Sunday, September 23, 2012

မုန္႔ေတြရွိတဲ႔ကၽြန္း

ကၽြန္မ ရဲ႕ ကုိယ္တိုင္ေရး ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ကၽြန္မက ပံုၿပင္ေတြထဲက ေန တစ္ဆင့္ ကေလးတုိ႕ကုိ စိတ္ႏွလံုးနူးညံ့လာေအာင္လို႕ သင္လုိ႕ရတယ္လို႕ ယံုပါတယ္။ သားဖတ္ဖို႕ အတြက္ တာ၀န္ယူမွဳ နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေရးဖုိ႕ ေတြးမိရာကေန ကၽြန္မေရးမိတာပါ။ အေတြး၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းအားလံုး ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ၿဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေၾကာင္းမွ မွီၿငမ္းထားတာမပါပါဘူး။

မုန္႕ေတြရႇိတဲ့ကြၽန္း
ေခတ္ဘုန္းသစ္

တစ္ခါတံုးက၀က္၀ံေလးတစ္ေကာင္ရယ္၊ၾကြက္ေလးတစ္ေကာင္ရယ္ဟာသေဘာၤၾကီးတစ္စီးနဲ႕ခရီးထြက္လာၾကတယ္။သူတို႕ရဲ႕ေဖေဖ၊ေမေမေတြလည္းပါတာေပါ့။ သေဘာၤေပၚမႇာကလူူၾကီးေတြခ်ည္းပဲ။ ကေလးဆုိလို႕ ၾကြက္ေလးနဲ႕၀က္၀ံေလးပဲပါတာမို႕ သူတို႕ႏႇစ္ေယာက္က မၾကာခင္မႇာဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္သြားၾကတယ္။ သေဘာၤၾကီးေပၚမႇာ သူတို႕ႏႇစ္ေယာက္တူတူပုန္းတမ္းကစားၾက၊အရုပ္ဖြက္တမ္းကစားၾကနဲ႕စံုေနေအာင္ကစားၾကတယ္။ သေဘာၤၾကီးနဲ႕ပင္လယ္ထဲခရီးထြက္ရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းေပမယ့္ သေဘာၤေပၚမႇာကစားမယ့္ သူငယ္ခ်င္းအေဖၚရႇိတာမုိ႕သူတို႕သိပ္ေပ်ာ္ၾကတယ္ေပါ့။ တစ္ရက္သူတို႕ႏႇစ္ေယာက္ ကစားမယ္္ဆုိၿပီး အိပ္ရာကထေတာ့ သေဘာၤၾကီးေပၚကလူေတြအကုန္လံုး ေၾကာက္လန္႕တၾကားၿဖစ္ေနတာကို သူတုိ႕ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ေကာင္းကင္ၾကီးဟာဟိုးအရင္သူတို႕ေတြ႕ဖူးေနသလုိအၿပာေရာင္ၾကီးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူၾကီးေတြ ေဒါသထြက္ လုိ႕ မ်က္ႏႇာၾကီးနီေနသလိုမ်ဳိးနီရဲေနတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕ပါလိမ့္လုိ႕သူတို႕ ေတြးေနတံုးမႇာပဲ ၀ူး၀ူးေ၀ါေ၀ါဆိုတဲ့ အသံေတြနဲ႕အတူေလေတြတုိက္လာပါေရာ။
၀က္၀ံေလးနဲ႕ၾကြက္ကေလးဟာသူတို႕ကစားေနတဲ့အရုပ္ေလးေတြကိုခ်ၿပီးေလေတြတ၀ုန္း၀ုန္းတုိက္ေနတာကိုေၾကာက္လန္႕တၾကားနဲ႕ၾကည့္ေနမိတယ္။ သေဘာၤေပၚက လူၾကီးေတြလညး္အကုန္လံုးအလုပ္႐ွဳတ္ ေနၾကတာေပါ့။ သူတို႕ေရႇ႕ကေန သူတို႕ကုိေက်ာ္ခြၿပီး အေၿပးအလႊားသြားေနၾကတဲ့လူၾကီးေတြကို လုိက္ၾကည့္လုိက္ ေလေတြတ၀ုန္း၀ုန္း တိုုက္ၿပီး၊ လႇဳိင္းလံုးၾကီးေတြၿမင့္တတ္လာတာကို ၾကည့္လုိက္နဲ႕ သူတို႕အံၾသေၾကာက္လန္႕ ေနတံုးမႇာပဲ..အိမ္ေလာက္ၾကီးရႇိတဲ့လႇဳိင္းလံုးၾကီးကသူတို႕သေဘာၤၾကီးကိုဖံုးလႊမ္းသြားေတာ့တယ္။
          သူတို႕သတိရလုိ႕ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မႇာေတာ့သူတို႕ဟာကြၽန္းေလးတစ္ကြၽန္းေပၚကိုေရာက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္းကေလးကကြၽန္းကေလးသာဆိုတယ္ ဘုရားပြဲက်င္းပေနသလိုမ်ဳိးပဲ။ မီးေရာင္စံုေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္နဲ႕။ လူေတြကလည္း အ၀တ္အစားလႇလႇပပ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတြနဲ႕ေပါ့။ အုိ..မုန္႕ဆိုင္ေတြ၊အရုပ္ဆုိတာလည္းအမ်ားၾကီးပဲတဲ့။သူတို႕လညး္သိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့၊ဗုိက္ကလည္းဆာေနၿပီးကိုး။မုန္႕သြားစားမယ္ဆုိၿပီးသူတို႕ထလုိက္တဲ့အခ်ိန္မႇာပဲ သူတုိ႕မႇာမုန္႕၀ယ္စားစရာပိုက္ဆံမရႇိတာကို သတိရမိၿပီး ႏႇစ္ေယာက္လံုး၀မ္းနည္းသြားၾကတယ္။
          '' ငါတုိ႕မႇာမုန္႕၀ယ္စားစရာပိုက္ဆံလည္းမရႇိဘူး''လို႕ၾကြက္ေလးကစိတ္ညစ္ၿပီးေအာ္ေၿပာလုိက္တယ္။
   ''ဗိုက္ဆာလုိက္တာ'' လုိ႕၀က္၀ံေလးကလည္းေၿပာလုိက္တယ္။
 "ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္လာကြာငါတုိ႕ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္'' လုိ႕၀က္၀ံေလးကေၿပာၿပီးသူတုိ႕ဆုိင္တန္းေတြဘက္ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။
ယုန္မၾကီးတစ္ေကာင္ေရာင္းတဲ့မုန္႕ဟင္းခါးနံ႕ကေမႊးေနတာပဲ။ဆိတ္ဦးဦးေရာင္းတဲ့ေၿပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ဆုတ္အနံ႕ကေထာပတ္နံ႕သင္းေနတာပဲ။ေဟာ..ဟုိနားကေရခဲမုန္႕ဆိုင္ကေရာ...ငါတုိ႕စားခ်င္လုိက္တာ လုိ႕ ၀က္၀ံေလးနဲ႕ၾကြက္ေလးက သူတို႕ဖာသာေၿပာရင္းေလွ်ာက္လာၾကတယ္။
          ''ေဟ့ၾကည့္စမ္းပါဦး..မုန္႕ေလေပြၾကီးကို'' လုိ႕၀က္၀ံေလးကၾကြက္ေလးကိုလႇမ္းၿပီးေၿပာလုိက္တယ္။
          '' အုိ..ငါၿမင္ဖူးတဲ့အထဲမႇာအၾကီးဆံုးၾကီးပဲ''
          ''ေကာက္ညႇင္းေပါင္းကလညး္အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ကြ''
          ''ေကာက္ညႇင္းက်ည္ေတာက္ၾကီးကေရာ..တကယ့္ဧရာမအၾကီးၾကီးပဲ''
   သူတို႕ေတြဟာမုန္႕ဆုိင္ေတြကိုတစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ၿဖတ္ေက်ာ္ရင္းသူမ်ားေတြပလုတ္ပေလာင္းစားေနတာကိုေငးၾကည့္ေနၾကတယ္။
          သူတို႕ေငးၾကည့္ေနတံုးမႇာပဲ.. ေရခဲေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုပါးစပ္ကေနစီးက်ေနေအာင္ လ်က္လာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကလမ္းအလယ္ေကာင္မႇာ ဘယ္သူစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လႊင့္ပစ္ထားမႇန္းမသိတဲ့ ငႇက္ေပ်ာခြံ တစ္ခုုကုိ တတ္နင္းမိၿပီးေခ်ာ္လဲပါေလေရာ...။
ၾကြက္ကေလးက''ေဟာ''လို႕ေအာ္လိုက္ရင္းၿဖတ္ခနဲဆိုကေလးေလးအနားကုိေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။၀က္၀ံေလးကေတာ့ၾကြက္ေလးလိုအေၿပးမၿမန္တာမို႕ကေလးေလးေခ်ာ္လဲတာကိုသြားမထူမိဘဲေငးၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။
          ''ညီေလးထထ..မငုိနဲ႕တိတ္တိတ္'' လို႕ ကေလးေလးကိုေၿပာၿပီးဆြဲထူေပးပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ေဘာင္းဘီမႇာ ေပေနတဲ့ ဖံုေတြကုိ ၾကြက္ကေလးက ခါေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ႀကြက္ကေလးဟာ လမ္းေပၚကငႇက္ေပ်ာခြံကုိယူၿပီးသူမ်ားေတြတတ္နင္းမိမႇာစုိးလုိ႕ဆိုၿပီး လမ္းေဘးက အမႇဳိက္ပံုးထဲကိုသြားပစ္ လုိက္တယ္။
