မီးခိုးမ်ားႏွင္႔ႏွင္းဆီ

            လမ္းမသည္ မုိး႐ြာၿပီးခါစျဖစ္၍ ေျပာင္ေခ်ာေတာက္ပေန၏။ လမ္းေပၚတြင္ ထီးအစင္းစင္းျဖင္႔ လူအခ်ိဳ႕သာ သုတ္ႀကီးသုတ္ပ်ာျဖင္႔ သြားလာေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖုန္တက္ေနေသာ အ႐ုပ္မ်ားကုိ အဝတ္စေသးေသးျဖင္႔ ပြတ္တုိက္ရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ခပ္တုိးတုိး ဆုိညည္းလုိက္မိ၏။

            'အေရာင္းထုိင္းလုိက္တာ'

            စိတ္မွတ္မထင္ ညည္းလုိက္ရင္း လမ္းမကုိ ေငးၾကည္႔လုိက္သည္။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ကၽြန္ေတာ္႔ဆုိင္ကုိ စိတ္ဝင္စားပုံ မေပၚပါ။ ကေလးတစ္ဦးတစ္ေလမ်ား ေတြ႔ရမလားဟု ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီးနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနမိ၏။ တြဲလြဲခ်ိတ္ထားေသာ ဆုိင္မ်က္ႏွာစာမွ အ႐ုပ္မ်ားသည္ ကေလးမ်ားကုိ အနည္းငယ္မွ်ပင္ျဖစ္ေစ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ပါလိမ္႔မည္။ ေမြးပြ႐ုပ္ ႏူးႏူးညံ႔ညံ႔ကေလးမ်ားကုိ ကေလး၏ လက္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင္႔ ကုိင္တြယ္ပူဆာလွ်င္…။ ထုိျမင္ကြင္း၏ ႏူးညံ႔ရိပ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔အာ႐ုံ၏ ေသြးေၾကာမွ်င္မ်ားကုိ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားေအာင္ လႈပ္ႏႈိးပစ္လုိက္၏။ ရယ္သံမ်ားျဖင္႔ လိမ္းက်ံေနမည္႔ ကေလး၏ အသံလြင္လြင္ေသးေသးေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္လာ၏။ အေမ သုိ႔မဟုတ္ အေဖ၏ လက္ကုိ မမီမကမ္း လွမ္းဆြဲရင္း ေမွ်ာ္လင္႔တႀကီး ၾကည္႔သည္႔ မ်က္ဝန္းညိဳရိပ္မ်ား။ ထုိမ်က္ဝန္းညိဳကေလး၏ အျပစ္ကင္းေသာ ျဖဴစင္မႈတြင္ မရႏုိင္ျခင္းဟူေသာ အရာတစ္ခု စြန္းထင္းသြားသည္႔အခါ…။ ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ရာျဖင္႔ ေဆာင္႔တြန္းခံလုိက္ရသလုိ နင္႔သြား၏။

            'ဒါ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔မႈ၊ ၿပီးေတာ႔ ေတာင္းဆုိမႈ'

            ကၽြန္ေတာ္သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ဗလုံးဗေထြးႏွင္႔ မ်ိဳခ်လုိက္သည္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အ႐ုပ္ဆုိင္သည္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင္႔မႈကုိ စုပ္ယူၿပီး ႐ုိက္ခ်ိဳးတတ္ေသာ ဆုိင္တစ္ဆုိင္ ျဖစ္သြားေတာ႔မည္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင္႔မႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ မဝါးၿမိဳလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝါးၿမိဳခဲ႔မိေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲဆုိတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔။

            ဆုိင္ေထာင္႔တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ဘတ္မင္တန္ႏွစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔မိျပန္သည္။ ဟုိတစ္ေန႔က ဆုိင္ကုိလာသည္႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ ဆံပင္႐ွည္စင္းစင္းမ်ားကုိ ေငးရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္မင္တန္ႏွစ္ခုကုိ ေစ်းေလွ်ာ႔ၿပီး ေရာင္းခဲ႔၏။ ထုိေကာင္ေလးက သူ႔ဘတ္မင္တန္ကုိ လွမ္းယူရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ၿပံဳးျပသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေကာင္မေလးတစ္ဦးကုိ သတိရမိ၏။

          ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ႏုႏုခင္

            ႏုႏုခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပထမဆုံး အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြတစ္ဦး ျဖစ္၏။ ဆံပင္႐ွည္စင္းစင္းမ်ားကုိ ဝဲခနဲေနေအာင္ခါၿပီး ေလ၌လြင္႔ဝဲသြားသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္၏ ရင္ခုန္သံတုိ႔တြင္ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ္႔ျခင္းမ်ားျဖင္႔ ကြန္႔ျမဴးေနတတ္သည္။

            '႐ွင္နဲ႔ ကၽြန္မ ဘတ္မင္တန္ ႐ုိက္ရေအာင္'

            ႏုႏုခင္က အရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ စိန္ေခၚခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။

            'ဘတ္မင္တန္ ႐ုိက္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ႔ ဘဝမွာ ေနတတ္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ ကုိယ္႔ဆီကုိ တစ္ဖက္က ႐ုိက္ခ်လုိက္တဲ႔အခါမွာ ဘယ္အကြက္ကုိ ဘယ္လုိျပန္႐ုိက္မယ္ဆုိၿပီး အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနမႈ၊ ဒါ ဘဝမွာ အလုိအပ္ဆုံးပဲ'

            ကၽြန္ေတာ္ ႏုႏုခင္ကုိ အလန္႔တၾကား ၾကည္႔မိ၏။ သူမ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကုိ ခပ္မဲ႔မဲ႔ၿပံဳးရင္း

            'ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ တုံ႔ျပန္မႈဆုိတာ တကယ္ကို လုိအပ္တယ္' ဟု ထပ္ေျပာသည္။

            အဲဒီေနာက္ပုိင္းတြင္ေတာ႔ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔မိေတာ႔။ သြားေလရာရာ ယူသြားတတ္ေသာ သူမပုိင္ ဘတ္မင္တန္အႀကီးစားတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္သတိရတုိင္း ႏုႏုခင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိရမိ၏။ သူမ ကစားပြဲတုိင္းမွာ အၿမဲႏုိင္သလုိ ဘဝမွာေရာ တကယ္ႏုိင္ခဲ႔ရဲ႕လား။ ျဖဴတစ္ေကာင္၏ ဆူးေတာင္မ်ားလုိ အစဥ္ျပန္႔ကားေနတတ္သည္႔ သူမ၏ အတၱ၊ မာနတုိ႔သည္ေရာ သူမကုိ ကာကြယ္ႏုိင္ပါ႔မလား။ ကၽြန္ေတာ္ မသိေခ်။

            ကၽြန္ေတာ္ အသိခ်င္ဆုံးမွာ ႏုႏုခင္ ဒီအ႐ြယ္ထိ ဘတ္မင္တန္႐ုိက္ေနတုန္းပဲလား။ သူမမ်က္လုံး နက္ေျပာင္ေျပာင္မ်ားသည္ သားေကာင္ကုိ ေခ်ာင္းေနေသာ မုဆုိးလုိ အၿမဲအဆင္သင္႔ ျဖစ္ေနတုန္းပဲလားဆုိတာကုိပင္။

            'ေဘာလုံး႐ွိလား'

            ကၽြန္ေတာ္ ႏုႏုခင္အေၾကာင္း ေတြးေနတာ မည္မွ်ၾကာသည္မသိ။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေဘာလုံးလာေမးမွ အလန္႔တၾကား ေမာ႔ၾကည္႔မိ၏။

            ေကာင္ေလးပုံစံက အသားညိဳညိဳ ဆံပင္ခပ္တုိတုိႏွင္႔ မ်က္လုံး ခပ္ေတာက္ေတာက္ပင္။ ေအာင္ေက်ာ္။ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္လုိ ပုံစံမ်ိဳး။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ႏုႏုခင္ကုိ သတိရသည္႔ေန႔မွာ ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔တူေသာ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔ေနရသည္။

            ေအာင္ေက်ာ္ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံး ေတြ႔ခဲ႔ၾကတာ တကၠသုိလ္မွ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲအၿပီးတြင္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီေနာက္တြင္ေတာ႔ ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မဆုံျဖစ္ၾကေတာ႔ပါ။

            ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ေအာင္ေက်ာ္

            'ဘဝကုိ ကစားကြင္းတစ္ခုလုိမ်ိဳး သေဘာထားသူ' ဟု ႏုႏုခင္က သတ္မွတ္ခဲ႔ေသာ ေအာင္ေက်ာ္။ ေျခေထာက္အလိမ္၊ ေဘာလုံးအသယ္အပုိ႔ ကၽြမ္းက်င္ေသာ အားကစားသမားတစ္ဦးအျဖစ္ ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးသူ ေအာင္ေက်ာ္။ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံစည္းခဲ႔ရတာ ေက်ာင္းကန္တင္းတစ္ခု၌ ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ေအာင္ေက်ာ္ ေဘာလုံးပြဲတစ္ခုမွ ျပန္လာခါစျဖစ္၏။

            'ေဘာလုံးကစားတာ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ နည္းလမ္းတစ္ခုကုိ အရယူေနတာနဲ႔ တူတယ္'

            ႏုႏုခင္လုိမ်ိဳးပင္။ သူသည္ ေဘာလုံးႏွင္႔ ဘဝကုိ ဆက္စပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသူ တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။

            'ကုိယ္႔ဆီေရာက္လာတဲ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံးကုိ ကုိယ္ဂုိးသြင္းႏုိင္ရင္သြင္း၊ မသြင္းႏုိင္ရင္ ဂုိးသြင္းႏုိင္မယ္႔ ကုိယ္႔လူတစ္ေယာက္ဆီ ပုိ႔ေပးရတာ မဟုတ္လား။ အဲလုိပဲ လူ႔ဘဝဆုိတာ ကုိယ္ရလာတဲ႔ အခြင္႔အေရးတစ္ခုကုိ ေျခကုတ္ယူၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ ဂုိးမသြင္းႏုိင္ရင္ ဂုိးသြင္းႏုိင္မယ္႔ ကုိယ္႔လူတစ္ေယာက္ဆီ လႊဲေပးရတာပဲ။ ကုိယ္႔ၿပိဳင္ဘက္ဟာ ကုိယ္႔ကုိေက်ာ္မသြားႏုိင္ေအာင္လုိ႔ သတိထားရတာပဲဗ်'

            ေအာင္ေက်ာ္႔ အေတြးအေခၚေတြက ေၾကာက္စရာ။ ၿပိဳင္ဘက္၊ အခြင္႔အေရးတဲ႔။

            'ေဘာလုံးကန္ရတာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပုိသိလာတယ္။ ဥပမာ ႐ႈံးလာၿပီဆုိရင္ေလ'

            ေအာင္ေက်ာ္က နာေနေသာ ေျခေထာက္ကုိ ပ႐ုပ္ဆီလိမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ဆက္ေျပာ၏။

            'ဒီအတုိင္းၾကည္႔ရင္ေတာ႔ ဟုတ္သလုိလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တကယ္ဆုံး႐ႈံးလာၿပီဆုိေတာ႔ ညစ္ခ်င္တဲ႔သူ၊ ခ်ခ်င္တဲ႔သူ၊ ေျခထုိးခံတဲ႔သူနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရတာပဲ။ အဲဒီအခါက်မွ ဘယ္သူ လူမွန္ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရတာဗ်။ ဒါေၾကာင္႔ ေဘာလုံးကစားရတာ ဘဝတစ္ဘဝနဲ႔ သိပ္တူတာပဲလုိ႔ ေျပာတာ'

