႔ ၿမိဳ႕စြန္မွာ တစ္ေယာက္တည္းလာေနရတာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္တာကုိ
သူတုိ႔ကုိ စ,မေမးရေသး … ေခြးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စတင္ ေမးခြန္းထုတ္၏။
"လူေတြက
မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ လူေတြကုိ စိတ္နာတယ္"။ ေခြးႏွင့္ေၾကာင္က ကၽြန္ေတာ့္စကားကုိ
စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾက၏။
"က်ဳပ္
အေမနဲ႔အေဖက ႏူနာျဖစ္ၿပီး ေသသြားတာ…၊ က်ဳပ္က ဒီၿမိဳ႕မွာ လာဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာဗ်၊ တစ္ေန႔ေတာ့ဗ်ာ
က်ဳပ္အေၾကာင္းကုိသိတဲ့ က်ဳပ္ ပညာတတ္ေအာင္ျမင္ေနတာကုိ မနာလုိတဲ့ အရာ႐ွိတစ္ေယာက္ ဒီၿမိဳ႕ကုိ
ေျပာင္းလာေရာ ဆုိပါေတာ့။ သူက က်ဳပ္ မ်ိဳး႐ုိးအေၾကာင္း လူတကာကုိ လုိက္ေျပာေတာ့တာပဲ။
လူေတြဟာ ေတာ္ေတာ္အဆင့္အတန္း ခြဲျခားတတ္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္
နာနာၾကည္းၾကည္း ေရ႐ြတ္ေျပာဆုိလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆုံး ေၾကာင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္စကားထဲမွာ ရယ္စရာ ဘာမွမပါ။
"ဘာရယ္တာလဲ"
ေၾကာင္ကုိ
အသံမာမာႏွင့္ ေဟာက္လုိက္၏။ ေၾကာင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ပင္ ဆက္ရယ္ေနျပန္၏။ ၿပီးမွ
"သေဘာက်လုိ႔ပါဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားက လူေတြ အဆင့္အတန္းခြဲလုိ႔ ၿမိဳ႕စြန္မွာ လာေနရေသးေလး ဘာေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ားကုိယ္တုိင္ေရာ
အဆင့္အတန္း မခြဲတတ္လုိ႔လား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔လူဆုိတာမ်ိဳးက ေအာက္ကေနရရင္ အေပၚကုိ မာန္တဖီဖီနဲ႔
မေကာင္းေျပာခ်င္သေလာက္ အေပၚေရာက္သြားရင္ ေအာက္ကုိ လုံးဝမျမင္တတ္တဲ့ မ်က္စိ႐ွိေနသူခ်ည္းပဲ"
"ေတာက္…"။
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ကုိ ေတာက္ေခါက္မိ၏။
"ေဟာ့
အမွန္ေတြေျပာျပန္ေတာ့ စိတ္ဆုိးျပန္ၿပီ မဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔လူေတြဟာ အဲဒီအတုိင္းပဲ၊
မွန္ၾကည့္တတ္တဲ့သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္မျမင္ဘူးတဲ့"
ဒီေၾကာင္ေျပာလုိက္မွျဖင့္
စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေတြခ်ည္းပင္။ ေခြးက အားနာသလုိႏွင့္ "မင္းကလဲကြာ" ဟု ဝင္ေျပာသည္။
"မင္းလုိငါက
တေလာကလုံးကုိ ထန္းလ်က္အမွတ္နဲ႔ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ လ်က္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ေကာင္ မဟုတ္ဘူးကြ"
ေၾကာင္က
ေခြးကုိ လွမ္းႀကိမ္း၏။ ေခြး အၿမွီးကုတ္သြားသည္။
"ဒါထက္
မင္းတုိ႔ ဘယ္ကေနလာၿပီး ဘယ္ကုိသြားၾကမလုိ႔လဲ"
"အင္း…"။
ေၾကာင္က စဥ္းစားသလုိ လုပ္ရင္းမွ
"လူနဲ႔မနီးတဲ့ဆီ"
ဟု
တစ္ခြန္းခ်င္းေျပာလုိက္၏။
ကၽြန္ေတာ္
သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ကုိ မုန္႔တစ္ခုစီ ခ်ေကၽြးလုိက္ရင္းမွ မုိးအေျခအေနကုိ အကဲခတ္လုိက္သည္။
မုိးက တျဖည္းျဖည္းစဲလာၿပီျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ သတိရလုိက္၏။
"ဒီတစ္ညေတာ့
ဒီမွာပဲ တည္းပါကြာ"
ဟု
