ႏြမ္းေရာ္ရီေဝေနေသာ
စာအုပ္ဆုိင္ထဲတြင္ သူ ထုိင္ေနခဲ႔သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ဖ်ားနာေနသူတစ္ဦးလုိ နာက်င္ပင္ပန္းေန၏…။
သစ္ရြက္ေျခာက္တစ္ရြက္လုိ သစ္ပင္မွ မၾကာခင္ ေၾကြက်ေတာ႔မည္႔ဟန္ျဖင္႔ သူ … ညႇိဳးရီေနသည္။
ကၽြန္မသည္ … သူ႔ကုိ မၾကည္႔မိေအာင္ သတိထားရင္းမွပင္ ဝမ္းနည္းနာက်င္လာခဲ႔သည္။
"ခင္ဗ်ားလုိခ်င္တဲ႔
စာအုပ္ေတြ … အကုန္ယူသြားပါ"
အက္ရွနာက်င္ေနေသာ
သူ႔အသံက ကၽြန္မကုိ လက္သည္းစူးစူးေတြနဲ႔ ကုတ္ျခစ္ေနသလုိ နာက်င္ေစသည္။
"အမွန္ဆုိ…
ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ခင္ဗ်ားကုိ အကုန္ေပးခ်င္တာ…"
သူက
ဆက္ေျပာေနျပန္သည္။ စာအုပ္ဆုိင္ထဲမွ စာအုပ္ေတြကုိ ဆြဲခ်ထုပ္ပုိးေနတာကုိ သူထုိင္ၾကည္႔ေနႏုိင္တာ
ကၽြန္မ အံ႔ၾသခ်င္သည္။ ကၽြန္မေတာင္မွ မငုိမိေအာင္ မနည္းထိန္းထားသည္႔ၾကားမွပင္ မ်က္ရည္တုိ႔
စိမ္႔ဝဲလာေသးသည္ပဲ။ သူ အေတာ္ခံစားရမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိစာအုပ္ဆုိင္မွာ… သူ႔ဘဝပါ…
ဟု သူ မၾကာခဏ ဆုိခဲ႔ဖူးသည္ကုိ သတိရမိျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မပုိ၍ ဝမ္းနည္းခ်င္လာသည္။ သူက စာအုပ္ဆုိင္အျပင္ဘက္ကုိ
ေငးကာ ဖြဖြရယ္သည္။ သူ႔ဆုိင္ေရွ႕က တီဗြီဂိမ္းဆုိင္ထဲတြင္ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ကေလးတစ္အုပ္တုိ႔
ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ကစားေနသည္။ အနားက ကြမ္းယာဆုိင္တြင္လည္း ကြမ္းေသြးတပ်စ္ပ်စ္ႏွင္႔…
"စာအုပ္အငွားဆုိင္ဆုိတာ
ဒီေခတ္မွာ မေအာင္ျမင္တဲ႔လုပ္ငန္း ျဖစ္ေနၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ား ေခါင္းမမာေတာ႔တာ မွန္တယ္"
သူ႔စာအုပ္ေတြကုိ
ထုပ္ပုိးေနသူတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိ လွမ္းေျပာသည္။ သူ ဘာျပန္ေျပာသည္လဲ… ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ မသိလုိက္ပါ။
ပထမဆုံး
သူ႔စာအုပ္ဆုိင္စဖြင္႔ခဲ႔ေသာ ေန႔ကုိသာ ကၽြန္မ သတိရမိသည္။ အဲဒီတုန္းက… "စာေပသစၥာျဖင္႔ သစၥာစာေပ" ဆုိေသာ
သူ႔ဆုိင္းဘုတ္က ကၽြန္မကုိ သူ႔ဆုိင္ထဲသုိ႔ ဝင္ျဖစ္ေစရန္အတြက္ ဆြဲေဆာင္ခဲ႔သည္ပဲ။
* * *
သူ၏ဆုိင္းဘုတ္ေပၚမွ
စာသားသည္ စာအုပ္အငွားဆုိင္မ်ား ငါးဆုိင္ထက္မနည္းရွိေသာ ကၽြန္မတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ထူးျခားထင္ရွားေနခဲ႔သည္။
