မီးခိုးမ်ားႏွင္႔ႏွင္းဆီ

            လမ္းမသည္ မုိး႐ြာၿပီးခါစျဖစ္၍ ေျပာင္ေခ်ာေတာက္ပေန၏။ လမ္းေပၚတြင္ ထီးအစင္းစင္းျဖင္႔ လူအခ်ိဳ႕သာ သုတ္ႀကီးသုတ္ပ်ာျဖင္႔ သြားလာေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖုန္တက္ေနေသာ အ႐ုပ္မ်ားကုိ အဝတ္စေသးေသးျဖင္႔ ပြတ္တုိက္ရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ခပ္တုိးတုိး ဆုိညည္းလုိက္မိ၏။

            'အေရာင္းထုိင္းလုိက္တာ'

            စိတ္မွတ္မထင္ ညည္းလုိက္ရင္း လမ္းမကုိ ေငးၾကည္႔လုိက္သည္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ကၽြန္ေတာ္႔ဆုိင္ကုိ စိတ္ဝင္စားပုံ မေပၚပါ။ ကေလးတစ္ဦးတစ္ေလမ်ား ေတြ႔ရမလားဟု ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီးနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနမိ၏။ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားေသာ ဆုိင္မ်က္ႏွာစာမွ အ႐ုပ္မ်ားသည္ ကေလးမ်ားကုိ အနည္းငယ္မွ်ပင္ျဖစ္ေစ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ္႔မည္။ ေမြးပြ႐ုပ္ ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ကေလးမ်ားကုိ ကေလး၏ လက္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင္႔ ကုိင္တြယ္ပူဆာလွ်င္…။ ထုိျမင္ကြင္း၏ ႏူးညံ႔ရိပ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔အာ႐ုံ၏ ေသြးေၾကာမွ်င္မ်ားကုိ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားေအာင္ လႈပ္ႏႈိးပစ္လုိက္၏။ ရယ္သံမ်ားျဖင္႔ လိမ္းက်ံေနမည္႔ ကေလး၏ အသံလြင္လြင္ေသးေသးေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္လာ၏။ အေမ သုိ႔မဟုတ္ အေဖ၏ လက္ကုိ မမီမကမ္း လွမ္းဆြဲရင္း ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီး ၾကည္႔သည္႔ မ်က္ဝန္းညိဳရိပ္မ်ား။ ထုိမ်က္ဝန္းညိဳကေလး၏ အျပစ္ကင္းေသာ ျဖဴစင္မႈတြင္ မရႏုိင္ျခင္းဟူေသာ အရာတစ္ခု စြန္းထင္းသြားသည္႔အခါ…။ ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ရာျဖင္႔ ေဆာင္႔တြန္းခံလုိက္ရသလုိ နင္႔သြား၏။

            'ဒါ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔မႈ၊ ၿပီးေတာ႔ ေတာင္းဆုိမႈ'

            ကၽြန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ဗလုံးဗေထြးႏွင္႔ မ်ိဳခ်လုိက္သည္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အ႐ုပ္ဆုိင္သည္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင္႔မႈကုိ စုပ္ယူၿပီး ႐ုိက္ခ်ိဳးတတ္ေသာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ျဖစ္သြားေတာ႔မည္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင္႔မႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မဝါးၿမိဳလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝါးၿမိဳခဲ႔မိေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲဆုိတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔။

            ဆုိင္ေထာင္႔တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဘတ္မင္တန္ႏွစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔မိျပန္သည္။ ဟုိတစ္ေန႔က ဆုိင္ကုိလာသည္႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ ဆံပင္႐ွည္စင္းစင္းမ်ားကုိ ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္မင္တန္ႏွစ္ခုကုိ ေစ်းေလွ်ာ႔ၿပီး ေရာင္းခဲ႔၏။ ထုိေကာင္ေလးက သူ႔ဘတ္မင္တန္ကုိ လွမ္းယူရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၿပံဳးျပသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေကာင္မေလးတစ္ဦးကုိ သတိရမိ၏။

          ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ႏုႏုခင္

            ႏုႏုခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆုံး အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြတစ္ဦး ျဖစ္၏။ ဆံပင္႐ွည္စင္းစင္းမ်ားကုိ ဝဲခနဲေနေအာင္ခါၿပီး ေလ၌လြင္႔ဝဲသြားသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္ခုန္သံတုိ႔တြင္ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ္႔ျခင္းမ်ားျဖင္႔ ကြန္႔ျမဴးေနတတ္သည္။

            '႐ွင္နဲ႔ ကၽြန္မ ဘတ္မင္တန္ ႐ုိက္ရေအာင္'

            ႏုႏုခင္က အရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ စိန္ေခၚခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။

            'ဘတ္မင္တန္ ႐ုိက္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ႔ ဘဝမွာ ေနတတ္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ ကုိယ္႔ဆီကုိ တစ္ဖက္က ႐ုိက္ခ်လုိက္တဲ႔အခါမွာ ဘယ္အကြက္ကုိ ဘယ္လုိျပန္႐ုိက္မယ္ဆုိၿပီး အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနမႈ၊ ဒါ ဘဝမွာ အလုိအပ္ဆုံးပဲ'

            ကၽြန္ေတာ္ ႏုႏုခင္ကုိ အလန္႔တၾကား ၾကည္႔မိ၏။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကုိ ခပ္မဲ႔မဲ႔ၿပံဳးရင္း

            'ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ တုံ႔ျပန္မႈဆုိတာ တကယ္ကို လုိအပ္တယ္' ဟု ထပ္ေျပာသည္။

            အဲဒီေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ႔ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔မိေတာ႔။ သြားေလရာရာ ယူသြားတတ္ေသာ သူမပုိင္ ဘတ္မင္တန္အႀကီးစားတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိရတုိင္း ႏုႏုခင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိ၏။ သူမ ကစားပြဲတုိင္းမွာ အၿမဲႏုိင္သလုိ ဘဝမွာေရာ တကယ္ႏုိင္ခဲ႔ရဲ႕လား။ ျဖဴတစ္ေကာင္၏ ဆူးေတာင္မ်ားလုိ အစဥ္ျပန္႔ကားေနတတ္သည္႔ သူမ၏ အတၱ၊ မာနတုိ႔သည္ေရာ သူမကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ပါ႔မလား။ ကၽြန္ေတာ္ မသိေခ်။

            ကၽြန္ေတာ္ အသိခ်င္ဆုံးမွာ ႏုႏုခင္ ဒီအ႐ြယ္ထိ ဘတ္မင္တန္႐ုိက္ေနတုန္းပဲလား။ သူမမ်က္လုံး နက္ေျပာင္ေျပာင္မ်ားသည္ သားေကာင္ကုိ ေခ်ာင္းေနေသာ မုဆုိးလုိ အၿမဲအဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနတုန္းပဲလားဆုိတာကုိပင္။

            'ေဘာလုံး႐ွိလား'

            ကၽြန္ေတာ္ ႏုႏုခင္အေၾကာင္း ေတြးေနတာ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေဘာလုံးလာေမးမွ အလန္႔တၾကား ေမာ႔ၾကည္႔မိ၏။

            ေကာင္ေလးပုံစံက အသားညိဳညိဳ ဆံပင္ခပ္တုိတုိႏွင္႔ မ်က္လုံး ခပ္ေတာက္ေတာက္ပင္။ ေအာင္ေက်ာ္။ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္လုိ ပုံစံမ်ိဳး။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ႏုႏုခင္ကုိ သတိရသည္႔ေန႔မွာ ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔တူေသာ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔ေနရသည္။

            ေအာင္ေက်ာ္ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံး ေတြ႔ခဲ႔ၾကတာ တကၠသုိလ္မွ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲအၿပီးတြင္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီေနာက္တြင္ေတာ႔ ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မဆုံျဖစ္ၾကေတာ႔ပါ။

            ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ေအာင္ေက်ာ္

            'ဘဝကုိ ကစားကြင္းတစ္ခုလုိမ်ိဳး သေဘာထားသူ' ဟု ႏုႏုခင္က သတ္မွတ္ခဲ႔ေသာ ေအာင္ေက်ာ္။ ေျခေထာက္အလိမ္၊ ေဘာလုံးအသယ္အပုိ႔ ကၽြမ္းက်င္ေသာ အားကစားသမားတစ္ဦးအျဖစ္ ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးသူ ေအာင္ေက်ာ္။ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံစည္းခဲ႔ရတာ ေက်ာင္းကန္တင္းတစ္ခု၌ ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ေအာင္ေက်ာ္ ေဘာလုံးပြဲတစ္ခုမွ ျပန္လာခါစျဖစ္၏။

            'ေဘာလုံးကစားတာ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ နည္းလမ္းတစ္ခုကုိ အရယူေနတာနဲ႔ တူတယ္'

            ႏုႏုခင္လုိမ်ိဳးပင္။ သူသည္ ေဘာလုံးႏွင္႔ ဘဝကုိ ဆက္စပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသူ တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။