            ေအာင္ေက်ာ္႔မ်က္ႏွာသည္ ထုိအခ်ိန္က နာက်င္မႈမ်ားႏွင္႔ ခါးသီးေနသည္။

            'လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ကုိ္ယ္႔ကုိ မထိခင္ကေတာ႔ ယုန္ငယ္ေလးလုိလုိ၊ သုိးငယ္ေလးလုိလုိနဲ႔ တကယ္ ကုိယ္႔ကုိ ထိလာၿပီဆုိရင္ အစြယ္ေတြ ဖြက္ထားတဲ႔လက္သည္းေတြ၊ ေျမေခြးအနံ႔ေတြ၊ ဝံပုေလြ အနံ႔ေတြဟာ အလုိလုိ ထြက္လာၾကတာပါ'

            ႏုႏုခင္က ဝင္ေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္က ႏုႏုခင္ကုိ မယုံမရဲဟန္လား။ စူးစမ္းဟန္နဲ႔လားလို႔ ေျပာရင္ခက္သည္႔ အၾကည္႔တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၾကည္႔သည္။ ႏုႏုခင္က ဘာကုိမွ သူ ေျပာလုိက္တာ မဟုတ္သည္႔ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ေအးေအးပဲ။ အဲဒီေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးဦး ဘဝနဲ႔ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းအားမ်ား အေၾကာင္း ဆက္လက္ေျပာျဖစ္ၾက၏။ ၿပီးေတာ႔ ေ႐ြးခ်ယ္မႈအေၾကာင္း။

            'ကၽြန္မကေတာ႔ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္သလုိ ဘဝမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင္႔ရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မထက္ သိပ္ေတာ္ၿပီး သိပ္ထက္ျမက္တဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ လုိခ်င္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ အဲဒီလူဟာ ကၽြန္မေယာက္်ားပါဆုိၿပီး ဂုဏ္ယူခ်င္လုိ႔'

            ႏုႏုခင္က သူမ၏ မိန္းမစိတ္ကုိ ဖြင္႔ျပ၏။

            'ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ႔ ေလထဲမွာ လြင္႔ဝဲၿပီး ဂုိးတုိင္ထဲဝင္သြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ႔ ေဘာလုံးရဲ႕အလွကုိ ဘယ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ ေဘာလုံးတစ္လုံးရဲ႕ အၿပံဳးမပ်က္ အကန္ခံႏုိင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္။ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္'

            ေအာင္ေက်ာ္႔ မ်က္လုံးေတာက္ေတာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔မိသည္။ ၿပီးေတာ႔ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကုိ ခပ္ဖြဖြခ်လုိက္ရင္း

            'ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သိပ္လွၿပီး တစ္ကုိယ္ေကာင္းသိပ္ဆန္တဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ေၾကာင္ကေလးလုိ ပြတ္သပ္ေခ်ာ႔ျမႇဴခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲဒီမိန္းမဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ က်ားတစ္ေကာင္ပါ'

            ႏုႏုခင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္စုံတစ္ခုေျပာဖုိ႔ ျပင္လုိက္၏။

            ေအာင္ေက်ာ္က လွ်ိဳ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ဝွက္ၿပံဳး၏။

            ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သုံးဦးလုံး ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကုိ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ႔ၾက၏။

 

            ကၽြန္ေတာ္၊ ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔ ႏုႏုခင္

            ေအာင္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ တစ္ဘက္အသင္းလုိ သေဘာထားစဥ္ ႏုႏုခင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ထံမွ ေရာက္လာမည္႔ စကားကုိ ဘယ္လုိ႐ုိက္ထုတ္ပစ္ရမလဲဟု ႀကိဳတင္ၾကံစည္ေနခဲ႔၏။

            ေအာင္ေက်ာ္သည္ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ေဘာလုံးတစ္လုံးမျဖစ္ခဲ႔။ က်ားနာတစ္ေကာင္ႏွင္႔သာ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနခဲ႔သည္။ ႏုႏုခင္သည္လည္း သူေတာ္သည္ဟု တစ္ခါမွ် မထင္ခဲ႔ဖူးသူ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ႔၏။

            'သူက လက္ေတြ႔ဆန္တယ္' လုိ႔ ႏုႏုခင္က သူ႔ေယာက္်ားႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး ေအာင္ေက်ာ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာျပသည္။ လက္ေတြ႔ဆန္တယ္တဲ႔။ ႏုႏုခင္သည္ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းရန္အတြက္ လက္ေတြ႔ဆန္စြာပင္ ပုိက္ဆံ႐ွာႏုိင္သူတစ္ဦးကုိ ေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ႔၏။