သူက ကၽြန္မတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲသုိ႔ မၾကာေသာအခ်ိန္ကမွ ေျပာင္းလာခဲ႔သူ။ ကၽြန္မက သူ႔ကုိ သတိမထားခဲ႔မိသလုိ
သူကလည္း ကၽြန္မကုိ သတိမထားမိခဲ႔ဟု ဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္… ပထမဆုံး သူ႔စာအုပ္ဆုိင္ထဲသုိ႔
ကၽြန္မဝင္မိေသာအခါ သူ႔စာအုပ္ေတြကုိ ျမင္ၿပီး ကၽြန္မသူ႔ကုိ အံ႔ၾသသတိထားမိရသလုိ သူကလည္း
ကၽြန္မ ငွားေသာ စာအုပ္ကုိၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မကုိ သတိျပဳမိရပါသည္ဟု ဆုိခဲ႔၏။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ႔…
သူႏွင္႔ကၽြန္မသည္ အရင္းႏွီးဆုံး မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။
စာအုပ္ဆုိင္ကုိ
"ယုံၾကည္မႈျဖင္႔ ဖြင္႔တာပါ" ဟု ဆုိခဲ႔ေသာ သူ႔ဆုိင္တြင္ ရန္ကုန္ဘေဆြႏွင္႔
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္တုိ႔ အတြဲလုိက္ရွိသည္… ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရွိသည္။ စစ္ႏွင္႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ရွိသည္။ ပါရီက်ဆုံးခန္းရွိသည္။ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပုိင္းရွိသည္။ ရႈမဝစာအုပ္ေတြလည္း အတြဲလုိက္ရွိသည္။
သူက စာအုပ္စုတာ ဝါသနာပါသလုိ စာအုပ္ငွားရတာလည္း ဝါသနာထုံခဲ႔သည္။ လူငွားရအနည္းဆုံးျဖစ္သည္႔
အေတြးအျမင္စာစဥ္ႏွင္႔ ကုိၿငိမ္းေအးအိမ္တုိ႔ ထုတ္ခဲ႔ေသာ ေမာ္ဒန္သရဖူကုိ သူ႔စာအုပ္ဆုိင္မွာ
တင္ခဲ႔သည္။
သူ႔ဆုိင္ကေန
ပင္လယ္ကုိ ကၽြန္မ ဖတ္ဖူးရသည္… စာေပဂ်ာနယ္ကုိ ေတြ႔ထိဖူးရသည္။ တာရာမဂၢဇင္းကုိ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ႔ရသည္။
ကၽြန္မ၏ စာေပေတာင္ပံတုိ႔သည္ သူ႔ဆုိင္ကေလးေၾကာင္႔သာ ပုိ၍ သန္စြမ္းခက္မာခဲ႔ရပါသည္။
သူႏွင္႔
ကၽြန္မထံတြင္ ရင္းႏွီးလြယ္ေသာ စာေပႀကိဳးမွ်င္တုိ႔ျဖင္႔ သံေယာဇဥ္တုိ႔ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။
ကၽြန္မက … မဂၢဇင္းေပၚမွာ ကၽြန္မေရးေသာ စာကုိ ျမင္ခ်င္စိတ္ရွိခဲ႔ေသာ္လည္း သူကျဖင္႔ ေရးခ်င္စိတ္ရွိ၍
ေရးခဲ႔ေသာစာကုိ ဒီအတုိင္းသာ ထားလုိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က