            'ကုိယ္႔ဆီေရာက္လာတဲ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံးကုိ ကုိယ္ဂုိးသြင္းႏုိင္ရင္သြင္း၊ မသြင္းႏုိင္ရင္ ဂုိးသြင္းႏုိင္မယ္႔ ကုိယ္႔လူတစ္ေယာက္ဆီ ပုိ႔ေပးရတာ မဟုတ္လား။ အဲလုိပဲ လူ႔ဘဝဆုိတာ ကုိယ္ရလာတဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကုိ ေျခကုတ္ယူၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဂုိးမသြင္းႏုိင္ရင္ ဂုိးသြင္းႏုိင္မယ္႔ ကုိယ္႔လူတစ္ေယာက္ဆီ လႊဲေပးရတာပဲ။ ကုိယ္႔ၿပိဳင္ဘက္ဟာ ကုိယ္႔ကုိေက်ာ္မသြားႏုိင္ေအာင္လုိ႔ သတိထားရတာပဲဗ်'

            ေအာင္ေက်ာ္႔ အေတြးအေခၚေတြက ေၾကာက္စရာ။ ၿပိဳင္ဘက္၊ အခြင္႔အေရးတဲ႔။

            'ေဘာလုံးကန္ရတာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပုိသိလာတယ္။ ဥပမာ ႐ႈံးလာၿပီဆုိရင္ေလ'

            ေအာင္ေက်ာ္က နာေနေသာ ေျခေထာက္ကုိ ပ႐ုပ္ဆီလိမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆက္ေျပာ၏။

            'ဒီအတုိင္းၾကည္႔ရင္ေတာ႔ ဟုတ္သလုိလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္ဆုံး႐ႈံးလာၿပီဆုိေတာ႔ ညစ္ခ်င္တဲ႔သူ၊ ခ်ခ်င္တဲ႔သူ၊ ေျခထုိးခံတဲ႔သူနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရတာပဲ။ အဲဒီအခါက်မွ ဘယ္သူ လူမွန္ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရတာဗ်။ ဒါေၾကာင္႔ ေဘာလုံးကစားရတာ ဘဝတစ္ဘဝနဲ႔ သိပ္တူတာပဲလုိ႔ ေျပာတာ'

            ေအာင္ေက်ာ္႔မ်က္ႏွာသည္ ထုိအခ်ိန္က နာက်င္မႈမ်ားႏွင္႔ ခါးသီးေနသည္။

            'လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ကုိ္ယ္႔ကုိ မထိခင္ကေတာ႔ ယုန္ငယ္ေလးလုိလုိ၊ သုိးငယ္ေလးလုိလုိနဲ႔ တကယ္ ကုိယ္႔ကုိ ထိလာၿပီဆုိရင္ အစြယ္ေတြ ဖြက္ထားတဲ႔လက္သည္းေတြ၊ ေျမေခြးအနံ႔ေတြ၊ ဝံပုေလြ အနံ႔ေတြဟာ အလုိလုိ ထြက္လာၾကတာပါ'

            ႏုႏုခင္က ဝင္ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္က ႏုႏုခင္ကုိ မယုံမရဲဟန္လား။ စူးစမ္းဟန္နဲ႔လားလို႔ ေျပာရင္ခက္သည္႔ အၾကည္႔တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည္႔သည္။ ႏုႏုခင္က ဘာကုိမွ သူ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္သည္႔ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးဦး ဘဝနဲ႔ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းအားမ်ား အေၾကာင္း ဆက္လက္ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ၿပီးေတာ႔ ေ႐ြးခ်ယ္မႈအေၾကာင္း။

            'ကၽြန္မကေတာ႔ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္သလုိ ဘဝမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင္႔ရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မထက္ သိပ္ေတာ္ၿပီး သိပ္ထက္ျမက္တဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ လုိခ်င္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အဲဒီလူဟာ ကၽြန္မေယာက္်ားပါဆုိၿပီး ဂုဏ္ယူခ်င္လုိ႔'

            ႏုႏုခင္က သူမ၏ မိန္းမစိတ္ကုိ ဖြင္႔ျပ၏။

            'ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ေလထဲမွာ လြင္႔ဝဲၿပီး ဂုိးတုိင္ထဲဝင္သြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ႔ ေဘာလုံးရဲ႕အလွကုိ ဘယ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ ေဘာလုံးတစ္လုံးရဲ႕ အၿပံဳးမပ်က္ အကန္ခံႏုိင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္'

            ေအာင္ေက်ာ္႔ မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔မိသည္။ ၿပီးေတာ႔ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ခပ္ဖြဖြခ်လုိက္ရင္း

            'ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သိပ္လွၿပီး တစ္ကုိယ္ေကာင္းသိပ္ဆန္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေၾကာင္ကေလးလုိ ပြတ္သပ္ေခ်ာ႔ျမႇဴခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီမိန္းမဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ က်ားတစ္ေကာင္ပါ'

            ႏုႏုခင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္စုံတစ္ခုေျပာဖုိ႔ ျပင္လုိက္၏။

            ေအာင္ေက်ာ္က လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ၿပံဳး၏။

            ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးဦးလုံး ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ႔ၾက၏။

 

            ကၽြန္ေတာ္၊ ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔ ႏုႏုခင္

            ေအာင္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ဘက္အသင္းလုိ သေဘာထားစဥ္ ႏုႏုခင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ထံမွ ေရာက္လာမည္႔ စကားကုိ ဘယ္လုိ႐ုိက္ထုတ္ပစ္ရမလဲဟု ႀကိဳတင္ၾကံစည္ေနခဲ႔၏။

            ေအာင္ေက်ာ္သည္ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ေဘာလုံးတစ္လုံးမျဖစ္ခဲ႔။ က်ားနာတစ္ေကာင္ႏွင္႔သာ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနခဲ႔သည္။ ႏုႏုခင္သည္လည္း သူေတာ္သည္ဟု တစ္ခါမွ် မထင္ခဲ႔ဖူးသူ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ႔၏။

            'သူက လက္ေတြ႔ဆန္တယ္' လုိ႔ ႏုႏုခင္က သူ႔ေယာက္်ားႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာျပသည္။ လက္ေတြ႔ဆန္တယ္တဲ႔။ ႏုႏုခင္သည္ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းရန္အတြက္ လက္ေတြ႔ဆန္စြာပင္ ပုိက္ဆံ႐ွာႏုိင္သူတစ္ဦးကုိ ေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ႔၏။

            'မင္းကုိ ငါ ေဘာလုံးမေပးခဲ႔ဘဲနဲ႔ ငါကန္မိလုိက္လုိ႔ ဒီဂုိးမဝင္တာပါကြာ'

            ေအာင္ေက်ာ္က ေတာက္တေခါက္ေခါက္ႏွင္႔။ ေဘာလုံးကုိလည္း လွိမ္႔လွိမ္႔ကန္ေနသည္။

            ေနာက္ပုိင္း ေအာင္ေက်ာ္ ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားေတာ႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ပါ။ ေအာင္ေက်ာ္ ဒီအ႐ြယ္အထိ ေဘာလုံးကန္တုန္းပဲလား။ ေဘာလုံးတစ္လုံးဘဝကုိ လုိခ်င္ေသးတုန္းပဲလားဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ေနမိသည္။

            အျပင္ဘက္တြင္ မုိးမ်ား ထပ္႐ြာလာျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးစကုိ ျဖတ္ၿပီး ယင္းလိပ္ကုိ အျမန္ခ်လုိက္သည္။ လမ္းမ၌လည္း လူေတြ အသီးသီး။ ထုိလူမ်ားထဲတြင္ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ေအာင္ေက်ာ္ ပါ၊မပါ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ေအာင္ေက်ာ္ကုိ အခုေန ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရမည္ဆုိရင္ အရင္ဆုံး ေမးျဖစ္မွာ 'နင္တုိ႔ ကေလးရၿပီလား' ဆုိေသာ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ သူတုိ႔ ျပန္ေမးရင္ေတာ႔ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက စိတ္ကူးထဲမွာ ေၾကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ခပ္ေငးေငးၾကည္႔ရင္း 'ငါ နင္႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔တာ ႏုႏုခင္ရဲ႕' လုိ႔ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေျပာျဖစ္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ 'နင္တုိ႔ကေလးေတြအတြက္ ငါ အ႐ုပ္လက္ေဆာင္ေပးလုိက္မယ္' လုိ႔ စကားကုိ လွီးလႊဲေျပာဆုိျဖစ္မလား မသိေခ်။

            ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ေအာင္ေက်ာ္ပါ ႏုႏုခင္ကုိ တစ္စုံတစ္ရာ ခ်စ္စကားမ်ား မေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကတာျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင္႔ မေျပာျဖစ္ဆုိတာကုိ ေအာင္ေက်ာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ သိေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ႔၏။ ႏုႏုခင္ေရာ သိမလား။ ခပ္ပါးပါး ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကုိ ခပ္မဲ႔မဲ႔ ၿပံဳးရင္း 'သူက လက္ေတြ႔ဆန္တယ္' လုိ႔ ေျပာခဲ႔ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ ေအာင္ေက်ာ္႔အတြက္လား။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္လား ဆုိတာကုိ မသိေခ်။

            'သူ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ခဲ႔တာ ေသခ်ာတယ္' လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဂုဏ္မယူရဲခဲ႔ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ႏုႏုခင္ထက္ ပုိေတာ္ခဲ႔ၾကျခင္းသည္ပင္ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လြဲေခ်ာ္ေစခဲ႔သလား။

            အျပင္ဘက္မွာေတာ႔ မုိးေတြ႐ြာလုိ႔ ေကာင္းဆဲ။

            ေဘာလုံးႏွင္႔ ဘတ္မင္တန္မ်ားက ဆုိင္ေထာင္႔မွာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မုိး႐ြာထဲတြင္ ေဘာလုံးကန္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ဘတ္မင္တန္႐ုိက္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။