            'မင္းကုိ ငါ ေဘာလုံးမေပးခဲ႔ဘဲနဲ႔ ငါကန္မိလုိက္လုိ႔ ဒီဂုိးမဝင္တာပါကြာ'

            ေအာင္ေက်ာ္က ေတာက္တေခါက္ေခါက္ႏွင္႔။ ေဘာလုံးကုိလည္း လွိမ္႔လွိမ္႔ကန္ေနသည္။

            ေနာက္ပုိင္း ေအာင္ေက်ာ္ ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားေတာ႔ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ပါ။ ေအာင္ေက်ာ္ ဒီအ႐ြယ္အထိ ေဘာလုံးကန္တုန္းပဲလား။ ေဘာလုံးတစ္လုံးဘဝကုိ လုိခ်င္ေသးတုန္းပဲလားဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ေနမိသည္။

            အျပင္ဘက္တြင္ မုိးမ်ား ထပ္႐ြာလာျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးစကုိ ျဖတ္ၿပီး ယင္းလိပ္ကုိ အျမန္ခ်လုိက္သည္။ လမ္းမ၌လည္း လူေတြ အသီးသီး။ ထုိလူမ်ားထဲတြင္ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ေအာင္ေက်ာ္ ပါ၊မပါ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ေအာင္ေက်ာ္ကုိ အခုေန ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရမည္ဆုိရင္ အရင္ဆုံး ေမးျဖစ္မွာ 'နင္တုိ႔ ကေလးရၿပီလား' ဆုိေသာ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ သူတုိ႔ ျပန္ေမးရင္ေတာ႔ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက စိတ္ကူးထဲမွာ ေၾကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ ခပ္ေငးေငးၾကည္႔ရင္း 'ငါ နင္႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔တာ ႏုႏုခင္ရဲ႕' လုိ႔ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေျပာျဖစ္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ 'နင္တုိ႔ကေလးေတြအတြက္ ငါ အ႐ုပ္လက္ေဆာင္ေပးလုိက္မယ္' လုိ႔ စကားကုိ လွီးလႊဲေျပာဆုိျဖစ္မလား မသိေခ်။

            ေသခ်ာတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာ၊ ေအာင္ေက်ာ္ပါ ႏုႏုခင္ကုိ တစ္စုံတစ္ရာ ခ်စ္စကားမ်ား မေျပာျဖစ္ခဲ႔ၾကတာျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင္႔ မေျပာျဖစ္ဆုိတာကုိ ေအာင္ေက်ာ္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ သိေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ႔၏။ ႏုႏုခင္ေရာ သိမလား။ ခပ္ပါးပါး ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကုိ ခပ္မဲ႔မဲ႔ ၿပံဳးရင္း 'သူက လက္ေတြ႔ဆန္တယ္' လုိ႔ ေျပာခဲ႔ေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ ေအာင္ေက်ာ္႔အတြက္လား။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္လား ဆုိတာကုိ မသိေခ်။

            'သူ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ခဲ႔တာ ေသခ်ာတယ္' လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဂုဏ္မယူရဲခဲ႔ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ႏုႏုခင္ထက္ ပုိေတာ္ခဲ႔ၾကျခင္းသည္ပင္ ႏုႏုခင္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ လြဲေခ်ာ္ေစခဲ႔သလား။

            အျပင္ဘက္မွာေတာ႔ မုိးေတြ႐ြာလုိ႔ ေကာင္းဆဲ။

            ေဘာလုံးႏွင္႔ ဘတ္မင္တန္မ်ားက ဆုိင္ေထာင္႔မွာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မုိး႐ြာထဲတြင္ ေဘာလုံးကန္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ဘတ္မင္တန္႐ုိက္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။

ပန္းရိပ္ျဖဴ

အမွတ္ ၁ဝ၄၊ ဇူလုိင္လ၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္

ေ႐ႊအျမဳေတ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း