ကေလးကုိအငုိတိတ္ေအာင္ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးၾကြက္ကေလးနဲ႕၀က္ေလးလမ္းဆက္ေလ်ာက္လာတံုးမႇာပဲလမ္းမႇာေတြ႕တဲ့မုန္႕ဆိုင္္ေတြကေန '' ၾကြက္ကေလးလာပါ..ၾကြက္ကေလးလာပါ'' လုိ႕ေခၚလုိက္တဲ့အသံေတြကို ၾကားလုိက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ၾကြက္ေလးလဲအံအားသင့္ၿပီးေၾကာင္ၾကည့္ေနတံုးမႇာပဲ မုန္႕ေလေပြဆိုင္က မုန္႕သည္ၾကီးက မုန္႕ေလေပြ အၾကီးၾကီးတစ္ခ်ပ္ကိုၾကြက္ကေလးလက္ထဲလာထည့္တယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္မႇာေပးစရာပိုက္ဆံမရႇိဘူး''လို႕ၾကြက္ေလးကေၿပာေတာ့မုန္႕သည္ၾကီးက''  ဒီကြၽန္းမႇာပိုက္ဆံမလိုဘူးကြ၊မင္းဟာၾကင္နာစိတ္ရႇိၿပီးကူညီတတ္တဲ့ေကာင္ေလးမို႕မင္းဟာကြၽန္းေပၚကၾကိဳက္တဲ့မုန္႕ဆိုင္မႇာၾကိဳက္ရာစားလုိ႕ရသြားၿပီ”
လို႕ေၿပာလုိက္ပါေရာ..။ၾကြက္ကေလးလဲအံၾသသြားၿပီး
''ဒါဆုိကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေရာ...''လို႕ေမးလုိက္တာေပါ့။ မုန္႕သည္ၾကီးက ၀က္၀ံေလးကိုလႇည့္ၾကည့္ၿပီး ''သူကဘာမႇမႇမလုပ္ရေသးပဲ''လို႕ အသံၾသၾကီးနဲ႔ေၿပာလိုက္တယ္။
၀က္၀ံေလးကသူ႕သူငယ္ခ်င္းၾကြက္ေလးမုန္႕ေတြစားေနတာကိုၾကည့္ၿပီး၀မး္သာေပမယ့္သူကေတာ့မုန္႕မစားရေသးတာမို႕ဗိုက္ေတြကတဂ်ဳတ္ဂ်ဴတ္နဲ႕ဆာေနတာေပါ့။ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ပဲ၀က္၀ံေလးဟာ မုန္႕ဆုိင္က ေနၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ သူ ဘာေတြကိုဘယ္သူ႕ ေတြအတြက္ ကူညီေပးရပါ့မလဲလို႕ မုန္႕စားခ်င္စိတ္နဲ႕ လုိက္ၾကည့္ေပမယ့္လည္း ကူညီစရာ ဘာမႇရႇာမေတြ႕ဖူးၿဖစ္ေနတယ္။လမ္းေလ်ာက္ရလြန္းလို႕ေၿခေထာက္ေတြကေညာင္း၊ဗိုက္ေတြကဆာနဲ႕မို႕၀က္၀ံေလးဟာငုိမဲ့မဲ့နဲ႕ၿဖစ္လာပါေတာ့တယ္။သူ႕ပါးေပၚကိုမ်က္ေရေတြစီးက်လာၿပီးသူအရမ္းကိုအားငယ္လာတယ္။
          ေၿခေထာက္ေတြကိုတရြတ္ဆြဲၿပီးသူလမ္းေလ်ာက္လာတံုးမႇာပဲ ''ၿဗဳန္း၀ုန္း၀ုနး္''ဆိုတဲ့ အသံအက်ယ္ ၾကီးကို ၾကားလုိက္ရတာမို႕သူလန္႕ၿပီး တုန္ေတာင္မႇတုန္သြားတယ္။ တစ္ခုခုကို သူေၿခေထာက္နဲ႕ တုိက္လုိက္မိၿပီဆိုတာကုိ၀က္၀ံေလးသိလုိက္တယ္။ ငံု႕ၾကည့္လုိက္ေတာ ့လမ္းေပၚမႇာမိုးေကာင္းကင္ၾကီးလုိ ၿပာေနတဲ့ ေဆးအၿပာေတြစီးက်ေနတာကုိေတြ႕လုိုက္တယ္။
          '' အုိ ..ငါ ေဆးပုံုးၾကီးကိုေၿခေထာက္နဲ႕တုိက္ခ်လိုက္မိၿပီပဲ''
၀က္၀ံေလးဟာအခုမႇတကယ့္ကိုရႇုဳိက္ရႇဳိက္ၿပီးငိုပါေတာ့တယ္။
''ငါဘယ္ေတာ့မႇမုန္႕စားရေတာ့မႇာမဟုတ္ဘူး''လုိ႕ေတြးမိၿပီးသူငုိေတာ့တာပဲ။ ငိုေနရင္းကရုတ္တရက္သူအငိုရပ္ၿပီး၊ေဘးဘီကိုလႇည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။လမ္းေပၚမႇာ၀က္၀ံေလးရယ္၊ေမႇာက္ေနတဲ့ေဆးပုံးၾကီးရယ္ကလြဲလုိ႕ဘယ္သူမႇမရႇိဘူး။
''ေဆးပံုးကုိငါေမႇာက္ပစ္တာကိုဘယ္သူမႇမႇမၿမင္တာ'လုိ႕သူေတြးလုိက္မိတယ္။၀က္၀ံေလးဟာအဲဒီေနရာကေနကမန္းကတန္းထၿပီးထြက္ေၿပးေတာ့တာပဲ။
သူေၿပးတယ္..။ေၿပးတယ္..။ေၿပးတယ္။ေၿပးရင္းနဲ႕ပဲ၀က္၀ံေလးဟာရုတ္တစ္ရက္တစ္ခုခုကိုေတြးမိၿပီးေၿပးတာကိုရပ္လုိက္တယ္။
          ''လမ္းေပၚမႇာေဆးေတြအမ်ားၾကီးစီးေနတာ..။ဘယ္သူပဲနင္းနင္းဖိနပ္ေတြညစ္ပတ္ၿပီး၊ ေခ်ာ္လဲေတာ့ မႇာပဲ။ ပံုးကုိငါေမႇာက္ခဲ့တာ ငါ့မႇာတာ၀န္ရႇိတယ္'' လုိ႕၀က္၀ံေလးက ေတြးလုိက္မိတယ္။ သူက ခုနကထက္ပိုၿပီးၿမန္ေအာင္ကိုေဆးပံုးေတြဆီကိုၿပန္ေၿပးတယ္။ ေၿပးတယ္..။ေၿပးတယ္..၊ၿမန္သထက္ၿမန္ေအာင္ ကို ေၿပးေတာ့တာပဲ။ ေဆးပုံးဆီကိုေရာက္တဲ့အခါမႇာေတာ့ သူဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာကိုစဥ္းစားတာေပါ့။
ေဆးေတြကုိေဆးခ်ဖို႕ေရရယ္၊တံမ်က္စည္းရယ္၊ေရပံုးရယ္လိုတယ္မဟုတ္လား။မုန္႕ဆိုင္တန္းေတြဘက္ကို၀က္၀ံေလးကေၿပးသြားၿပန္တယ္။ မုန္႕ဆိုင္ေတြဆီေရာက္တဲ့အခါမႇာေတာ့သူကတံမ်က္စည္းရယ္၊ေရပံုးရယ္ ငႇားၿပီး၊ေရဘယ္မႇာခပ္လုိ႕ရလဲလို႕ေမးတယ္။ ၀က္၀ံေလးေရသြားခပ္ရမယ့္ေရကန္က အေ၀းၾကီးပဲ။ ေဆးေတြက အမ်ားၾကီးဆိုေတာ့ ေရတစ္ပုန္းထဲမႇမရတာ။ အေခါက္ေခါက္သယ္ရေတာ့တာေပါ့။ ေမာလြန္းလို႕ တံမ်က္စညး္နဲ႕ ေရပုန္းကိုပစ္ခ်ၿပီးသူနားလုိက္ခ်င္္ေတာ့တယ္။
''မၿဖစ္ေသးပါဘူး။ငါ့ေၾကာင့္ဖိတ္က်တဲ့ေဆးေတြကိုသူမ်ားေတြတတ္နင္းမိမယ္ဆိုရင္သူတို႕ရဲ႕ဖိနပ္လႇလႇေလးေတြအရုပ္ဆိုးကုန္ေတာ့မႇာေပါ့''လို႕ ၀က္၀ံေလးကေတြးၿပီး ေရေတြကိုတပံုးၿပီးတပံုးသယ္ၿပီး ေလာင္းကာ တံမ်က္စည္းရႇည္ၾကီးနဲ႕ လႇည္းလႇည္းၿပီးေဆးခ်သတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လမ္းကေလးဟာ ေၿပာင္လက္ၿပီး သန္႕ရႇင္းသြား ပါေတာ့တယ္။
          ၀က္၀ံေလးလညး္ေမာေမာနဲ႕ ေၿခပစ္္လက္ပစ္ထုိင္ခ်လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ေမာလြန္းလုိ႕ သူ႕ ရင္ဘတ္ေလးကနိမ့္လုိက္၊ၿမင့္လုိက္နဲ႕ေတာင္ၿဖစ္ေနတယ္။ ခဏနားၿပီးေတာ့မႇ ၀က္၀ံေလးဟာ မုန္႕ဆိုင္ကေန ငႇားထားတဲ့ တံမ်က္စည္းနဲ႕ေရပံုးကုိယူၿပီးမုန္႕ဆုိင္ေတြဘက္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။
          ၀က္၀ံေလးမုန္႕ဆိုင္တန္းေတြဘက္ကိုေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲမုန္႕ဆိုင္ရႇင္ေတြအားလံုးေၿပးထြက္လာၿပီး ၀က္၀ံေလးကိုသူတို႕ဆုိင္မႇာမုန္႕လာစားဖို႕အတင္းပဲ၀ုိင္းေခၚၾကသတဲ့။၀က္၀ံေလးကသိပ္အံၾသသြားတာေပါ့။
          ''ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သူ႕ကိုမႇမကူညီရေသးဘူးေလ။ၿပီးေတာ့ကြၽန္ေတာ္ဘာမႇလည္းမလုပ္ရေသးဘူး”လို႕ ၀က္၀ံေလးကေၿပာလုိက္တယ္။
          '' မင္းကသိပ္ေတာ္တဲ့၀က္၀ံေလးပဲ''လုိ႕အားလံုးက၀ိုင္းၿပီးေၿပာၾကသတဲ့။
၀က္၀ံေလးကအံၾသၿပီးရင္းအံၾသသြားေတာ့တယ္။
''ဟင္..ကြၽန္ေတာ္ကနေမာ္နမဲ့နဲ႕ေဆးပံုးၾကီးကိုခလုတ္တိုက္ၿပီးေမႇာက္ပစ္လုိက္တာပဲ။ဘာၿဖစ္လုိ႕ေတာ္တယ္လုိ႕ေၿပာတာလဲလို႕''လုိ႕ၿပန္ေမးလုိက္တယ္။
၀က္၀ံေလးကနားမလည္ႏုိင္ေအာင္ၿဖစ္ေနတံုးမႇာပဲသူၾကိဳက္တဲ့ပဲေၾကာ္နဲ႕မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲကသူ႕ေရႇ႕ကိုေရာက္လာတာမုိ႕ဘာမႇထပ္မေမးႏုိင္ေတာ့ပဲဗိုက္ဆာဆာနဲ႕စားလိုက္တာသံုးပြဲေတာင္ကုန္သြားပါေလေရာ။ ၀က္၀ံေလးေပ်ာက္သြားလို႕လုိက္ရႇာေနတဲ့ၾကြက္ကေလးလည္းလူေတြစုစု..စုစုနဲ႕ဘာၿဖစ္လုိ႕ပါလိမ့္လုိ႕ဆုိၿပီးေရာက္လာေတာ့မုန္႕ေတြကုိအားရပါးရစားေနတဲ့သူ႕သူငယ္ခ်င္း၀က္၀ံေလးကိုၿမင္ၿပီး၀မ္းသာသြားတာေပါ့။
''ေဟ့သူငယ္ခ်င္း..မင္းဘာေတြလုပ္ေပးလုိ႕ဒီေလာက္မုန္႕ေတြအမ်ားၾကီးစားခြင့္ရတာလဲ''လုိ႕ေမးလုိက္တယ္။၀က္၀ံေလးကမုန္႕ေတြပလုတ္ပေလာင္းစားၿပီးအားရပါးရေၿဖလိုက္တယ္
 ''ငါလား..ေဆးပံုးၾကီးကိုေမႇာက္ခ်ပစ္လိုက္လုိ႕ေလ''တဲ့။
        