ပန္းရိပ္ျဖဴ

အမွတ္ ၁ဝ၄၊ ဇူလုိင္လ၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္

ေ႐ႊအျမဳေတ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း

ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔အိမ္

            ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္မ်ားကုိ ေတြ႔တုိင္း ရစ္ေငးတတ္ေသာ အက်င္႔သည္ ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ သိတတ္စအ႐ြယ္ ႏွစ္ႏွစ္၊ သုံးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စခဲ႔သည္ ထင္သည္။ ကၽြန္မ ေမြးဖြားေသာအိမ္မွာ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္႐ွိ သုံးခန္းတြဲတုိက္ခန္းသာမုိ႔ ေရွ႕ဝင္တံခါး၊ ေနာက္ေဖးမီးဖုိေခ်ာင္ အထြက္တံခါးတုိ႔သာ ပါၿပီး ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္မွ မပါေပ။ ထုိအခါ ျပတင္းေပါက္မျမင္ဖူးေသာ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္မ်ားမ်ားႏွင္႔ အိမ္မ်ားကုိ ေတြ႔တုိင္း အထူးအဆန္းသဖြယ္ ရပ္ေငးတတ္ခဲ႔သည္။

            'ေမေမ… အဲဒါ ဘာလဲ' ဟု ကၽြန္မ အထူးအဆန္းအျဖစ္ ေမးတုိင္း ေမေမက ရယ္ေမာကာ ေျဖရၿမဲ…။ ကၽြန္မ၏ ငယ္ကာလမ်ားတြင္ အေမက ျပတင္းေပါက္မ်ားကုိ အံ႔ဖြယ္တစ္ရပ္အျဖစ္ ထင္တတ္ေသာ ကၽြန္မ အျဖစ္ကုိ လူလာတုိင္းေျပာကာ ရယ္ေမာခဲ႔သည္ကုိ မွတ္မိေနခဲ႔၏။ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္႐ွိေသာ အိမ္မ်ားသုိ႔ အလည္သြားတုိင္း ျပတင္းေပါက္၌ မျပန္မခ်င္း မေညာင္းမေတာင္႔ ရပ္ကာ ျပတင္းေပါက္ကုိ ႏွစ္သက္တတ္ခဲ႔၏။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္သည ္အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းမွလြဲၿပီး ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာပင္ မီးထြန္းမွ လင္းသည္မုိ႔ ျပတင္းေပါက္မွ အလင္းႏွင္႔ ေလတုိ႔ဝင္သည္ကုိ အံ႔ၾသရင္းပင္ ကၽြန္မ ဘယ္လုိ ႏွစ္သက္မွန္းမသိ ႏွစ္သက္တတ္ခဲ႔သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ႔ ကၽြန္မသည္ မည္းေမွာင္ေနေသာ ကၽြန္မအိပ္ခန္းကေလးကုိ ၾကည္႔ကာ ကေလးအေတြးျဖင္႔ ေဖေဖ႔ကုိ ျပတင္းေပါက္ေဖာက္ေပးဖုိ႔ ပူဆာတတ္ျပန္၏။ ကေလးသာမုိ႔ ကၽြန္မသည္ အလယ္ခန္းတုိက္ခန္းမွာ ျပတင္းေပါက္ေဖာက္မရသည္ကုိ နားမလည္ဘဲ အေဖႏွင္႔အေမကုိ စိတ္ေကာက္ၿမဲ…။ စိတ္ဆုိးငုိယုိၿမဲ…။ ထုိအခါ စိတ္မ႐ွည္ေသာ ေဒါသႀကီးေသာ အေမ၏ ႐ုိက္ႏွက္ျခင္းကုိ ခံရကာ ငုိယုိရင္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔ရ၏။

            ကေလးအ႐ြယ္ေပမဲ႔ အနည္းငယ္သိတတ္စအ႐ြယ္သုိ႔ ေရာက္လာေသာအခါ ကၽြန္မသည္ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ အ႐ုိက္ခံ၍ ျပတင္းေပါက္ ေဖာက္ေပးဖုိ႔ မပူဆာေတာ႔ေသာ္လည္း မည္းေလွာင္ေလွာင္ က်ဥး္သည္႔ အခန္းထဲ႐ွိ ခုတင္ထက္တြင္ အသက္႐ႈက်ပ္စြာျဖင္႔ လူးလွိမ္႔ရတုိင္း -

            'ငါ ႀကီးလုိ႔ အိမ္ေဆာက္ရင္ ျပတင္းေပါက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ႔ အိမ္ေဆာက္မယ္' ဟု ေတြးတတ္ခဲ႔ျပန္သည္။ ထုိအခါတုိင္း ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ပင္ မ႐ွိေသာ ကၽြန္မ၏အိမ္ကုိ စိတ္အလုိမက်စြာျဖင္႔ ကၽြန္မ ျငဴစူတတ္ခဲ႔၏။ အေမွာင္ထဲ၌ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္မ႐ွိေသာ နံရံကုိ စုိက္ၾကည္႔ကာ မြန္းက်ပ္တုိင္း၊ ပန္ကာေလျဖင္႔ ေလအတုကုိ ဖန္တီးရယူရတုိင္း ျပတင္းေပါက္မ်ားကုိ တမ္းတမိၿမဲ…။ လုိခ်င္မိၿမဲပင္…။

            ကၽြန္မလုိခ်င္ေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္မွ ျပတင္းေပါက္မ်ားသည္ ကၽြန္မ အခ်ိန္မေ႐ြး ေခါင္းထုတ္ကာ အျပင္သုိ႔ ၾကည္႔ႏုိင္ေသာ ျပတင္းေပါက္ စစ္စစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သံပန္း၊ သံဆန္ခါ ဘာမွမတပ္ထားေသာ၊ ခန္းစီးစကေလးတစ္စပင္ တြဲလြဲခုိျခင္းမ႐ွိေသာ ျပတင္းေပါက္ပင္။ ကၽြန္မသည္ ထုိျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင္႔ ေကာင္းကင္ျပာလဲ႔ႏွင္႔ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားကုိ အရသာခံ၍ ၾကည္႔ႏုိင္သည္။ မုိးမႈန္စႏူးညံ႔မ်ား၏ အေတြ႔ကုိ ျပတင္းေပါက္မွ လက္ႏွစ္ဖက္ထုတ္ရင္း ဖမ္းယူခံစားႏုိင္သည္။ ကၽြန္မသည္ စိတ္ကူးထဲက အိမ္တြင္ ျပတင္းေပါက္မ်ား က်ယ္ဝန္းစြာပါ၍ ေႏြမုိးေဆာင္း သုံးပါစလုံး တံခါးမပိတ္တမ္း ဖြင္႔၍ ထားတတ္၏။ ေနေရာင္တုိ႔သည္ ထုိအိမ္ထဲသုိ႔ အဆီးအတားမ႐ွိ ဝင္ေရာက္ႏုိင္သလုိ…၊ ေဆာင္း မနက္ခင္းမ်ား၌ ႏွင္းစက္တုိ႔ျဖင္႔ စုိထုိင္းေအးစက္ေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ကၽြန္မသည္ စိတ္ထင္တုိင္း လဲေလ်ာင္းႏုိင္ေလသည္။ ျပတင္းမွတစ္ဆင္႔ ငွက္မ်ိဳးစုံတုိ႔သည္ အိမ္ထဲသုိ႔ဝင္ကာ ငွက္သံစုံတုိ႔ျဖင္႔ ျမည္ေၾကြးလ်က္… ကၽြန္မ၏ နံနက္ခင္းတုိင္းသည္ ကၽြန္မမုန္းေသာ ႏႈိးစက္သံစူးစူးေၾကာင္႔ မႏုိးရေတာ႔ဘဲ ငွက္ႏႈိးသံျဖင္႔ ႏုိးေသာ နံနက္ခင္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ လသာေသာညမ်ား၌ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ ဝင္လာေသာ လေရာင္ပ်ိဳးျပက္ျဖင္႔ တစ္အိမ္လုံး လင္းပကာ၊ လမသာေသာညမ်ား၌ ၾကယ္ေရာင္စုံတုိ႔၏ ၿဖိဳးေျဖာက္ေသာ အလင္းေရာင္သည္ အိမ္ထဲသုိ႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္ေရာက္ေနတတ္ျပန္သည္။ ျပတင္းမွတစ္ဆင္႔ ေလတုိ႔သည္ စိတ္ထင္တုိင္း ဝင္ေရာက္ကာ ဟုိဟုိသည္သည္သြားလာရင္း နံရံ၌ ေထာင္ထားေသာ ဂစ္တာႀကိဳးကုိ တုိးတုိက္မိၾကသျဖင္႔ ဂီတသံပုိင္းစတုိ႔ က်ိဳးက်ိဳးက်ဲက်ဲ ျမည္ေၾကြးရျပန္သည္။

            ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင္႔ ကၽြန္မ ေခါင္းထုတ္ၾကည္႔တုိင္း အမ်ိဳးအမည္ မကြဲျပားလွေသာ အေလ႔က်ေရာင္စုံပန္းတုိ႔က လူသြားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဝဲယာ၌ လြန္႔လူးကာ ကၽြန္မကုိ ၿပံဳးရယ္ႏႈတ္ဆက္တတ္ျပန္ေသး၏။