… ပန္းပြင္႔ေတြကုိေတာင္မွ ပန္းအုိးမွာ ထုိးပစ္ရမွာထက္စာရင္ သစ္ပင္ေပၚမွာ ဒီအတုိင္းထားခ်င္တာဗ်"
သူ႔အေတြးကုိ
ဆန္းသည္ဟု ကၽြန္မထင္ခဲ႔ဖူးသည္။ မဂၢဇင္းမပုိ႔ေသာ သူ႔ဝတၳဳထဲမွ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ေရာ…။
တသီးတျခားဆန္လြန္းလွသည္။ သူက သဲအိမ္ေမာင္ေနဝါကုိ ႀကိဳက္သလုိ…၊ ႏုိင္ဝင္းေဆြရဲ႕ အေရးအသားကုိလည္း
ႏွစ္ၿခိဳက္လြန္းသည္ ဆုိျပန္သည္။
"အင္မတန္
ဘဝၾကမ္းတမ္းတဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားအေၾကာင္း ေရးေပမယ္႔ အေရးအသားက အႏုပညာ အဆင္႔အတန္း သိပ္ျမင္႔တယ္…"
ဟု…
ဆုိကာ… ႏုိင္ဝင္းေဆြရဲ႕ အေရးအသားမ်ားကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပျပန္သည္။
အဲဒီတုန္းက
ညေနခင္းတစ္ခင္းမွာသာ ေအးေအးလူလူ ဖြင္႔ခဲ႔ေသာ သူ႔စာအုပ္အငွားဆုိင္ကေလးသည္ သူ႔ကုိ လြတ္လပ္လုံၿခံဳစြာ
အႏုပညာစီးေမ်ာခြင္႔ ေပးခဲ႔သည္။ သူ႔ဘဝသူ ေရာင္႔ရဲေက်နပ္ကာ လင္းပေသာ သူ႔ပီတိေရာင္ျဖင္႔
သူ႔ကုိယ္ကုိ ထြန္းလက္ေစသည္။
အႏွစ္
ႏွစ္ဆယ္ဆုိတာ… လူတစ္ေယာက္ကုိ … အေတြးအေခၚကုိ ဘဝတစ္ဘဝကုိ…၊ ေခတ္တစ္ေခတ္ကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္လုိက္သလုိ
ေျပာင္းလဲေစခဲ႔သည္လား။ ကၽြန္မသည္ လမ္းမအလယ္တြင္ ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးရပ္ကာ… ကၽြန္မကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ
လူတုိ႔၊ ယာဥ္တုိ႔ကုိ အံ႔ၾသတႀကီး ထူးဆန္း၍ ေနခဲ႔ၿပီထင္သည္။
ညေနခင္းမွဖြင္႔ေသာ
သူ႔စာအုပ္ဆုိင္ထဲတြင္ တစ္ခါက သူသည္ လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ႔ဖူးသည္။ မဂၢဇင္းစာအုပ္အသစ္တုိ႔
မရသျဖင္႔ ျငဴစူခ်င္ေသာ ထဘီတုိတုိဝတ္ေကာင္မေလးမ်ား…
"ဟင္႔…
သမီးက စုိးသူ အင္တာဗ်ဴး ဒီလပါလုိ႔ ဖတ္ခ်င္တဲ႔ဟာ"
"ေဟမာေနဝင္း
မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ စာအုပ္႐ွိလား… " စသျဖင္႔ လူတုိ႔အၾကားဝယ္… သူ ေခါင္းမေဖာ္ႏုိင္ခဲ႔။
အဲဒီတုန္းကျဖင္႔
ညေနခင္းဆုိ သနပ္ခါး မႈန္မႈန္လူးကာ စာအုပ္အငွားထြက္ၾကေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိခဲ႔ၾကသည္။
ကၽြန္မသည္ပင္
စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖုံးက ငွားစာရင္းမွာ ႏွစ္ဖက္လုံးျပည္႔၍ေနၿပီး မွတ္စရာ မက်န္ေလာက္ေအာင္မ်ားေသာ