ကေလးတို႕ေရ ...၀က္၀ံေလးကေဆးဘူးၾကီးကိုေမႇာက္္ခ်ပစ္လုိက္တာကိုဘာလုိ႕မုန္႕ေတြစားရတာလဲ။ကေလးတို႕ဘယ္လိုထင္သလဲ။
ကေလးတုိ႕ေရာ၀က္၀ံေလးမေတာ္လို႕ခလုတ္တုိက္ၿပီးေဆးဘူးေမႇာက္က်သလုိမ်ဳိးမေတာ္လို႕ၿဖစ္ဘူးတာေတြ ဘာေတြရႇိလဲ။ဥပမာ-ပန္းကန္က်ကြဲတာမ်ဳိး၊ ေဘာလံုးကန္ရင္းမႇန္ကြဲတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲလိုၿဖစ္ရင္ ကေလးတို႕ ဘယ္လုိခံစားရလဲ၊ဘာေတြလုပ္ၾကလဲ၊ကေလးတို႕ေရာပန္းကန္ကြဲေအာင္လုပ္လုိ႕၀က္၀ံေလးလိုမုန္႕ေတြစားရ လား၊အဆူခံရလား။၀က္၀ံေလးကမုန္႕စားရၿပီးကေလးတုိ႕မုန္႕မစားရတာဘာေၾကာင့္လုိ႕ထင္လဲ။ ကေလးတို႕ နားကမုန္႕ဆုိင္ေတြမႇာေရာပံုၿပင္ထဲကမုန္႕ဆုိင္လုိပုိက္ဆံမေပးရတဲ့မုန္႕ဆုိင္ေတြေပၚလာခဲ့ရင္ေကာင္းတယ္လို႕ထင္လား၊မေကာင္းဘူးလို႕ထင္လား။ဘာေၾကာင့္လဲ။
ေမးထားတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြကိုေၿဖၿပီးအန္တီဆီပို႕ေပးပါလား။ပို႕ေပးတဲ့ကေလးတုိင္းကိုအန္တီကေဘာပင္ေလးေတြလက္ေဆာင္ၿပန္ေပးမႇာေနာ္။