            အုိ… ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဖုိး႐ွိလုိက္တဲ႔ ျပတင္းေပါက္ပါလဲကြယ္။ ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ပင္ မ႐ွိေသာ ကၽြန္မ၏အိမ္၌ မြန္းက်ပ္မလြတ္လပ္စြာ ေနရတုိင္း မ်က္စိကုိ စုံမွိတ္ကာ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္ဆီသုိ႔ အလည္သြားၿမဲ…။ ထုိအခါတုိင္း မြန္းက်ပ္ေလွာင္ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနေသာ ကၽြန္မ၏ စိတ္တုိ႔သည္ လြင္႔ဝဲေပါ႔ပါးကာ ကၽြန္မ မသိေသာ ကမၻာသစ္ဆီသုိ႔ ကၽြန္မကုိ ဆြဲယူေခၚငင္သြားေတာ႔၏။

* * *

            ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္ကုိ ကၽြန္မစ၍ ေဆာက္ခဲ႔သည္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ငါးတန္းႏွစ္ကျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းစာစီစာကုံးၿပိဳင္ပြဲ၌ အလယ္တန္းအဆင္႔ ပထမ ရခဲ႔၏။ ကေလးပီပီ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ အိမ္သုိ႔ အေျပးျပန္ရင္း အေဖႏွင္႔ အေမ႔ကုိ ပထမဆုံး အသိေပးခ်င္ေနခဲ႔၏။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အေဖႏွင္႔အေမက မေရာက္ေသး။ ေခါင္းရင္းခန္း၌ အပ္ထားေသာ ေသာ႔ကုိယူရင္း ကၽြန္မသည္ အိမ္ထဲဝင္ကာ မည္းေမွာင္ေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲ၌ ထုိင္မရ၊ ထမရ ျဖစ္ကာ အေဖႏွင္႔အေမ အျပန္ကုိ စိတ္ေစာစြာ ေစာင္႔ေနခဲ႔သည္။

            ထုိေန႔က မီးမလာသလုိ အေဖႏွင္႔အေမသည္ ခါတုိင္းျပန္ခ်ိန္ထက္ မ်ားစြာ ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔ၾကသည္။ အေဖ႔ကုိယ္၌ အရက္နံ႔မ်ား မႊန္ထူနံေဟာင္၍ေနသလုိ အေမ႔တစ္ကုိယ္လုံးလည္း ေဒါသေၾကာင္႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ႔သည္။ လမ္း၌ မၿပီးျပတ္ခဲ႔ေသာ ရန္ပြဲသည္ အိမ္၌ မီးစာျမႇင္႔ကာ အစြမ္းကုန္ ေတာက္ေလာင္ေလေတာ႔သည္။

            ကၽြန္မသည္ မည္းေမွာင္ေနေသာ အခန္းထဲ႐ွိ ခုတင္ေခ်ာင္၌ ကုိယ္ကုိကပ္ကာ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ျဖင္႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ႔သည္။ အရက္မ်ားျဖင္႔ တစ္ခန္းလုံး မႊန္ထူကာ ေဒါသေၾကာင္႔ ဗလုံးဗေထြးျဖစ္ေနေသာ အေမ႔စကားသံစူးစူး၊ အသံကုန္ဟစ္၍ ဆဲေနေသာ အေဖ႔ဆဲသံမ်ိဳးစုံ…၊ ထုိအသံမ်ားၾကား၌ ကၽြန္မ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈႏွင္႔ ေအာင္ျမင္မႈတုိ႔သည္ ေရ႐ႊဲ႐ႊဲစုိနစ္သြားေသာ စကၠဴတစ္စပမာ ေပ်ာ႔ဖတ္ပ်က္စီး၍ ပုံပ်က္က်ေပ်ာက္သြားေတာ႔၏။ ကၽြန္မသည္ အသံတစ္စက္မွ မထြက္ေစရေအာင္ သတိထားကာ ငုိ႐ႈိက္ေနရင္းမွ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈတုိ႔သည္ ကၽြန္မ မုန္းေသာ ပင္႔ကူေကာင္မ်ားလုိ ကၽြန္မေပၚသုိ႔ တြားတက္လာၾကၿပီး ႐ုန္းမရႏုိင္ေအာင္ အေစးမွ်င္မ်ားျဖင္႔ တစ္စဆီ တုတ္ေႏွာင္ၾကျပန္၏။ ထုိခဏေလာက္ ကၽြန္မ တြယ္ရာမဲ႔စြာ ခံစားရမႈမွာ ဘဝတစ္သက္တာ၌ပင္ မေပၚခဲ႔ေသး။ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ႔ေသာ စိတ္တုိ႔၏ ပုံေျပာင္းက်ေပ်ာက္လြယ္မႈမွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ စြပ္စြဲသံႏွင္႔ ငုိယုိသံမ်ား နာခံရင္း မုန္းတီးေၾကာက္႐ြံ႕ကာ ေခါင္းအုံးကုိ နား၌ ဖိကပ္ထားမိျပန္သည္။ ထုိခဏ၌ ကၽြန္မသည္… တန္ခုိး႐ွင္တစ္ဦးဦး ဖန္ဆင္းေပးလုိက္သည္႔ႏွယ္ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္ကေလးကုိ ႐ွာေဖြေတြ႔႐ွိသြားေတာ႔သည္။

            ကၽြန္မသည္ အံ႔ၾသမွင္တက္မိၿပီး ထုိအိမ္ကေလးကုိ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔မိသည္။ အိမ္ကေလးတြင္ က်ယ္ေျပာလြတ္လပ္ေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ လြဲ၍ ဘာမွမပါပါ။ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔အိမ္တြင္ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ ကၽြန္မသာ ႐ွိၾက၏။ ကၽြန္မသည္ စာစီစာကုံးဆုရသည္႔ေန႔မွာ ထုိအိမ္ကေလးကုိ ႐ွာေတြ႔သည္႔အတြက္ ထုိအိမ္ကေလးကုိ ကၽြန္မဘာသာ ကၽြန္မ ခ်ီးျမႇင္႔ေသာ ဆုလာဘ္ဟာ ထင္ေလသည္။ မခမ္းနားလွေပမဲ႔ လြတ္လပ္ေသာ ထုိအိမ္ကေလး၌ လုံၿခံဳစြာ ပုန္းခုိေပ်ာ္႐ႊင္တတ္ခဲ႔၏။

            မည္းေမွာင္ေသာ နံရံသည္ ကၽြန္မအတြက္ အဓိပၸာယ္႐ွိလာကာ…၊ မႈိ႔မညီမညာျဖင္႔ မအိစက္ေတာ႔ေသာ ကၽြန္မ ေမြ႔ရာသည္ ကၽြန္မအတြက္ အိပ္မက္စရာ ျဖစ္လာခဲ႔ေလသည္။

            ကေလးဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ကၽြန္မဆြဲေသာ အိမ္မ်ားမွာ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္မ်ားခ်ည္းျဖစ္ကာ ကၽြန္မ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္သည္လည္း 'ျပတင္းေပါက္ပါေသာ အိမ္ေဆာက္ရန္' ျဖစ္ေနခဲ႔ေတာ႔သည္။

            ကေလးဘဝက လူႀကီးမ်ား အလုပ္႐ွာ၍ ေမး႐ုိးေမးစဥ္ 'သမီးႀကီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ' ေမးတုိင္း ကၽြန္မအေျဖသည္ တစ္သမတ္တည္း မ႐ုိးစြာ 'ျပတင္းေပါက္မ်ားပါေသာ အိမ္ေဆာက္ရန္သာ' ျဖစ္သည္။   ကၽြန္မထုိသုိ႔ေျဖတုိင္း လူႀကီးမ်ားက အံ႔ၾသဟန္ျဖင္႔ ခဏေငးကာ ရယ္ေမာတတ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မရင္ထဲက ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔အိမ္သည္ အသက္အ႐ြယ္ရလာသည္ႏွင္႔အမွ် ပုိ၍ ခုိင္မာလာခဲ႔သည္။

* * *

            အ႐ြယ္ရလာေပမဲ႔ ကၽြန္မသည္ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိပင္ ျပတင္းေပါက္စစ္စစ္မ်ားႏွင္႔ အိမ္မ်ားကုိ ေတြ႔တုိင္း တေမ႔တေမာ ရပ္ေငးၾကည္႔တုန္းပင္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခုပုိလာသည္မွာ ရပ္ေငး႐ုံတင္ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ အိမ္ေစ်းေတြကုိ စုံစမ္းၾကည္႔တတ္လာျခင္းပင္။ အိမ္ေစ်းမွန္သမွ်တုိ႔သည္ ဘယ္အခါေမးေမး ကၽြန္မ လက္လွမ္းမမီႏုိင္ေသာ ေစ်းတုိ႔သာ ျဖစ္ၾက၏။ ကၽြန္မ ကုမၸဏီ၌ တစ္လလုပ္စာ ငါးေသာင္းကုိ ဘာမွမစားမေသာက္ဘဲ လစဥ္စု၍ ဝယ္ရင္ေတာင္မွ ဆယ္႔ငါးႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာမွ ရမည္႔ ေငြေၾကးမ်ားသာ ျဖစ္ၾက၏။ ဒါေတာင္ ထုိဆယ္႔ငါးႏွစ္လုံးလုံး အိမ္ေစ်းတုိ႔ မတက္ပါမွ ဝယ္ႏုိင္ေလမည္။ ငယ္ငယ္က ကေလးအေတြးျဖင္႔ ႀကီးရင္ အိမ္ေဆာက္မယ္ဆုိေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တုိ႔သည္ ယုံၾကည္မႈ အသြင္ျဖင္႔ ခုိင္မာေနခဲ႔ေသာ္လည္း အသက္အစိတ္(၂၅)ႏွစ္နားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းကပ္လာသည္ႏွင္႔အမွ် ကၽြန္မ၏ ခုိင္မာမႈတုိ႔သည္ အလႊာလုိက္ကြာက်မွန္းမသိ ကြာက်လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္မသည္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ ညံ႔ဖ်င္းသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္မွတ္ယုံၾကည္ကာ ဘာကုိ နာၾကည္းမိမွန္းမသိ နာၾကည္းလာျပန္သည္။