ေတာင္းပန္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းထက္၌ အၿပံဳးတစ္ခုက တြဲခုိလ်က္။ ေၾကာင္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ၿပံဳး၏။
ေခြးကလည္း
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေခါင္းညိတ္၏။
(ေလး)
ေခြး၏
မ်က္ဝန္းေတြက အံ့ၾသထိတ္လန္႔။ ေၾကာင္ကေတာ့ အၿပံဳးမပ်က္ေခ်။
"ေသရမွာေၾကာက္တဲ့
သတၱဝါထဲမွာ က်ဳပ္ မပါဘူး" ဟု ေျပာေနသေယာင္။ ေၾကာင္ ဦးေႏွာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ယူလုိက္ရင္း
စိတ္လုိလက္ရ ၿပံဳးရယ္လုိက္၏။
"ဒီလုိ
မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီလုိ လုပ္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး"
ေခြးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေတာင္းပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးရဲ႕ လက္ေတြကုိ အသာပုတ္ခ်လုိက္ရင္း
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ထက္ျမက္လွေသာ ေၾကာင္ ဦးေႏွာက္ကုိ လဲလွယ္ တပ္ဆင္ပစ္လုိက္၏။
ေအာင္ျမင္ၿပီ…။
ကၽြန္ေတာ္ အရင္ကထက္ ပုိ၍ ထက္ျမက္ထူးခၽြန္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ၿပံဳးရယ္လုိက္သည္။
"မုိက္လုိက္တာ
မုိက္လုိက္တာ"
ေခြးက
တတြတ္တြတ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ကာ ေရ႐ြတ္ေန၏။
"ေသလုိက္စမ္း
ေခြးစုတ္၊ ဘာမုိက္ရမွာလဲကြ၊ ငါ့တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ထက္ျမက္တဲ့ ဦးေႏွာက္မ်ိဳး အေတြးအေခၚမ်ိဳးကုိ
လူထဲမွာေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး"
ေခြးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ပ်က္သလုိ ၾကည့္၏။
"ဗုေဒၶါ…"
ကၽြန္ေတာ့္
ၿမီးေညွာင့္႐ုိးေနရာက မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ယားလာေနပါလား။ အလန္႔တၾကား စမ္းလုိက္မိ၏။
"ဘုရားေရ…"
အၿမွီး…
အၿမွီး…။ အုိ…။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကုိယ္လုံး အေမႊးေတြ။
ခ်က္ျခင္းေလးဘက္ေထာက္ က်သြား၏။
"ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕
ခႏၶာကုိယ္ပါလား"
ကၽြန္ေတာ္
ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ငုံ႔ၾကည့္ရင္းမွ ဝမ္းပမ္းတနည္း ငုိေၾကြးလုိက္မိ၏။
"ေဝါင္း"
"ဟဲ႔
ေခြး… မလုပ္ပါနဲ႔… ရန္လုံ"
ေၾကာက္လန္႔တၾကား
ေအာ္သံ။ ေခြးက ကၽြန္ေတာ့္ဇက္ကုိ ခဲလုိက္ရင္းမွ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဝါးစားလုိက္၏။
"ဟဲ့… ေခြး…ေခြး"
ကၽြန္ေတာ့္အသံ
တိမ္ဝင္သြားေတာ့၏။
(ငါး)
တၿမိဳ႕လုံး
အံ့ၾသေန၏။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲက ေဒါက္တာႏုိင္သူရ ဘယ္ေရာက္သြားသနည္း။ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္၏ အ႐ုိးေတြႏွင့္အတူ
ေခြးတစ္ေကာင္တုိ႔ ဘယ္တုန္းကေရာက္လာမွန္းလည္း သူတို႔မသိၾက။ ေဒါက္တာႏုိင္သူရ တိရစၦာန္မေမြးတတ္ေၾကာင္း
တၿမိဳ႕လုံးသိၾက၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေဒါက္တာႏုိင္သူက ဒီအိမ္ကုိ ျပန္မေရာက္လာေတာ့ေခ်။
အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လုံးထဲမွာ ေခြးတစ္ေကာင္တည္း။
ပန္းရိပ္ျဖဴ
ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း