ေခတ္ဘုန္းသစ္

Thursday, September 20, 2012

ကစားေဖာ္


ကြၽန္မအသက္ငါးႏႇစ္ေလာက္တံုးကကြၽန္မအဘြားေတြရွိတဲ့နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မႇာေနခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္မႇာေနရတဲ့ အရြယ္ကတည္းက ကြၽန္မတို႕တေတြဟာပံုၿပင္၊ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဖန္တီးၿပီး ေဆာ့ကစားတတ္ေနၾကပါၿပီ။ ကြၽန္မတို႕ဟာ လူၾကီးေတြ ညဘက္လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ၿပီး စကားစၿမည္ေၿပာတဲ့ ၀ုိင္းေဘးမႇာထုိင္ၿပီး ေၿမပဲေလႇာ္စားရင္းကေန လူၾကီးေတြစကားေၿပာတာကို နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးက က်ဥ္းက်ဥ္ေလးသာမို႕ ၿမိဳ႕ေလးထဲမႇာရွိတဲ့ ေစ်းဆိုင္မွန္သမွ်ကိုကြၽန္မတို႕သိေနခဲ့သလို၊ ဒီလူဘာလုပ္တယ္၊ ဟုိလူကဘယ္လုိဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိ တစ္ေယာက္ အူမေခ်းခါးမက်န္ကြၽန္မတို႕သိေနခဲ့ပါတယ္။  
                        ၿမိဳ႕ေလးထဲမႇာရႇိတဲ့ပဲၾကီးေလႇာ္သည္ၾကီးဆိုကြၽန္မေစ်းကိုအေမနဲ႕လုိက္သြားတုိင္းပဲၾကီးေလႇာ္လက္တစ္ဆုတ္ကြၽန္မကိုေပးေနက်ေပါ့။ ပဲၿပဳတ္နဲ႕ေကာက္ညႇင္းေပါင္းေရာင္းတဲ့ အသည္ၾကီးေရာပဲ။ ကြၽန္မတို႕ ကေလးေတြမ်ားပါလာၿပီဆုိ သူ႕လက္ၾကီးနဲ႕ လက္တစ္ဆုတ္စာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႕ ပဲၿပဳတ္ကုိ ေရာဆုတ္ၿပီးေပးေတာ့တာပဲ။ အဲဒီ့တံုးကဆုိ မနက္ဖက္အေမနဲ႕ေစ်းလုိက္ရတာကို ကြၽန္မတုိ႕ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမႇာေနတံုးက ကြၽန္မမႇတ္မိေသးတာတစ္ခုက...ကာဖီသည္ၾကီးပါ။ ဘယ္သူမႇ အိမ္မႇာ ေကာ္ဖီမႇဳန္႕၊ ႏို႕မႇဳန္႕ထားၿပီးေဖ်ာ္ေသာက္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေလေတာ့၊ ေန႕ခင္းဘက္ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႕ အတြက္ႏြားႏုိ႕မ်ားမ်ားနဲ႕ေဖ်ာ္တတ္တဲ့ ေကာ္ဖီသည္ၾကီးကုိ ေမွ်ာ္ၾကရပါတယ္။ ေကာ္ဖီမႇဳန္႕နဲနဲ၊ ႏြားႏုိ႕မ်ားမ်ားနဲ႕ ေရာေဖ်ာ္ထားတဲ့ေကာ္ဖီေတြကို မတ္ခြက္ၾကီးနဲ႕ ထည့္ၿပီးေပးတာမို႕ ကြၽန္မတို႕ကေလးေတြ တဝၾကီးေသာက္ရပါေရာ။ (အဲဒီတံုးက ကေလးေတြကို ေကာ္ဖီမတုိက္သင့္ဘူးဆုိတာကို ဘယ္သူမႇ သိပ္မသိၾကေသးပါဘူး)။ ကြၽန္မနဲ႕အၿမဲတမ္းကစားတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကြၽန္မတုိ႕ၿခံနဲ႕ ေက်ာခ်င္းကပ္ၿခံက ၿမၿမပါ။ သူကၿခံံစညး္ရုိးေနာက္ဘက္ကေနၿပီး ကြၽန္မကုိကစားဖို႕ ေအာ္ေခၚတတ္သလုိ၊ ကြၽန္မလည္းသူ႕နဲ႕ကစားခ်င္တယ္ဆုိ ကြၽန္မတို႕ၿခံစည္းရုိးကေနၿပီးသူကို ေအာ္ေခၚလုိက္ရုံပါပဲ။
          သူနဲ႕ကြၽန္မတို႕အမ်ဳိးစံုေအာင္ကုိေဆာ့ကစားၾကပါတယ္။ ၿမၿမကကြၽန္မနဲ႕ကစားရင္ တစ္ခါတေလ သူနာၿပဳဆရာမလုပ္သလုိ၊ တစ္ခါတစ္ေလအေမလုပ္တယ္၊ မင္းသမီးေလးလုပ္တဲ့အခါလုပ္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လည္း သူကစံုေထာက္မၾကီး လုပ္တတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့အဘြားေၿပာတဲ့ ပံုၿပင္ထဲက ညဏ္ေကာင္းတဲ့ ဘုရင့္သမီးေတာ္ေလးေပါ့။ ကြၽန္မတို႕ဟာအေမ႔ ေနာက္ေဖးေခ်ာင္က ေရပံုးၾကီးကုိ ဆြဲယူလာၿပီး ကာဖီသည္ၾကီးလုပ္တမ္းလဲ ကစားေသးသလုိ၊ အိမ္နားကၿမင္းေမြးထားတဲ့အိမ္က လုပ္သလုိမ်ဳိးၿမက္ေတြကုိ ႏႈတ္ၿပီး ဖဲ့ေခြၽကာ ၿမင္းစာေကြၽးတမ္းလည္း ကစားလုိက္ၾကပါေသးတယ္။ လယ္ကြင္းေတြကိုလည္းၿမင္ဖူးေနက်မို႕ ကြၽန္မတုိ႕ဟာလယ္ထြန္တမ္းေတာင္မႇ ကစားလုိက္ ၾကပါေသးတယ္။ အဲ့ေလာက္ အမ်ဳိးစံုေနေအာင္ကစားၾကေပမယ့္ ကြၽန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ အသက္ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းေတာင္မႇမေနရေသးပါဘူး။
ကြၽန္မတုိ႕ငယ္ငယ္တံုးကအခုေခတ္လုိမ်ဳးိအိမ္တိုင္းလိုလိုမွာတီဗီမရႇိေသးပါဘူး။ကာရာအုိေကတုိ႕ဒီဗီဒီတို႕၊ကြန္ၿပဴတာတုိ႕ဆိုတာေတာ့ေဝးေရာေပါ့။ ကြၽန္မတို႕စိတ္ကူးထဲမႇာရွိတဲ့အတုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္စြာ ကစားဖို႕ အဲဒီပစၥည္းေတြကကြၽန္မတို႕ကုိ အေႏွာက္အယွက္မေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အမ်ားဆံုး ကြၽန္မတို႕ နားေထာင္ရတာက ကေလးေတြမကုိင္ႏိုင္ေအာင္လုိ႕ စင္နဲ႕အၿမင့္ၾကီးမႇာ တင္ထားတဲ့ သစ္သားေရဒီယိုၾကီးပါပဲ။ အဲဒီ့ေရဒီယိုမႇာ ကြၽန္မတုိ႕ကေလးေတြကို ဖမ္းစားႏုိင္ဆံုးကေတာ့ တစ္ပတ္ကုိတစ္ခါ တနဂၤေႏြေန႕တုိင္း လာတတ္တဲ့ ပံုၿပင္က႑ပါ။ ေရဒီယိုကပံုၿပင္ဟာ အခုကေလးေတြ တီဗီေတြ၊ ဒီဗီဒီေတြၾကည့္သလုိမ်ဳိး ရုပ္မၿမင္ရတာမို႕ အသံကုိနားေထာင္ၿပီး စိတ္ကူးထဲကေန အရုပ္ေတြကို ကြၽန္မတို႕ ပံုေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္မတုိ႕ရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို လြတ္လပ္စြာ ကြန္႕ၿမဴးခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ တနဂၤေႏြေန႕ ေနခင္းဆယ့္ႏႇစ္နာရီဆို ကစားတာကိုရပ္ၿပီး ေရဒီယိုနားမႇာ ကြၽန္မတို႕ေရာက္ေနၾကပါ ၿပီ။
ေရဒီယုိကပံုၿပင္ေတြဆီကေနအမ်ားၾကီးကြၽန္မသင္ယူႏိုင္ခဲ့တာမုိ႕ေရဒီယိုကပံုေၿပာတဲ့သူဟာအတန္းေက်ာင္းမတတ္ခင္မႇာကြၽန္မရဲ႕ပထမဆံုးဆရာမလုိ႕ေတာင္မႇေၿပာလုိ႕ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္အတန္းေက်ာင္းကုိကြၽန္မတကယ္တတ္ရတဲ့အခါမႇာေတာ့ သူငယ္တန္းမႇာ ကြၽန္မေတြ႕ရတဲ့ဆရာမဟာ ကြၽန္မၾကိဳက္တဲ့ပံုၿပင္ေတြကုိ မေၿပာၿပတဲ့သူၿဖစ္ေနပါေတာ့တယ္ (ကြၽန္မထင္တာက ဆရာမေတြဟာ ကေလးေတြကို ပံုေၿပာၿပတတ္တယ္လို႕ ထင္ထားတာကိုး)။ ဘယ္လုိပဲၿဖစ္ၿဖစ္ၿမၿမနဲ႕ကြၽန္မကေတာ့ မင္းသမီးလုပ္တမ္း၊ စံုေထာက္မလုပ္တမ္း ကစားေနဆဲပါ။ ေက်ာင္းၾကီးတတ္ေပမယ့္လည္း ၿမၿမနဲ႕ကြၽန္မ ေန႕စဥ္ကစားမပ်က္ပါသလုိ ေက်ာင္းမွာ သင္ရတဲ့ ကၾကီး၊ခေခြးနဲ႕ေအဘီစီဒီတို႕ဟာကြၽန္မတို႕ရဲ႕ေန႕စဥ္ကစားပြဲကိုအေႏွာက္အယွက္မေပးႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
          ေက်ာင္းမုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ဆုိ ကြၽန္မတုိ႕အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္ၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ တကယ္လုိ႕ ထမင္းသာၿမန္ၿမန္စားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မတုိ႕ ေက်ာင္းတတ္ေခါင္းေလာင္းမထုိးခင္အခ်ိန္ထိ ကစားလုိ႕ ရေသးတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ေရာ.။ ကြၽန္မတို႕တေတြ ကစားၾကတာမ်ား အိမ္ကလူၾကီးေတြ ညစာစားဖို႕လႇမ္းေခၚေတာ့မႇပဲ အိမ္ေပၚကိုတတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘယ္သူကမွ ကြၽန္မတို႕ကုိကစားလွခ်ည့္လုိ႕ တားမယ့္လူ၊ဆူမယ့္လူမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မကုိယ္ပူ၊ေနမေကာင္းၿဖစ္မႇသာ အေမကကြၽန္မကို မကစားခိုင္းတာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ကစားခ်င္သေလာက္ကစားပါပဲ။         
ကြၽန္မတုိ႕ဟာ လမ္းထဲကတစ္ၿခားကေလးေတြနဲ႕လည္း အဖြဲ႕က်သြားၿပီး တုတ္ဆီးတိုးၾက၊ က်ီးသားရုိက္တမ္း ကစားၾကနဲ႕။ ကေလးၾကီးေတြက သူတို႕ေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြကိုထိန္းရင္းနဲ႕ ဆူညံေနေအာင္ကိုကစားၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေရာ ေယာက္်ားေလးပါကစားလုိ႕ရတဲ့ စိန္ေၿပးတမ္း၊ တူတူပုန္းတမ္း၊ တုိင္ဦးတမ္းနဲ႕ ကုန္းလား၊ေရလားကစားနည္းေတြကိုလည္း တၿခား ကေလးေတြနဲ႕ ေရာၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးကစားလုိ႕ေပါ့။ ၿမၿမေရာကြၽန္မပါ စိန္ေၿပးတမ္းကစားရလုိ႕ ေမာသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ပိတ္စအပိုင္းေလးေတြနဲ႕ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကြၽန္မတုိ႕ရဲ႕အ၀တ္ရုပ္ေလးေတြက ကြၽန္မတို႕နဲ့အတူတူကစားဖို႕ ေစာင့္ေနၾကေသးတယ္ေလ။