            မေျပလည္ေသာ စီးပြားေရးထဲ၌ အေဖက အရက္ကမၼဌာန္းစီးျဖန္းရင္းျဖင္႔ တစ္ကုိယ္စာ လြတ္လမ္း႐ွာသလုိ အေမက အားကုိးရာအျဖစ္ ေျမာက္ဒဂုံအစြန္ဘက္႐ွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီသုိ႔ ေျပးခ်င္ေျပး၊ မေျပးရင္ ဘုရားစင္၌ ထြန္းထားေသာ အေမႊးတုိင္ထဲမွ ဂဏန္း႐ွာကာ ဘဝ၌ ေပ်ာ္ေမြ႔ေလသည္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းကထက္ ဖေယာင္းတုိင္ ပုိမုိထြန္းညွိလာရေသာ မည္းေမွာင္သည္႔ တုိက္ခန္းထဲ၌ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိပင္ ကၽြန္မ၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အိမ္ထဲသုိ႔ ေျပးခုိရေလသည္။ ထုိခဏ၌ ဘဝသည္ ခဏေနေပ်ာ္စရာ ထင္မွတ္ကာ အတုဖန္ဆင္း၍ ေနရျခင္းကုိပင္ ဘဝ၏အဓိပၸာယ္ဟု ထင္ခ်င္လာျပန္သည္။

            အိမ္ထဲ႐ွိ လူသုံးဦးသည္ မ်က္ႏွာခ်င္းေတ႔ေတ႔မဆုိင္ျဖစ္ၾကဘဲ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး ဘာကိုအားနာမွန္းမသိ အားနာၾကကာ လူပီပီပင္ ကုိယ္႔လြတ္လမ္းႏွင္႔ကုိယ္႔ဘဝကုိ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ကာ တြယ္ဖက္ထားၾကေလ၏။

            ကၽြန္မသည္ ဒီတစ္သက္ေတာ႔ျဖင္႔ မည္းေမွာင္ေမွာင္တုိက္ခန္းထဲမွာပင္ ႐ုန္းမရေသာ ဝဋ္ႏွယ္ ကုန္ဆုံးေတာ႔မည္ဟု ထင္ဆဲ အလင္းေရာင္တစ္စသည္ မေမွ်ာ္လင္႔ေသာ ေနရာမွ ကၽြန္မဆီ ၿပိဳးပ်က္ခ်ဥ္းကပ္လာေတာ႔၏။

* * *

            ထုိေန႔က အေဖသည္ ခါတုိင္းေန႔မ်ားထက္ အရက္ပုိေသာက္လာခဲ႔၏။ မိသားစုအားလုံး စုံသည္႔အခ်ိန္ ညပုိင္းမွာပင္ ႐ုတ္တရက္ဆုိသလုိ အေဖက အသံဗလုံးဗေထြးႀကီးျဖင္႔ 'အိမ္ေရာင္းမယ္' ဟု ေၾကညာလုိက္ေတာ႔သည္။ အေမက သေဘာတူသည္လည္းမဟုတ္၊ မတူသည္လည္းမဟုတ္။ ဒီႏွစ္ပုိင္းမွာ အေမထားေနက် 'ဗလာမ်က္ႏွာ' ႏွင္႔သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္မထံ၌ ဆုိစရာစကား႐ွိသည္မထင္။ ဘာကုိမွလည္း မေျပာခ်င္လွသျဖင္႔ နံရံကုိသာ ေငးေနခဲ႔ေလသည္။ အေဖကလည္း ေျပာစရာ႐ွိသည္ကုိ တာဝန္အရ ေျပာသည္႔ဟန္မ်ိဳးသာ႐ွိၿပီး ကၽြန္မ၏ ကန္႔ကြက္မဲ၊ ေထာက္ခံမဲတုိ႔ကုိ စိတ္ဝင္စားပုံ မ႐ွိေပ။

            တကယ္ေတာ႔ အေဖ႔အိမ္(တုိက္ခန္း)ေရာင္းမည္႔ အစီအစဥ္သည္ ေငြပုိမ႐ွိသူတုိ႔ အိမ္ေစ်း တက္လာေသာအခါ ေငြပုိေလးထြက္လုိ ထြက္ျငား လုပ္တတ္ေသာ အစီအစဥ္သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ သိရသေလာက္ အေမ႔ထံ၌လည္း ေပးစရာတုိ႔႐ွိသည္။ တကယ္႔တကယ္ ေရာင္းမည္ဆုိေတာ႔ အေမ႔မ်က္ႏွာ မေကာင္းလွေသာ္လည္း အေမ႔၌ ကန္႔ကြက္ႏုိင္ေသာ အင္အားတုိ႔ ဆိတ္သုဥ္းကာ အေဖကလည္း ေငြကုိ ျမင္ခ်င္လွၿပီမုိ႔ ကၽြန္မ မုန္းေသာ ထုိတုိက္ခန္းသည္ ေစ်းခပ္ေပါေပါျဖင္႔ပင္ အေရာင္းစြံရေတာ႔သည္။

            ထုိအခါ ကၽြန္မ တစ္သက္လုံး ႐ြတ္ခဲ႔ရေသာ ျပတင္းေပါက္တေစၦသည္ ပူးကပ္ရာမွ ကၽြန္မကုိ ကုိယ္ထင္ျပကာ အသက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာေတာ႔သည္။

* * *

            တကယ္ေတာ႔ အေဖ႔တုိက္ခန္း ေရာင္းရေငြသည္ ေပးစရာအေၾကြးတုိ႔ကုိ ေပးၿပီးသည္႔ေနာက္… သြားေရး လာေရး အနည္းငယ္ခက္ေသာ မုိးရာသီ၌ ႐ႊံ႕ေပတတ္ေသာ ၿမိဳ႔သစ္ကေလး၌ အိမ္ႏွင္႔ေျမကေလးကုိ ဝယ္ႏုိင္သည္ဆုိ႐ုံမွ်သာ ပုိေလသည္။ ထုိရပ္ကြက္၌ အိမ္တုိ႔သည္ တစ္အိမ္ႏွင္႔တစ္အိမ္ အနည္းငယ္ေဝးကာ လူေနက်ဲလွ၏။ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မုိးဆုိေသာ္လည္း ညိဳညစ္ညစ္မြဲေျခာက္ေျခာက္သာမုိ႔ အေမက အိမ္ကုိၾကည္႔ကာ မ်က္ႏွာညိဳသည္။ တစ္သက္လုံး ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဆူဆူညံညံ၌သာ ေနလာၾကသူမ်ားအဖုိ႔ မုိးရာသီ၌ ဖားေအာ္သံႏွင္႔ မုိး႐ြာသံသာ ဟိန္းဟိန္းညံတက္ေသာ ထုိရပ္ကြက္၌ မေနတတ္ဟု ဆုိလာသည္။

            ကၽြန္မက ျပတင္းေပါက္စစ္စစ္မ်ား သုံးေပါက္ပါတာႏွင္႔ပင္ ထုိအိမ္ကေလး၏ အျပစ္အနာအဆာအားလုံးကို မျမင္ႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ႐ွိလာသည္။ ထုိအိမ္မွ ျပတင္းေပါက္တံခါးတုိ႔သည္ သစ္သားတံခါးမ်ားသာမုိ႔ ပိတ္ထားရင္ ဘာမွမျမင္ရေတာ႔ေပ။ ကၽြန္မသည္ ေန႔ခင္းဆုိ မီးထြန္းစရာမလုိေသာ အလင္းေရာင္တုိ႔ ေဖာေဖာသီသီဝင္တတ္ေသာ ထုိအိမ္ကေလးကုိ ဘုရားေပးသည္႔အိမ္ဟုပင္ ထင္ေလသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေျပာင္းရေသာအခ်ိန္သည္ ဝါဝင္ခါနီးမုိ႔ အႀကိဳမုိးတုိ႔သည္ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ ၿမိဳ႔သစ္မုိးသည္ အဆီးအတားမဲ႔ကာ ပြင္႔လင္းလြတ္လပ္လွ၏။ ျပတင္းမွဝင္လာေသာ မိုးေရတုိ႔သည္ ေလႏွင္႔အတူေရာကာ ျပတင္း၌ ခဏရပ္႐ုံမွ်ပင္ ႐ႊဲ႐ႊဲစုိေလသည္။ သြပ္မုိးေပၚသုိ႔ တေျဖာင္းေျဖာင္းက်ေသာ မုိးသံကုိ သာယာစရာဟု ထင္သည္။ ကၽြန္မသည္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ အသစ္ေမြးဖြားခြင္႔ရလာသူတစ္ဦးပမာထင္၍ ေပ်ာ္႐ႊင္သြက္လက္လာခဲ႔၏။