မဂၢဇင္းစာအုပ္မ်ားကုိ ၾကည္႔ကာ သူ႔ကုိ မုဒိတာစိတ္ျဖင္႔ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ခဲ႔ဖူးသည္။
အခုမ်ားမွာေတာ႔ စာအုပ္ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္တုိင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္တုိ႔သည္… စာအုပ္စင္ေပၚ၌ မ်က္ႏွာငယ္ေနခဲ႔သည္။
ဖတ္စရာပါေသာ မဂၢဇင္းတုိ႔က… အငွားဆယ္ဦးပင္ မျပည္႔ခ်င္တာကုိ သိရေသာအခါ စာအုပ္ဝယ္ချဖင္႔
ယွဥ္ထုိးရင္း "သစၥာ" က်န္းမာေရးကုိ စိတ္ပူခ်င္လာခဲ႔သည္။ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ားစြာပါေသာ
စာအုပ္ေလးေလးလံလံတုိ႔ကလည္း ငွားရသည္ ဆုိေပမယ္႔… သစၥာက်န္းမာေရးကုိ လုံေလာက္ေအာင္ မေထာက္ကန္ႏုိင္ခဲ႔ပါ…။
သူ႔စာအုပ္ဆုိင္ထဲမွာ
တစ္ခါက ဆူညံေဝစည္ေနတတ္ေသာ ကေလးတုိ႔သည္ သူ႔ဆုိင္အနားရွိ ဂိမ္းဆုိင္မ်ားဆီသုိ႔ စီးဝင္ေမ်ာပါကုန္ၾကသည္။
"လူေတြက
စာအုပ္အငွားခ သုံးရာအစား ကုိရီးယားေခြ ဝယ္ၾကည္႔ရတာကုိ ပုိတန္တယ္လုိ႔ ထင္လာၿပီဗ်…"
သူသည္
စာအုပ္ဆုိင္ကေလးထဲတြင္ ညေနခင္းမ်ားစြာကုိ ပ်င္းရိစြာ ျဖတ္သန္းရင္း ေခတ္ကုိ မသက္မသာ
ထုိင္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရသည္။
"လူေတြ
စာဖတ္ေနတာျမင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ဗ်ာ"
ဟု တစ္ခါက
ဆုိခဲ႔ဖူးေသာ သူ။
ဆုိင္ထဲမွာ
ကာတြန္းစာအုပ္မ်ားကုိ အလုအယက္ေရြးတတ္ေသာ ပုိက္ဆံမေပးဘဲႏွင္႔ ဆုိင္ထဲမွာတင္ ကာတြန္းထုိင္ဖတ္တတ္ေသာ
ကေလးတုိ႔ကုိ သည္းခံႏုိင္လြန္းေသာသူသည္ ကေလးမ်ားကုိ ၾကည္႔ကာ အနာဂတ္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ႔ဖူးသည္။
"ကေလးေတြ
စာဖတ္ေနတာ ၾကည္႔ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ဗ်ာ…။ ဒီကေလးေတြထဲကေန စာေရးဆရာေတြ၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြ
ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ… ကဲ"
သူ႔မ်က္ႏွာသည္
ယုံၾကည္မႈျဖင္႔ ထြန္းလင္းေနခဲ႔သည္။ သူသည္ အနာဂတ္ကုိ သူ႔နည္းႏွင္႔သူ ေပါင္းသင္ေျမဆြ
လုပ္ခ်င္သူသာ…။
ထုိ႔ေနာက္ပုိင္း…
ေနာက္ပုိင္းႏွစ္တုိ႔တြင္ေတာ႔ သစၥာသည္ တျဖည္းျဖည္း ေသြ႔ေျခာက္လာခဲ႔သည္။ အမ်ားတကာက သစၥာကုိ
ပိတ္ပစ္ဖုိ႔ အၾကံေပးခဲ႔ၾကေသာ္လည္း သူ ေခါင္းမာႏုိင္သေလာက္ ေခါင္းမာခဲ႔ေသးသည္။ ကၽြန္မသည္