          ကြၽန္မနဲ႕ၿမၿမဟာဘုရင့္သမီးေတာ္လုပ္တမ္းလဲကစားလုိက္ၾကပါေသးတယ္။ ဘုရင့္သမီးေတာ္ေလး လုပ္တမ္းကစားတဲ့အခါ ဘုရင္လုပ္ဖို႕လူလုိတာမို႕ ကြၽန္မတို႕လမ္းထဲကဖိုးေအာင္ကုိ ကြၽန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကစားတဲ့၀ုိင္းထဲမႇာ၀င္ကစားဖို႕သြားေခၚတာကိုလည္း မႇတ္မိေသးရဲ႕။ ကြၽန္မတို႕သံုးေယာက္သား ေက်ာင္းကိုသြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မႇာ ဘုရင့္သမီးေတာ္လုပ္တမ္း ကစားခဲ့ၾကတာကို အခုေန ၿပန္စဥ္းစားတဲ့အခါမႇာေတာ့ ကြၽန္မတို႕ဟာကစားရင္းနဲ႕ပဲ လူ႕ဘဝအတြက္ အေရးၾကီးလွတဲ့ လူမႈေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးေတြကုိသင္ယူခဲ့ၾကတာပဲဆုိတာကိုသေဘာေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကေလးခ်င္းကစားတာဟာ ကစားေနတာမဟုတ္ဘဲ လူၾကီးေလာကထဲကို၀င္တဲ့အခါမွာ လုိအပ္တဲ့ကြၽမ္းက်င္မႈေတြကိုရဖုိ႕ ကြၽန္မတုိ႕ သင္ယူေနရတာပါ။ ကြၽန္မတုိ႕ဟာလြတ္လပ္စြာ ေၿပးလႊားရင္းနဲ႕ပဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ကစားခြင့္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ညဘက္အေမအိပ္ရာ၀င္တဲ့အခ်ိန္မႇာ ေၿပာၿပတဲ့ပံုၿပင္ေတြနဲ႕ လူၾကီးစကား၀ုိငး္က တစ္ခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာေတြက ကြၽန္မတို႕စိတ္ကူးယဥ္ကစားဖို႕အတြက္မကုန္ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ ဘၾကီးသာထြန္းရဲ႕ၿမင္းေလးေပ်ာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းက ကြၽန္မတို႕ သူခုိးပုလိပ္တမ္းကစားတဲ့အခ်ိန္မႇာ အသံုးတည္႔သလို၊ ညဘက္မိသားစုစကား၀ုိင္းမွာ ေၿပာၿဖစ္တဲ့ရယ္စရာပံုတိုပတ္စမ်ားနဲ႕ အေမတုိ႕ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး ကြၽန္မတို႕မမွီလုိက္တဲ့ဂ်ပန္ေခတ္ကုိ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ကြၽန္မတို႕ကစားၾကတယ္။ အေမတုိ႕၊အေဖတို႕ေၿပာတဲ့အေၾကာင္းေတြကိုနားေထာင္ၿပီး စိတ္ကူးနဲ႕လုိက္ၿပီး ပံုေဖၚၾကည့္ရတာကုိက ကြၽန္မတို႕စိတ္မ်က္စိထဲမႇာေတာ့တကယ့္ကုိဇာတ္လမ္းအခမ္းခမ္းနဲ႕ရုပ္ရွင္ကားေတြပါပဲ။
အခုေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့ႏႇစ္ေပါင္းႏႇစ္ဆယ္ေက်ာ္ကေနခဲ့ဖူးတဲ့အိမ္အုိေလးနဲ႕နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆီကိုကြၽန္မတုိ႕ၿပန္ေရာက္ဖို႕အခြင့္မသာေတာ့သလုိကြၽန္မတို႕အိမ္ကသစ္သားေရဒီယိုၾကီးလည္းမရႇိေတာ့ပါဘူး။ ဧည့္ခန္းထဲမႇာ တီဗီနဲ႕ဒီဗီဒီစက္က ကြၽန္မတို႕ရဲ႕ေရဒီယိုၾကီးေနရာမႇာ၀င္ယူလုိ႕။ အိမ္တုိင္းအိမ္တိုင္းလိုလိုမႇာ တီဗီစက္ေတြ ရွိေနၾကသလို၊ တီဗီကလာတဲ့ကိုရီယားေတြေရွ႕မႇာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထုိင္ေနၾကတဲ့ကေလး၊ လူၾကီးမ်ားကို ၾကည့္ရင္းနယ္ၿမိဳ႕ေလးကေရေႏြးၾကမ္း၀ုိင္းကုိသတိရမိလုိက္ေသးရဲ႕။ အခုေတာ့ၿဖင့္ ကြၽန္မတုိ႕အိမ္က မိသားစုအခ်င္းခ်င္းနယ္ၿမိဳ႕ေလးမႇာတံုးကလုိေရေႏြးၾကမ္း၀ိုင္းမဖြဲ႕ႏုိင္ေတာ့တာအေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘတ္(စ) ကားၾကပ္ၾကပ္ၾကီးကို တုိးစီးၿပီး ႏြမ္းေၾကေနတဲ့စိတ္နဲ႕ ကိုယ္ေတြက ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေစာေစာၿပန္ထႏိုင္ေအာင္လုိ႕၊ ထမင္း သုတ္သုတ္စားကာ၊ အိပ္ဖို႕ကုိပဲအာရုံစူးစုိက္လို႕။ မအိပ္ခင္မႇာ တီဗီကလာတဲ့ကုိရီးယားကားအပိုင္းလုိက္က ကြၽန္မကလြဲၿပီး တစ္အိမ္လံုးကုိ ဖမ္းညႇဳိ႕ထားတာမို႕အသီးသီး ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႕ တီဗီေရွ႕ကိုေရာက္လုိ႕ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႕သားကေလးကေရာ။ သူလည္း ကြၽန္မ ဝယ္ေပးထားတဲ့ သက္မဲ့အရုပ္ေတြကို ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႕ကစားရင္း ကစားရတာကုိ ပ်င္းလာတာမို႕ တီဗီေရႇ႕မႇာေၾကာ္ၿငာၾကည့္ဖုိ႕ ေစာင့္ေနပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕သားမွာ ကြၽန္မငယ္ငယ္ကလိုမ်ဳိး ကစားဖို႕ အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္မွ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ အိမ္နားမႇာ သားနဲ႕ရြယ္တူကေလးေတြ ရႇိေပမယ့္လည္း သူတို႕ခၿမာ ေက်ာင္းကၿပီးတာနဲ႕ က်ဴရွင္ကို တန္းသြားၾက၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ က်ဴရွင္တို႕ ေက်ာင္းတုိ႕က ေပးတဲ့စာေတြကို ေလ့က်င့္ရနဲ႕မို႕ သားနဲ႕ကစားဖို႕အခ်ိန္ မရႇိၾကရႇာပါဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲ ကစားေနရတဲ့သားခၿမာ ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ပဲ တီဗီကလာတဲ့ေၾကာ္ၿငာေတြကိုပဲထိုင္ၾကည့္ေနရပါေတာ့တယ္။
          တုိက္ေပၚကဆင္းတာနဲ႕ ကားလမ္းမေပၚေရာက္သြားတဲ့ေနရာမွာ ေနရရွာတဲ့သားဟာ ကြၽန္မ ငယ္ငယ္တံုးကလုိမ်ဳိး ေန၀င္ခ်ိန္မွာ တိမ္ေတြ အေရာင္ေတြေၿပာင္းေၿပာင္းသြားတာကို ေငးၿပီး အံ့ၾသဖုိ႕ အခြင့္ေရးမရသလို ကြၽန္မတုိ႕ငယ္ငယ္ကလိုမ်ဳိး ပိုးစုန္းၾကဴးေလးေတြကိုလည္း ဖမ္းၿပီး ဖန္ပုလင္းထဲထည့္ဖို႕ ေနေနသာသာ ပိုးစုန္းၾကဴးကိုေတာင္မွ သူမေတြ႕ဖူးေသးပါဘူး။ သားအရြယ္နဲ႕ ဂိမ္းကစားတတ္တာ၊ ကြန္ၿပဴတာကိုင္ႏိုင္တာေတြကိုအံ့ၾသၿပီး ကြၽန္မငယ္ငယ္ကထက္ပုိေတာ္တယ္လုိ႕ ေတြးခ်င္ေပမယ့္လည္း ကြၽန္မကေတာ့ သားကုိပံုၿပင္ေတြေၿပာၿပတတ္ေစခ်င္ပါေသးတယ္။ ကစားနညး္အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ဖန္တီးၿပီး ေဆာ့ကစားတတ္ေစခ်င္ပါေသးတယ္။ အနည္းဆံုး သားရဲ႕အနားမႇာ စက္ပစည္းေတြ၊ သက္မဲ့အရုပ္ေတြနဲ႕ ၀ိုင္းေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းၿမၿမလုိမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေလာက္ သားမႇာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္... သားကစားမယ့္ ကစားနည္းဟာပါ၀ါရိမ္းဂ်ားလား၊ စပိုက္ဒါမင္းလား။ တီဗီကလာတဲ့ေၾကာ္ၿငာေတြလား။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကစားရင္းသမ္းေဝေနတဲ့ သားဆီကေနၿပီး လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ရယ္သံသဲ့သဲ့ကုိ ကြၽန္မၾကားရႏုိင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သားနဲ႕ကစားဖုိ႕ ညေနပိုင္း က်ဴရႇင္မသြားဘဲ ကစားဖို႕အခ်ိန္ရႇိတဲ့ သားနဲ႕ရြယ္တူအိမ္နီးခ်င္းငါးႏႇစ္ကေလးကို ကြၽန္မ ဘယ္မႇာသြားရႇာေပးရပါ့မလဲ။ တကယ့္ကုိမလြယ္တဲ့အရာပါ။
          ကြၽန္မတုိ႕ေခတ္နဲ႕မတူတဲ့ေခတ္ထဲမႇာ သားတုိ႕အရြယ္ကေလးေတြကို ကြၽန္မတုိ႕နဲ႕မတူတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ကစားနည္းေတြနဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္ကူးၿပီး ကစားေစခ်င္ပါေသးတယ္။ ကေလးခ်င္းအတူတူမိတ္ဖြဲ႕လုိ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာ္ဟစ္ဆူညံကာ ကစားတဲ့အသံေတြကို နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကေလးကစားဖို႕ဆုိတာ ကၾကီး၊ခေခြးလုိပဲအေရးၾကီးတဲ့အရာပဲမုိ႕ သူတို႕ဘ၀အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ကြၽမ္းက်င္မႇဳေတြကို ကေလးအခ်င္းခ်င္းကစားရင္းနဲ႕ ရႇာေဖြခြင့္ရမယ္ဆုိရင္... အနာဂါတ္မႇာ ကေလးတို႕ပိုေပ်ာ္၊ပိုေတာ္လာ ႏိုင္မႇာေသခ်ာပါတယ္။