            ကၽြန္မသည္ ေန႔ဆုိရင္ ျပတင္းေပါက္ကုိဖြင္႔၍ ကုိယ္တစ္ဝက္ေလာက္ အျပင္သုိ႔ထုတ္ကာ အိမ္နံေဘး႐ွိ လူမေနေသာ ေျမကြက္လပ္မွ ျမက္႐ုိင္းတုိ႔ကုိ အရသာခံ၍ ၾကည္႔ႏုိင္သလုိ ညဆုိရင္လည္း ခုတင္ထက္၌ လဲေလ်ာင္းရင္းပင္ ၾကယ္ေရာင္ပ်ိဳးျပက္တုိ႔ကုိ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ႏုိင္ေသးသည္။ အိမ္နံေဘးမွ အေလ႔က်ပန္းတုိ႔၏ အေရာင္စပ္ဟပ္ပုံတုိ႔ကုိ္ၾကည္႔ရင္း ဖတ္ထားေသာ ကဗ်ာအပုိင္းအစတုိ႔ကုိ ေကာက္ယူတြဲသီႏုိင္ပါေသးသည္။

            ထုိသုိ႔ ေန႕႐ွိသေ႐ြ႕ ကၽြန္မက ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင္႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနဆဲ၊ အေမကေတာ႔ လူေနက်ဲပါးသည္ကုိ လန္႔ကာ ဖတ္ထားသမွ်ေသာ မႈခင္းဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားမွ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ထုိင္ေတြးေနေတာ႔သည္။

            အေမသည္ ဆိတ္ေမြး၊ ဝက္ေမြးသူတုိ႔ေပါေသာ၊ လက္လုပ္လက္စားမ်ား မ်ားေသာ ၿမိဳ႕သစ္ကေလးကုိ ေန႔႐ွိသေ႐ြ႕ အျပစ္႐ွာမ်က္လုံးႏွင္႔ ၾကည္႔ေတာ႔၏။ ထုိအျပစ္႐ွာမ်က္လုံးမ်ားသည္ တံခါးဖြင္႔ထားလွ်င္ ဘာအကာအရံ အတားအဆီးမွ် မ႐ွိေသာ ကၽြန္မ၏ ျပတင္းေပါက္မ်ားဆီသုိ႔ က်ေရာက္ေတာ႔သည္။ အေမက သူခုိးေၾကာက္သည္ဟုဆုိဆဲ။ အေဖက ကၽြန္မႏွင္႔ျပတင္းေပါက္မ်ား၏ တြယ္တာရင္းႏွီးမႈကုိ အနက္အဓိပၸာယ္ တစ္မ်ိဳးေကာက္ကာ မလုိလားႏုိင္ေအာင္ ႐ွိေတာ႔သည္။

            အေဖႏွင္႔အေမတုိ႔၏ အယူအဆတုိ႔သည္ လားရာမတူေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျပတင္းေပါက္ကုိ မုန္းတီးျခင္း၌သာ ဆုံေလသည္။

            ျပတင္းေပါက္ကေလးမ်ားႏွင္႔ ရင္းႏွီးခြင္႔တစ္လမျပည္႔မီမွာပင္ အေဖႏွင္႔အေမသည္ လုိက္ကာႏွင္႔ သံဆန္ခါတပ္ရန္ စုိင္းျပင္းေတာ႔သည္။ ကၽြန္မက သံဆန္ခါတပ္မည္႔ အစီအစဥ္ကုိ တစ္သက္ႏွင္႔တစ္ကုိယ္ အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္မိ၏။ အေမက ကၽြန္မကုိ စူးစူးဝါးဝါးၾကည္႔ကာ -

            'နင္႔ ႐ူးေနသလား။ ဒီျပတင္းေပါက္ေတြက ဘာအကာအရံမွ မ႐ွိေတာ႔ အခ်ိန္မေ႐ြး သူခုိးေက်ာ္ဝင္ႏုိင္တယ္ဟဲ႔' ဟု ဆုိေလသည္။

            သံဆန္ခါတပ္ေတာ႔ေရာ သူခုိးမဝင္ႏုိင္မွာမုိ႔လား… ဟု ကၽြန္မေတြးဆဲ သံဆန္ကာတုိ႔ လုိက္ကာတုိ႔ ဘာဆုိဘာမွမတပ္ဘဲ ေနၾကေသာ ကၽြန္မ ရပ္ေငးဖူးသည္႔ ျပတင္းေပါက္စစ္စစ္မ်ားႏွင္႔ အိမ္မွ လူမ်ားအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မ ဆက္ေတြးေနမိပါ၏။

            ဘယ္ေလာက္မ်ား ရဲရင္႔လြတ္လပ္လုိက္တဲ႔ လူေတြပါလိမ္႔။ အဲဒီအိမ္က လူေတြကေရာ အေဖႏွင္႔ အေမ႔လုိ အိမ္ကုိ သူခုိးဝင္မွာ မေၾကာက္ၾကဘူးတဲ႔လား။ အေဖႏွင္႔အေမ႔လုိ ကုိယ္႔အိမ္ထဲ လမ္းမကလူ လွမ္းၾကည္႔လုိ႔ျမင္ေနမွာကုိ မစုိး႐ြံ႕ၾကဘူးတဲ႔လား…။ ကၽြန္မက အံ႔ၾသစြာျဖင္႔ပင္ ျပတင္းေပါက္စစ္စစ္ႏွင္႔အိမ္မွ လူမ်ား၏ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကင္းေသာစိတ္ကုိ ေလးစားမိျပန္၏။

            ကၽြန္မေရာ…။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ေတြကုိ ေၾကာက္လား… မေၾကာက္ဘူးလား။ မေၾကာက္ဘူးဟု ထင္ေလသည္။ ကၽြန္မသည္ ေနေရာင္ႏွင္႔ ေလညႇင္းႏုပ်ံ႕ကုိ မက္ေမာကာ ေန႔႐ွိသေ႐ြ႕ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ကြင္းတုိ႔ကုိ စုပ္ယူရသည္ကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္သည္မုိ႔ ေၾကာက္ျခင္းကုိ ေမ႔ေလသည္။ ေၾကာက္ျခင္းကုိ ေမ႔ေသာ္လည္း ရဲဝံ႔ႏုိင္ေသာ အင္အားတုိ႔ နဂုိကင္းစိတ္ေသာ ဗီဇေၾကာင္႔ အေဖႏွင္႔အေမတုိ႔၏ သံဆန္ခါ အစီအစဥ္ကုိ ပ်က္ေအာင္ မဖ်က္ႏုိင္ျပန္ေခ်။

            ကၽြန္မသည္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိယ္ ႐ြံမုန္ကာ အထင္လည္း ေသး၍လာသည္။ လြတ္လပ္ပြင္႔လင္းေသာ ျပတင္းေပါက္ႏွင္႔ ကၽြန္မသည္ မတန္ေတာ႔သျဖင္႔ လႊတ္ခ်လုိက္ရေလၿပီ။ သံဆန္ခါကြက္မ်ားၾကားမွ ျမင္ရေသာ ေကာင္းကင္ႏွင္႔ ငွက္ငယ္တုိ႔သည္ ကၽြန္မကုိ ဘယ္လုိမွ မဖမ္းစားႏုိင္ေတာ႔ေခ်။ အစိမ္းေရာင္လုိက္ကာစ လြင္႔လြင္႔ျဖင္႔ ကၽြန္မ၏ ျပတင္းေပါက္သည္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ျမင္ကြင္းတုိ႔ကုိ အစြမ္း႐ွိသေလာက္ ေပးေနေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ ထုိျပတင္းေပါက္မ်ားကုိ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္ေတာ႔ျပန္ေခ်။

            ျပတင္းေပါက္မာ်းကုိ ေက်ာခုိင္းရင္းျဖင္႔ပင္ ကၽြန္မ၏စိတ္တုိ႔သည္ ထုံထုိင္းေဝဝါးလာခဲ႔ေတာ႔၏။ သုိ႔ေသာ္ ျပတင္းေပါက္ခ်င္ျခင္းသည္ ကၽြန္မကုိယ္ေပၚ၌ ပု႐ြက္ဆိတ္မ်ားလုိ ေနရာအႏွံ႔ တုိးဝင္တြားသြားကာ ကၽြန္မကုိ ကုိက္ခဲၾကျပန္သည္။ ကၽြန္မသည္ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိပင္ မ်က္စိကုိ စုံမွိတ္ရင္း က်ယ္ဝန္းလြတ္လပ္ေသာ ျပတင္းေပါက္ကုိ အေမာတေကာ လုိက္႐ွာမိေတာ႔၏။

            ဘယ္မွာလဲ… ဘယ္မွာလဲကြယ္…

            ေလႏွင္႔ေနေရာင္တုိ႔ အဆီးအတားမဲ႔ ဝင္ေရာက္ေမႊေႏွာက္ႏုိင္ေသာ ျပတင္းေပါက္ကေလး… ကၽြန္မရဲ႕ ျပတင္းေပါက္…

            ဘယ္မွာလဲကြယ္…

            ကၽြန္မသည္ ျပတင္းေပါက္ေနာက္ကုိ တေကာက္ေကာက္လုိက္ရင္း ႐ွာသည္။ ျပတင္းေပါက္သည္ ကၽြန္မေ႐ွ႕မွ မီးခုိးေငြ႔တန္းမ်ားလို လြင္႔ဝဲကာ ထြက္ေျပးေလသည္။