သစၥာစာေပ၏ ေနာက္ဆုံးေန႔တုိ႔ကုိၾကည္႔ကာ ဝမ္းနည္းနာက်င္ဆဲ…
သူ႔ထံမွ
… "ကၽြန္ေတာ္ ဒီလကုန္ စင္ကာပူ သြားေတာ႔မယ္…" ဆုိေသာအခါ အံ႔ၾသမွင္တက္ရေတာ႔သည္။
ကၽြန္မ
ဆြံ႔အစြာျဖင္႔ သူ႔ကုိ ေငးဆဲ… သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ရမ္းကာ ဟက္ဟက္ရယ္သည္။ အက္ကြဲနာက်င္ေသာ
သူ႔ရယ္သံကုိ ၾကားရတာ ကၽြန္မစိတ္ကုိ တစစ္စစ္ နာက်င္ေစခဲ႔ၿပီ…၊ ဆုိ႔နင္႔ေစလာသည္။
သူ မရွိရင္ျဖင္႔…
သစၥာ…သည္ေရာ…။ ဒီလုိႏွင္႔ပင္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ႔မည္လား။
ကၽြန္မတုိ႔ထံမွ
လြတ္က်သြားရသလုိ လႊတ္ခ်လုိက္ရေသာ အရာမ်ားတုိ႔အတြက္ ကၽြန္မ ငုိခ်င္လာခဲ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္
ငုိ၍လည္း မရႏုိင္ျပန္ပါ။ သစၥာ ေနာက္ဆုံးရက္အထိ ကၽြန္မသည္ သူ႔ စာအုပ္အငွားဆုိင္၏ ေဖာက္သည္ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။
ခဏေနရင္ျဖင္႔ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မ ထူးဆန္းအံ႔ၾသစြာ ဆုိင္ထဲသုိ႔ ဝင္ခဲ႔ရေသာ သစၥာဆုိင္းဘုတ္ကုိ
ျဖဳတ္ခ်ပစ္ေတာ႔မည္…။
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္အထိ
စာေပသစၥာျဖင္႔ ေလးလံခုိင္မာစြာ ထမ္းေဆာင္လာခဲ႔ေသာ သစၥာစာေပသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ၿပိဳက်ေပ်ာက္ဆုံးရေတာ႔မည္…။
ဒါ လမ္းတစ္ခု၏
အဆုံးလား၊ အစလား… မသိေသာ လမ္းေပၚမွာ နာက်င္စြာျဖင္႔ ေလွ်ာက္ရဦးေတာ႔မည္…။ ကၽြန္မသည္
ေတြးရင္းပင္ နာက်င္လာသည္။ ခဏေနရင္ျဖင္႔ လမ္းထဲမွ လူအမ်ားသည္ သစၥာစာေပကုိ ေမ႔သြားပါလိမ္႔မည္…
ဒီေနရာမွာ သစၥာရွိခဲ႔ဖူးသည္… ဆုိသည္ေရာ သိသူတုိ႔ ရွိႏုိင္ပါဦးမည္လား… ထုိလမ္းထဲမွ
ကၽြန္မျဖတ္မိတုိင္း ေစ႔ပိတ္ထားေသာ တံခါးတုိ႔ေနာက္မွာ ကၽြန္မ ခ်စ္ေသာ စာအုပ္တုိ႔အစား
ပိန္းပိတ္ေသာ အေမွာင္ထုတုိ႔သာ ကၽြန္မကုိ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မည္ ထင္သည္။
ထုိအခါ
ကၽြန္မသည္ သစၥာကုိ မျမင္ေအာင္ ေက်ာခုိင္းကာ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရေတာ႔မည္လား…။
ထုိခဏ…
ဂိမ္းဆုိင္မွ ကေလးတုိ႔၏ "ေဟး…" ခနဲ ေအာ္လုိက္သံကုိ ကၽြန္မ ၾကားရခုိက္… သစၥာဆုိင္းဘုတ္သည္
ဝုန္းခနဲ ျပဳတ္က်သြားခဲ႔သည္။
* * *
ပန္းရိပ္ျဖဴ
ကလ်ာ မဂၢဇင္း၊
June 2011
No comments:
Post a Comment