Ref: The important of fantasy play by Vivian gussin paley

ေခတ္ဘုန္းသစ္

Sunday, September 9, 2012

အတိတ္ေဟာင္း


          စားပြဲေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္ေအးစက္စက္ တစ္ခြက္ ရွိေနခဲ့သည္။ ဖုန္မွဳန္႕မ်ားၿဖင့္ ေပၾကံေနေသာ စားပြဲကုိ ကၽြန္မကတစ္ရွဳးစ ၿဖင့္ ဖိသုတ္ေနမိ ၏။ ႏြမ္းေလ်ာ္ေနေသာ ခုံအိုကေလး ေပၚမွာ ႏြမး္နယ္စြာ ထုိင္ရင္း သစ္ပင္ေပၚမွာ ရွဥ့္ကေလးမ်ားကုိ ကၽြန္မေငးေနခဲ့မိသည္။ မုန္႕တစ္ခုခုမွာစားဖို႕ စဥ္းစားမိေသးေသာ္လည္း ပ်င္းရိေလးလံစြာ ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ စားပြဲထုိးကေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ လက္ဖက္ရည္ ကုိသာ တစ္ငံုၾကိဳက္ခ်လိုက္မိ၏။ လက္ဖက္ရည္ အရသာ က ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏွင့္။ ေကာင္တာ ေပၚမွာထုိင္ေနသည့္  ဆယ္စုႏွစ္ထက္မက အိုစာသြားေသာ ဗလာ မ်က္ႏွာတစ္ခုကုိ ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးေသာ္လည္း ႏွဳတ္ဆက္ဖို႕ရန္ ႏွုတ္တြန္႕ေလးလံ ေနဆဲ။ ကၽြန္မ၏ စိမ္းစုိခ်င္ေသာ စိတ္တုိ႕ကို ေသြ႕ေၿခာက္ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေက်ာင္းကန္တင္းေလးသည္ တစ္စၿခငး္ စီ စုတ္ယူလိုက္ေလၿပီ။

          ဟုိဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းနားက စားပြဲမွာေတာ့  ေက်ာင္းသားလား ဆရာလား မကြဲႏုိင္ေသာ ကၽြန္မမသိေသာ  လူတစ္ေယာက္ နွစ္ေယာက္တုိ႕ ထုိင္ေနၾကသည္။ ဖုန္စမ်ား၊သစ္ရြက္ေၿခာက္မ်ား ၿဖင့္ ေပလူးေနေသာ စားပြဲတစ္ခ်ဳိ႕က ထိုင္သူကင္းမဲ့လွ်က္။ တစ္ခါက ဆူညံစြာ ၿဖင့္ကၽြန္မ တို႕လုထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ခံုတစ္ခ်ဳိ႕သည္ ႏြမ္းေလွ်ာ္စြာ ၿဖင့္ ကၽြန္မ ကိုေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ အုိ..သူတို႕ ကၽြန္မကုိ တစ္ခုခု လွမ္းေၿပာလိုက္ေလသလား။ ဟင့္အင္း..။ ကၽြန္မေယာင္ယမ္းစြာၿဖင့္ ေခါင္းကို သြက္သြက္ ခါလိုက္မိသည္။ ထုိခံုတုိ႕၏ေနာက္မွီမ်ားေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့ဖူးေသာ အသံတစ္ခ်ိဳ႕က ပဲ့တင္ထပ္ကာကၽြန္မဆီသုိ႕ ၿပန္လာေနခဲ့ၿပီ။  သူတုိ႕ကၽြန္မကို အၿပစ္ဆုိေလသလား။ ကၽြန္မသည္ အၿပစ္ရွိေသာ အၿပစ္သားတစ္ဦးလိုမ်ဳိး စိတ္ပင္ ပန္းနာၾကင္စြာေလွ်ာက္သူမဲ့ စၾကၤန္လမ္း ဘက္သို႕ထ ြက္လာခဲ့မိ၏။ စၾကၤန္လမ္းနံေဘးမွာ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာသင္ခန္းက်ယ္ၾကီးမ်ား။ ေသာ့ခေလာက္ၾကီးမ်ားသည္ ကၽြန္မကုိ နာၾကင္စြာ ေငးၾကည့္ေန ခဲ့သည္။ ဟင့္အင္း လွည့္မၾကည့္နဲ႕။ စာသင္ခန္းေတြကုိ လွည့္မၾကည့္လိုက္ပါနဲ႕။ ကၽြန္မသည္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္သတိေပးကာ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေသာ စၾကၤန္ လမး္ေပၚကေန နာနာၾကဥ္းၾကဥ္း ေၿပးထြက္ လာခဲ့မိသည္။ အရူးလိုပါပဲ။ ကၽြန္ မသည္ အသံမထြက္ ဘဲ ရွုိက္ငိုကာ ၀ကၤဘာထဲပိတ္မိေနသူတစ္ေယာက္လို  ထြက္ေပါက္ ကို အေမာ တေကာရွာမိၿပန္သည္။  ဘာလို႕မ်ား ကၽြန္မသည္ ဒီေၿမေပၚကုိ လာမိပါလိမ့္ဟု ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ၿပန္ေတြး မိကာ ေနာင္တရ ၀မ္းနည္းလာခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကုိ မေရာက္သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္္မ၏ မက်က္ႏုိင္ေတာ့ေသာ အနာသည္ ကၽြန္္မကို တစ္စစ္စစ္ကိုက္ခဲကာ ႏွိပ္စက္ေနခဲ့ၿပီ။ ေၿဖာင့္စင္းလြန္း ေသာ အဓိပတိလမ္းမၾကီး ေပၚမွာ ရွက္စိတ္တုိ႕ၿဖင့္ ယိုင္နဲ႕လဲၿပိဳရင္း ကၽြန္မ ေက်ာင္းက ုိအားနာ လာမိသည္။ ေက်ာင္း၏ေဖ်ာက္မရေသာ အတိတ္ သမိုင္း တုိ႕သည္ ကၽြန္မကို သူ႕ရဲ႕ၾကိဳးမွ်င္မ်ားၿဖင့္ ရုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ တစ္စၿခင္းစီ တုတ္ေနွာင္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ။