            ကၽြန္မသည္ မီးခုိးေငြ႔မ်ားေနာက္မွ မေမာႏုိင္စြာလုိ္က္ဆဲ…

            မီးခုိးေငြ႔တုိ႔သည္ ႐ုတ္တရက္ရပ္ကာ အရိပ္ထင္ေတာ႔၏။

            အရိပ္သည္ တျဖည္းျဖည္းထင္လာကာ ကၽြန္မေ႐ွ႕၌ သံဆန္ခါမ်ား…၊ သံပန္းမ်ား…၊ ေစ႔ေစ႔ပိတ္၍ေနေသာ တံခါးမ်ား…၊ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ေသာ အေမွာင္တုိ႔သာ…။

            ပန္းရိပ္ျဖဴ 

၂ဝဝ၉၊ စက္တင္ဘာ၊ မေဟသီ

            

ဝက္ဝံကေလး ဖိုးၾကြား

ဂ်ဳနီယာ မဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ပံုၿပင္ေလးပါ။ လူ႕ဘ၀ရဲ႕လူေတြထဲမွာ ၿဖစ္တတ္တဲ့သဘာ၀ေလးကို ကေလးေတြဖတ္ဖို႕ ရယ္စရာေလး အေနနဲ႕ေရးထာတာမုိ႕ ကၽြန္မသိပ္သေဘာက်တဲ့ ပံုၿပင္ေလးပါပဲ။ သားေလးကိုဖတ္ၿပရင္းနဲ႕ပဲ ဘာသာၿပန္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ပံုၿပင္ေလးပါ။