          တကယ္ေတာ့ၿဖင့္ အုိမင္းမသြားေသးေသာ ထုိလမ္းေပၚမွာ ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ အတိတ္သမိုင္းေတြ ဖ်က္၍မရေအာင္ စြန္းထင္းေနခဲ့ဖူးသည္။  ကၽြန္မတို႕ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ငိုခဲ့ၾကဖူးသည္။ လြမ္းခဲ့ရဖူးသည္။ နာၾကင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရဖူးသည္။ ရဲရင့္ခဲ့ရဖူးသည္။ ငယ္ဘ၀၏ နာၾကင္ဖြယ္ အိပ္မက္တို႕ထဲတြင္ မူးရီကာ ကၽြန္မတုိ႕ တစ္ေယာက္လက္ေတြကို တစ္ေယာက္ၿမဲၿမံစြာ ဆုတ္ကုိင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။

 ထိုေက်ာင္းတြင္ သမုိင္းဒဏ္ရာမ်ားၿဖင့္ ညိွဳးရီခန္႕ညားေနေသာ ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ၾကီးရွိသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမြးယူထားရ  ေသာသက္ရင့္ပင္တုိ႕ ရွိသည္။ နာမည္ေက်ာ္ သစ္ပုတ္ပင္ ၾကီးရွိသည္။ ဦးခ်စ္ဆုိင္ရွိသည္။ ၿမကၽြန္းသာလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ရွိသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့ဖူးေသာ ပဲခူးေဆာင္ ရွိသည္။ ၿမင္းခြာတစ္ခ်က္ေပါက္ရင္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမယ္ဆိုေသာ ကိုဗဟိန္း ရွိသည္။ သမိုင္း၀င္ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦး ၾကီးရွိရာ မေမ့ႏုိင္စရာ ေၿမကြက္လပ္ၾကီးရွိေနခဲ့သည္။ မိုးမိုး အင္းလ်ား ရဲ႕ အငး္လ်ားေဆာင္ရွိသည္။ ထုိေက်ာင္းကေန ငရဲေခြးမ်ားကုိ ၿခိမ္းေခ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေက်ာင္းကေနတစ္ဆင့္ ႏုိင္ငံ၏အေရးၾကီးေသာ အေၿပာင္းအလဲမ်ားကို ေၿပာင္းလဲေစဖုိ႕ ေက်ာင္းသားတို႕ နိဒါန္းပ်ဳိးကာ စေတးခဲ့ၾကဖူးသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ေသြးနဲ႕အလဲထပ္ခဲ့ရေသာ တန္ဖိုးၾကီး ေလွ်ာ္ေၾကး တစ္ခ်ဳိဳ႕ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ယူမွဳ ကို သမုိင္း၀င္ေအာင္ ထုိေက်ာင္းမွတစ္ဆင့္ ၿပခဲ့ဖူးသည္။ ထုိေက်ာင္းမွ တစ္ဆင့္  ကိုယ္က်ဳိးမဖက္စြာ စြန္႕လႊတ္၀ံ့ေသာ ပရဟိတ လူသားတုိ႕ ေပၚထြန္း လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသည္ တကယ္ေတာ့ ေဖ်ာက္မရေသာ သမုိင္းတုိ႕ၿဖင့္ ရဲရင့္စြာ ခမး္နားခဲ့ဖူးပါသည္.။ ထုိေက်ာင္းမွ တဆင့္ ကၽြန္မ တုိ႕ နိုင္ငံ၏ အေရးၾကီးေသာ သမိုင္းရုပ္ထု တုိ႕ကုိ ထုဆစ္ခဲ့ ဖူးသည္။ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေလာင္းမ်ားႏွင့္ အာဇာနည္ေလာင္း ၾကီးမ်ား ေသြးေလာင္းကာ စုိက္ခဲ့ပ်ုဳိးခဲ့ေသာ ေနွာင္ၾကိဳးမဲ့ တုိင္းခ်စ္ၿပည္ခ်စ္စိတ္မ်ား၏ ဖားဖားေ၀ေ၀ အရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္မတုိ႕သက္သာလြယ္ကူစြာၿဖင့္ ခုိနားခဲ့ရဖူး သည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ လူေတာ္တုိ႕စုေ၀းခဲ့ဖူးရာ ေက်ာင္း။ ထုိေက်ာင္းတြင္ ရဲရင့္လြတ္လပ္ေသာ လူငယ္ဘ၀ ရဲ႕ ပံုရိပ္တုိ႕ စြန္းထင္းေနခဲ့သည္။ ကၽြန္မ သည္ေက်ာင္း၏သမိုင္း ကို သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား၊ အေရွ႕မွေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ ႏွင့္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား တုိ႕ကုိ ဖတ္ရင္းမွ ေၿခရာခံမိကာ ထိုေက်ာင္းကုိ ခ်စ္ခင္စြဲမက္ရေတာ့သည္။ ကၽြန္မ၏ ငယ္ဘ၀ အိပ္မက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး၌ ေက်ာင္းသည္ ခမ္းနားစြာ စိုးမုိးေနခဲ့ပါသည္။

          သို႕ေသာ္ ကၽြန္မသည္ ကံမေကာင္းလွစြာပင္  ေက်ာင္း၏ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ မွ ေက်ာင္းကို ေရာက္ ခဲ့ရသည္။ ဆည္းဆာေပမယ့္ မုိးတိမ္မွဳိင္းတုိ႕ၿဖင့္ အံု႕ဆုိင္းေနသည္မို႕ လားမသိ ေက်ာင္းသည္ တိမ္မေတာက္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းရီေနခဲ့ၿပီ.။ ကၽြန္မ ခပ္ငယ္ငယ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေလာက္ က အကုိေတြ ေနခဲ့ဖူးေသာ ပဲခူးေဆာင္ကို လာလည္ရင္း၊ ကေလးပီပီ ၀င္ၾကည့္ခဲ့ ဖူးေသာ သစ္ပုတ္ပင္ ေခါင္း သည္ လည္းကၽြန္မေက်ာင္းကုိ ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ၿမဲၿမံစြာ ကာရံထား ပိတ္ထားခဲ့ၿပီ။ ေရတမာ အရိပ္ေအာက္မွာလည္း ထုိင္စရာခံုတို႕ ကင္းမဲ့လွ်က္။ ကၽြန္မကုိ ေက်ာင္းလုိက္ပို႕တုိင္း မသိသားဆိုးရြားစြာၿဖင့္ ေဖေဖေၿပာတတ္ ေသာ သူတုိ႕ေခတ္ က တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းကုိ  လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေသာ အဓိပတိ လမ္းမၾကီးေငးေမာၾကည့္ရင္း ေမာပန္းစြာ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။  တစ္ႏွစ္ အတန္း တက္လာတိုင္း  ကိုယ့္ေအာက္မွာ အတန္းမရွိသည္မို႕ ေလွ်ာ့နည္းလာေသာ လူေတြကုိ ၾကည့္ကာ ပိတ္ထားေသာစာသင္ခန္းမ်ား ကို အလန္႕တၾကား ေရတြက္မိၿပန္သည္။ ထုိအခါတုိင္း  ေက်ာင္းသုိ႕မလာခင္က ဖတ္ထားမိေသာ စာအုပ္ တစ္ခ်ဳိ႕မွ တကၠသုိလ္သည္ ကၽြန္မကိုကိုယ္ထင္ၿပကာ ေၿခာက္လွန္႕ၿမဲ။ လူသြားလူလာရွင္းေသာ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေအးေအးလူလူေလွ်ာက္ရတုိင္း ေနာက္ေၿပာင္တတ္သည္ ဆိုေသာ ေကာလိပ္ဂ်င္တုိ႕ကုိ သတိရလြမ္းဆြတ္ မိၿပန္သည္။

          ကႏၱရထြန္းစၿပဳလာေသာ ထုိေက်ာင္းထဲ ၌ ကၽြန္မသည္ စာသင္ႏွစ္တုိ႕ကို ပ်င္းရိေလးကန္စြာ ၿဖတ္သန္းရင္း ၿဖင့္ အိုေအစစ္တစ္္ခုကုိ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္သည္ ကၽြန္မရဲ႕ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕မွဳမ်ားကုိ ခမ္းေၿခာက္ ေစႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ စာၾကည့္တုိက္ထဲ၌ ကၽြန္မသည္ မွဳိနံ႕စြဲေနေသာ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို တမက္မက္ တေပြ႕ေပြ႕ လုပ္ရင္းၿဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း ခဲ့ရသည္။  ေက်ာင္းသို႕မလာခင္ က စာအုပ္ေတြ ထဲကတစ္ဆင့္ ကၽြန္မၿမည္းစမ္း ခဲ့ရဖူးေသာ တကၠသို္လ္ ကို ခ်င္ၿခင္း တပ္လာတုိင္း စာၾကည့္တုိက္ဥခြံထဲ၌ ေၾကာက္လန္႕တၾကား ပုန္းေအာင္းခုိ၀င္လာ ေမ့ေပ်ာက္နုိင္ဖို႕ ၾကိဳးစားရၿပန္သည္။