အေမြးပြပြေလးေတြနဲ႕ ၀က္၀ံရုပ္ေလး ဖိုးၾကြားဟာ အင္မတန္မွ အ ၾကြားသန္တဲ့ ၀က္၀ံရုပ္ေလး တစ္ေကာင္ပါ။
“ေဟ့ ငါ့အေမႊးေလးေတြကို ၾကည့္စမ္းကြ၊ ရွည္ၿပီးေတာ့ ႏူးညံ့ေနတာပဲ။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ေတာက္ ေလး” လို႕ တစ္ၿခား အရုပ္ေလးေတြကို သူ႕ရဲ႕ အေမႊးေတြကို ၿပၿပၿပီးေတာ့ၾကြားေလ့ ရွိတယ္။
သူက  သူေတာ္ေၾကာင္းတတ္ေၾကာင္း၊ လွေၾကာင္းကို သူမ်ားကို ေၿပာေနရတာကို  သိပ္ၾကိဳက္တယ္ကြဲ႕။
“ဒီကစားစရာအခန္းထဲက ရွိသမွ် အရုပ္ေတြအားလံုးထဲမွာ ငါက အေတာ္ဆံုးအရုပ္ပဲ” လို႕ သူက သူ႕ကုိယ္သူ အၿမဲေၿပာေလ့ရွိတယ္။
သူက အဲလို သာ သူ႕ကိုယ္သူ အဟုတ္ၾကီး ထင္ၿပီးေတာ့ ၾကြားေနတာ ကြဲ႕။ တၿခားအရုပ္ေတြက သူ႕ကြယ္ရာ မွာ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေၿပာေၿပာၿပီးေတာ့ ဟားေနၾကတာကိုေတာ့ သူ႕ခၿမာ မသိရွာဘူး။
“ ဒီ၀က္၀ံငၾကြားက သူ႕ကိုယ္သူ သိ္ပ္ေတာ္ေနတယ္လို႕ ထင္ေနတာကြ” လုိ႕ေခြးရုပ္စုတ္ဖြားက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အသံနဲ႕ ေၿပာလုိက္တယ္။
“ တကယ္ေတာ့ ငါတုိ႕အားလံုးက သူ႕ၾကြားလံုးေတြကို မုန္းလြန္းလို႕ စိတ္ပ်က္ေနၾကၿပီ ဆုိတာကို ဒီေကာင္ မသိရွာဘူး။ အဲလို မသိတာကို က ဒီေကာင္ ညံ့လြန္းတာေပါ့ကြ”
“ ဒီလိုသာၾကြားေန တေန႕ေတာ့ ဒီေကာင္ သင္ခန္းစာေကာင္းေကာင္း ရလိမ့္မယ္” လို႕ေမ်ာက္ရုပ္ကေလး ကေၿပာလုိက္ပါတယ္။
          တစ္ေန႕ ေနသာတဲ့ရက္တစ္ရက္မွာေပါ့….။ အရုပ္ေလးေတြအားလံုး အခန္းထဲမွာ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိလို႕ ပ်င္းေနၾကတံုး အ၀တ္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ အရုပ္ကေလးက “ ေနေလးသာတံုး အၿပင္မွာ ေလွ်ာက္လည္ ရ ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြာ”လို႕ ေၿပာလိုက္တယ္။
          “ ေတာထဲ သြားၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ရရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ကြ” လုိ႕ ၀က္၀ံအို အရုပ္ၾကီးက ေၿပာလိုက္တယ္”
          “ ငါတို႕  ၿမန္ၿမန္ေရာက္ေအာင္လုိ႕ အရုပ္ကားကုိ ေမာင္းၿပီးေတာ့ သြားၾကရင္ ေကာငး္မယ္”လို႕ ယုန္ေလးက ေၿပာလုိက္ပါတယ္။
          “ ဒါေပမယ့္ငါတုိ႕ထဲမွာ ဘယ္သူမွ ကားမေမာင္းတတ္ဘူးေလကြာ”လို႕ အ၀တ္ရုပ္ေလးက စိတ္မေကာင္းခ်င္း ၾကီးစြာနဲ႕ေၿပာလုိက္ပါတယ္။
 အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကေန “ကား ငါေမာင္းတတ္တယ္”ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ကားေမာင္းတတ္တယ္လို႕ ေၿပာလုိက္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ အရုပ္ကေလး ေတြေၿပာတာကို တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့ ၀က္၀ံေလးဖိုးၾကြားေပါ့။
 ၀က္၀ံေလး ဖိုးၾကြားက “အရုပ္ကားကုိ ငါေမာင္းေပးမယ္ကြာ..ၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လို႕ အေကာင္းဆံုး ဆိုတဲ့ ေနရာကဘယ္ေနရာလည္း ဆိုတာကို ငါသိတယ္” လို႕ ေၿပာခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။
          “ေဟ့ေကာင္ မင္းကားေမာင္းတာကို ငါတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူးေနာ္”လို႕ ယုန္က မယံုသကၤာနဲ႕ ဖိုးၾကြားကို ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဖိုးၾကြားကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕ပဲ
“မင္းတုိ႕ ဘယ္သိမလဲ ကြ။မင္းတုိ႕အိပ္ၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ငါက ကားေလွ်ာက္ေမာင္းတာကိုး။ ငါက ကားေမာင္းသိပ္ကၽြမ္းတဲ့ေကာင္ပါ စိတ္ခ်ပါလုိ႕”  ေၿပာလုိက္တယ္။
          “ေအးဒါဆိုလည္း သြားၾကမယ္ကြာ..အခ်ိန္မရွိဘူးေဟ့ အားလံုးကားထဲ ၀င္ၾကေတာ့ ”လို႕ အ၀တ္ရုပ္ေလးက ႏွဳိးေဆာ္လိုက္ပါတယ္။
          “အာ..ဒီေန႕ငါ ကားသိပ္မေမာင္းခ်င္ဘူးကြာ..သိပ္ပူလြန္းတယ္”လို႕ ဖိုးၾကြားက ညီးညီးညွဴညွဳနဲ႕ ေၿပာလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ဖိုးၾကြားစကားကုိ အေရးလုပ္နားမေထာင္ၾကေတာ့ဘူး။ အားလံုးေပ်ာ္ပြဲစား သြားဖုိ႕ စိတ္တတ္ၾကြေနတာမို႕ ကားေပၚကုိ အလုအယက္ တတ္ထုိင္ၾကေတာ့တယ္။ ဖိုးၾကြားလည္း မတတ္သာတဲ့ အဆံုး ကားေမာင္းမယ့္ ေနရာမွာ တတ္ၿပီးေတာ့ ထုိင္လုိက္ရေတာ့တယ္။ ကေလးတို႕ေရ..တကယ္ေတာ့ ဖိုးၾကြားက ကားေမာင္းတတ္တာ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ တစ္ခါမွလည္း ကားမေမာင္း ဘူးသလို၊ ကားကုိ ဘယ္လိုေမာင္းရမလဲ ဆိုတာကို မသိတာမုိ႕ ကားေမာင္းရမွာကုိ သူအရမ္းေၾကာက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကားမေမာင္းတတ္တာ၊ သူအရမ္းေၾကာက္ေနတာကို သူ႕သူငယ္ခ်င္း အရုပ္ကေလးေတြ မရိပ္မိေအာင္လို႕သူက ဟန္ေဆာင္ေနတယ္ေလ။
          ဒါနဲ႕ ဖုိးၾကြားဟာ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ကားကို ေမာင္းခ်သြားလိုက္တာ၊ လမး္ၾကားေလးထဲကို ကားလည္းခ်ိဳးလုိက္ေရာ ဖုိးၾကြားဟာ ေၾကာက္လန္႕တၾကားနဲ႕ ကားဟြန္းၾကီးကုိ ႏွိပ္လိုက္မိပါေရာ။
 ကံေကာင္းၾကီးစြာပဲ  ဖိုးၾကြားရဲ႕ကားဟာ ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္ၿဖဴးၿဖဴးေမာင္းသြားႏုိင္တာမို႕  အရုပ္ေလးေတြအားလံုး လည္းကားေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးၾကီး သီခ်င္းေတြဆိုၿပီးေတာ့ လုိက္လာႏိုင္ၾကေတာ့တယ္။
“ေဟ့ေဟ့.ဖိုးၾကြား မင္း ကားကို ေတာလမ္းထဲေကြ႕၀င္ဖို႕ ေမ့သြားၿပီေနာ္။ငါတုိ႕က ေတာထဲမွာေပ်ာ္ပြဲစား သြားမွာေလကြာ”
ေတာလမ္းထဲ ကို ေကြ႕မ၀င္ဘဲန ဲ႕ ဖိုးၾကြားက ကားကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းသြားတာမုိ႕ အ၀တ္ရုပ္ေလးက ဖိုးၾကြားကို သတိလွမ္းေပးလိုက္တယ္။
“ဘယ္ကုိ သြားရမလဲ ဆိုတာငါသိပါတယ္ကြ…မင္းတုိ႕ ငါေမာင္းတဲ့ေနာက္သာ ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ခဲ့ၾက” လို႕ ဖိုးၾကြားက  ေၿပာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားကုိဒီ့ထက္ၿမန္သထက္ ၿမန္ေအာင္လို႕ အရွိန္ကုိတင္ၿပီးေတာ့ ေမာင္းလုိက္ပါေရာ…….။
“ေဟ့ေကာင္..ေဟ့ေကာင္ အရွိန္ေလွ်ာ့ပါဦးကြာ”
ဦး၀က္၀ံ ရုပ္ၾကီးက ဖိုးၾကြားကုိ အလန္႕တၾကားနဲ႕ တားလိုက္တယ္။
“ အုိအို..ငါ့အေမႊးေတြေတာင္ ၾကြတ္ၿပီးေတာ့ ေလထဲလြင့္ကုန္ၿပီ”
ဦး၀က္၀ံရုပ္ၾကီး ခမ်ာ အထိ္တ္ထိတ္အလန္႕လန္႕ ၿဖစ္လာပါၿပီ။
“ကားေနာက္မွာကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ဇိမ္နဲ႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနစမ္းပါဗ်ာ” လို႕ဖိုးၾကြားက ဦး၀က္၀ံၾကီးကိုလွမ္းေၿပာလိုုက္ၿပီးေတာ့ ကားကို ဒီ့ထက္ၿမန္သထက္ ၿမန္ေအာင္ ေမာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကားထဲမွာရွိေနတဲ့ တၿခား အရုပ္ေတြအကုန္လံုး အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ေၾကာက္စၿပဳလာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္  ဖိုးၾကြားကေတာ့ ကားေမာင္းရတာကို သိပ္ေပ်ာ္လာၿပီေလ။
“ငါဘယ္ေလာက္ ကားေမာင္းကၽြမး္သလဲ ၾကည့္စမ္း။ လက္ေတာင္မွလႊတ္ၿပီးေတာ့ ေမာင္းၿပလုိက္ဦးမယ္”
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖိုးၾကြားတုိ႕ကားဟာ လမ္းေကြ႕တစ္ခုကုိ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ လက္လႊတ္ၿပီးေမာင္းလာမုိ႕ ဖိုးၾကြားဟာ ကားကိုမထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။  ကားဟာ..လမ္းေဘးကို ထုိးက်သြားၿပီးေတာ့ ကားလမ္းေဘးက သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကုိ “ဒံုး”ဆုိၿပီးေတာ့ ၀င္တုိက္မိပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ အရုပ္ေလးေတြအားလံုးလဲ ေဘးကၿခံဳပုတ္ေတြ၊ ၿမက္ခင္းေတြထဲ ၿပဳတ္က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းစြာပဲ သူတုိ႕အားလံုး ေခါင္းနည္းနည္းပါပါး မူးသြားရုံက လြဲၿပီးေတာ့ ဘယ္သူမွာ ဒဏ္ရာၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မရၾကဘူး။ အားလံုးက ဖိုးၾကြားကုိ စိတ္တုိၾကတယ္။
“မင္း အရူးေကာင္ပဲကြ။ မင္းလုပ္တာ အားလံုးေသသြားႏုိင္တယ္” ယုန္ရုပ္ေလးက ေဒါသတၾကီးနဲ႕ ဖိုးၾကြားကုိေၿပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။
“ကဲ..ကဲ ..စကားမ်ားမေနၾကနဲ႕ေတာ့  ငါတို႕မေမွာင္ခင္ အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ၾက ရေအာင္”လို႕ အ၀တ္ရုပ္ေလးကေၿပာလုိက္ပါတယ္။
“ငါတုိ႕ အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္ေနရာပါလိမ့္” လို႕ အ၀တ္ရုပ္ေလးက ေမးလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုး က ဖုိးၾကြားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
“ငါ့ကို မေမးၾကပါနဲ႕” ဖိုးၾကြားက တုန္တုန္ရီရီနဲ႕ ခပ္တုိးတိုးေလး ေၿဖလုိက္တယ္။
“ မင္းေၿပာေတာ့ မင္းဘဲ လမ္းသိတယ္ဆို” ၀က္၀ံအုိၾကီးက စိတ္မရွည္တဲ့အသံနဲ႕ ဖိုးၾကြားကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေၿပာလုိက္တယ္။
“အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ညာေၿပာမိတာပါ” လုိ႕ ဖိုးၾကြားက ငုိသံပါၾကီးနဲ႕ ေၿပာပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကားလည္း မေမာင္းတတ္ပါဘူး။ လမ္းလဲ မသိဘူး။ အခုေရာက္ေနတာဘယ္ေနရာလဲ ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္မသိပါဘူး ခင္ဗ်ာ”
ေၿပာရင္းနဲ႕ ဖိုးၾကြားက တအိအိနဲ႕ ရွဳိက္ၾကီးတငင္ ငိုခ်မိပါေတာ့တယ္။
အရုပ္ေတြအကုန္လံုးက ဖိုးၾကြားကုိ မသနားတဲ့အၿပင္ စိတ္တိုစိတ္ဆုိးၾကေတာ့တာေပ့ါ။
“ မင္း..သိပ္ဆိုးတဲ့ ငၾကြားေကာင္ပဲကြ၊ ၾကည့္စမ္း ..မင္းအၾကြားပိုလို႕ အခု ငါတုိ႕ေတြ ဒုကၡေရာက္ ကုန္ၿပီ”လုိ႕ အရုပ္ကေလးေတြက ေဒါသတၾကီးနဲ႕ ေၿပာၾကတယ္
 အရုပ္ကေလးေတြ ခၿမာ အိမ္ၿပန္ရမယ့္ လမ္းလဲ မသိတာမုိ႕ တစ္ညလံုး ေတာၾကီးထဲမွာ တေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္တြဲၿပီးေတာ့ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနရတာေပါ့။ ေမွာင္ထဲမွာ အရိပ္ၾကီးေတြကလည္း ေၾကာက္စၾကီးေတြကိုး။ ဘယ္တံုးကမွ သူတုိ႕ ဟာ ညေမွာင္ၾကီးထဲကုိ အၿပင္ထြက္ဘူးၾကတာမဟုတ္ဘူးေလ။ နံနက္မုိးေသာက္လုိ႕ အလင္းေရာင္ေလး နည္းနည္း ထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ သူတုိ႕ဟာ မီးလင္းေနတဲ့အိမ္ေလး တစ္အိမ္ကုိ လွမ္းၿမင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ အိုး…ဒါသူတုိ႕ရဲ႕ အိမ္ေလးပဲ…။ သူတုိ႕အားလံုးေပ်ာ္သြားၿပီးေတာ့ ေဟး ခနဲေအာ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတုိ႕ အိမ္ကုိၿပန္ေရာက္လာၿပီေလ။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ အရုပ္ကေလးေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးဟာ သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတံုး သူ႕အ၇ုပ္ကေလးေတြ အၿပင္ကုိထြက္သြားတာနဲ႕ တစ္ည အိမ္ကေပ်ာက္သြားတာကို မသိလိုက္ရွာဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ကားနီေလး ဘယ္ေနရာမွာမွာ ရွာမေတြ႕ေတာ့တာကိုေတာ့ ေကာင္မေလး ခၿမာ အံၾသေနမိပါေတာ့တယ္။
ဖိုးၾကြားကေတာ့ သူၾကြားမိလို႕သူ႕သူငယ္္ခ်င္းေတြ အားလံုးဒုကၡေရာက္ၾကရတာကို စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ သူငယ္္ခ်င္းအရုပ္ေတြကေတာ့ ဖိုးၾကြား ေၾကာင့္ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာကို ေမ့ၿပစ္လိုက္ၾကပါၿပီ။ အားလံုးသူ႕ကို ခင္ခင္မင္မင္နဲ႕ပဲ ဆက္ဆံၾကပါတယ္။အဲဒီ့ေန႕က စလုိ႕ ဖိုးၾကြားဟာ သူ႕ရဲ႕ ၾကြားတဲ့အက်င့္ကို ေဖ်ာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေခတ္ဘုန္းသစ္

Junior Magazine (Sept, 2012)