          သုိ႕ေသာ္ အဓိပတိလမ္းသည္ ကၽြန္မ ကုိ ခြန္အားတစ္ခ်ဳိ႕ ႏွင့္အတူ လြယ္လင့္တကူ က်မေပ်ာက္သြား ႏုိင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕ကုိလည္း က်ိန္စာတစ္ခုသဖြယ္ ကမး္လင့္ ေပးခဲ့ပါသည္။     ကၽြန္မ ဘ၀၏ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ နာၾကင္မွု၊ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳ၊ ေမွ်ာ္လင့္မွဳ အစိတ္အပိုင္း တို႕ကို လည္း အဓိပတိလမ္းေပၚမွ ပင္ ကၽြန္မ ေကာက္ယူကာ တစ္စခ်င္းစီ တြဲစပ္ တပ္ဆင္ ခဲ့ရဖူးသည္။ တေၿဖာင့္ထဲ ေသာ ထိုလမ္းေပၚမွာ ကၽြန္မတို႕ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။   မိတ္ေဆြ တစ္ခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ရွခဲ့ဖူးသည္။ ထူးအိမ္သင္၏ မီးမထြန္း ေသာ အခန္းက်ဥ္း ေလး ထဲက လိပ္ၿပာငယ္ေလးမ်ားရဲ႕ ၀ိညဥ္ကုိ ထုိေက်ာင္းထဲတြင္ အေမာတေကာၿဖင့္  ကၽြန္မတုိ႕လုိက္ရွာ ခဲ့ဖူးသည္။ငယ္ေသးသည္မုိ႕ ကၽြန္မတုိ႕သည္ သစၥာတရားတုိ႕ကုိ မုိက္မုိက္မဲမဲ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ ယံုၾကည္ရာလမ္းမေပၚမွာ ေနာက္ေက်ာလံုလံုၿဖင့္ ရပ္တည္ရင္း ေရွ႕ကိုစူးရဲစြာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ တကယ္ေတာ့ၿဖင့္ ကၽြန္မ၏ တကၠသိုလ္ ကာလႏွစ္အနည္းငယ္ သည္ တကၠသိုလ္ ၏ အရသာ ကုိ ဖိတ္တစ္၀က္စင္တစ္၀က္ ၿဖင့္ သာ ရခဲ့ ရသည္မို႕ ေဖေဖ တုိ႕ေခတ္ က တကၠသုိ္လ္္ လို ေပ်ာ္စရာ ေကာငး္လွခ်ည္ ရဲ႕ လုိ႕ ေတာ့ ၿဖင့္ ဆို၍ မရႏုိင္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္ ထုိေက်ာင္းကာလေလးသည္ ကၽြန္မ၏ အတိတ္ထဲ၌ ခမ္းနားစြာ ေနရာယူေနခဲ့ပါသည္။ အဓိပတိလမ္းမၾကီး ေပၚမွာ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေၿခရာတုိ႕သည္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားေပၚမွာ စြဲၿမဲစြာ ထင္က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။ ထုိအခါ ေက်ာင္းသီခ်င္းမ်ားကုိ အေ၀းတစ္ေနရာဆီ မွ ကၽြန္မၾကားတုိင္း စူးနစ္နာၾကင္စြာၿဖင့္ ပင္ ကၽြန္မငိုခ်င္လာတတ္သည္။

           ေက်ာင္းကို လြမ္းတုိင္း ကၽြန္မသည္ စကားစရွာကာ ေၿပာစရာလူမရွိသည္မို႕ ကၽြန္မ၏ တူမေလးမ်ားကုိ ေက်ာင္း အေၾကာင္း ေၿပာမိတတ္၏။ ေက်ာင္း၏ ၀ိညာဥ္သည္ မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ ကြာၿခားေသာထုိက ေလး တုိ႕ကို မဖမ္းစား မပူးကပ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီလား။ သူတို႕ေက်ာင္းကုိ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ၿပီ။ ေက်ာင္း၏ သမုိင္းသည္ ကၽြန္္မတို႕ ႏုိင္ငံ၏ အေရးၾကီးေသာ မွတ္တုိင္ တုိ႕ၿဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ကုိ ကေလးတုိ႕က ပီေက တေၿဖာက္ေၿဖာက္ ၀ါးကာ ပ်င္းရိစြာ နားေထာင္ေနခဲ့ၿပီေကာ။သမီးတုိ႕ ေရာက္ဖူူးပါတယ္ ပ်င္းစရာၾကီးပါ ဟု ၿပန္ေၿပာတတ္ေသာ တူမေလးမ်ားကို ကၽြန္မသည္ႏြမ္းေလ်ာ္ေသြ႕ေၿခာက္ေနေသာ ထိုေက်ာင္းသည္ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ တစ္ခါက ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ေက်ာင္းၿဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ ဟု ကေယာင္ကတမ္းၿဖင့္ ေၿပာမိတတ္ၿပန္သည္။ သူတုိ႕ တက္ရမည့္  တကၠသို္လ္ေက်ာင္းကို ေ၀းလြန္းလို႕ ဟုဆိုကာ အေ၀းသင္ တတ္ရင္း အၿပင္သင္တန္းေတြကို သာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုတတ္ေနေသာ ကၽြန္မတူမေလးမ်ားသည္ ကၽြန္မေၿပာေသာ ေက်ာင္းအေၾကာင္း ထက္ အက္အီးစီ သြင္းကာ ေၿဖရမည့္စာေမးပြဲမ်ား အေၾကာငး္ကို ပို၍ စိတ္၀င္စားေနခဲ့သည္။ ေက်ာင္း၀ိညဥ္သည္ သူတို႕ကို မပူးကပ္နုိင္ေတာ့ၿပီ။ ရင္းရင္းခ်ာခ်ာသူငယ္ခ်င္း မရွိေသာ ကန္တင္းမထုိင္ဖူးေသာ သူတို႕ကို ကၽြန္မက ကၽြန္မတကၠသိုလ္တတ္ခဲ့ရဖူးေသာ ေပ်ာ္စရာႏွစ္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ရွာေဖြကာ ေၿပာရမည္လား။ တကၠသို္လ္ အရသာကို ေပါ့ပ်က္ဖြယ္တယ္စြာ ၿမည္းစမ္းရသည္ထက္ စာရင္ သူတို႕ ဘ၀အတြက္ သင္တန္းေတြတစ္ခုၿပီး တစ္ခု တတ္ ေနသည္က ေကာင္းသည္ဟု ထင္လုိက္ရမည္လား။ ကၽြန္မ မေ၀ခြဲ ႏို္င္ေတာ့ပါ။ တစ္ဦးခ်င္းစီ အၿပိဳင္အဆုိင္ တိုးတတ္ၾကဖို႕ ၾကိဳးစားေနရေသာ ေခတ္ထဲတြင္ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ယံုၾကည္မွဳ ဆိုတာ နင္းတတ္စရာ ေလွကားထစ္တစ္ခုသာ။ ဘ၀၏အခ်ဳိၿမိန္ဆံုး တကၠသိုိလ္ ကာလ တစ္္ခ်ဳိ႕ကို ဖိတ္တ၀က္စင္တစ္၀က္ ေတာင္မွမရေသာ ကေလးတို႕ထက္ စာရင္ ကၽြန္မကံေကာင္း ေသးသည္ ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ မည္သို႔ပင္ၿဖစ္ေစ ကံေကာ္ရနံေတြ ေမႊးပ်ံရီေ၀ေနတာကို ေတာ့ ကံေကာင္းၾကီးစြာ ကၽြန္မ ရွဳရွဳိက္ခြင့္ရခဲ့ဖူးေသးသည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ထိုေက်ာင္းႏွင့္ ကၽြန္မ သည္ ကံေကာငး္လြန္းလွစြာ ရင္းႏွီးခြင့္ရ ခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။အဲေလာက္ဆိုရင္ၿဖင့္ ကၽြန္မ ေက်နပ္သင့္ၿပီထင္သည္။

          ေမႊးပ်ံရီေ၀ေနေသာ ကံေကာ္ ေတာအုပ္သည္ ႏူးညံ့ေသာ ၀တ္ဆံမွဳန္မ်ားကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေခၽြခ်ေနခဲ့ ၿပီ။    သမိုင္္း၀င္ ေၿမကြက္လပ္ၾကီး တစ္ကြက္နားက ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ သည္ ကၽြန္မကို တစ္စံုတစ္ရာ စကား ဆိုေလသလား။ ထိုေၿမၾကီး ကို နင္းရတိုင္း ကၽြန္မကုိယ္တြင္းတစ္ေနရာမွ ေက်ာင္းေသြးသည္ ပြက္ပြက္ ဆူထကာ ကၽြန္မကုိ ႏွိပ္စက္ၿမဲ ရွိပါေသးသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကဒါဏ္ရာတုိ႕ၿဖင့္ ရင့္က်က္ေနေသာ ေက်ာင္းကေတာ့ ေလာကဒဏ္ကို မတုန္မလွုတ္ေတာ့ၿပီမို႕  ကၽြန္မကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ စကားဆုိဆဲ။ ေန႕တာတုိေသာ ေဆာင္းေပမို႕ ခဏေန ေက်ာင္းတၿပင္လံုး အေမွာင္လႊမး္ဦးေတာ့မည္။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသည္ ၾကယ္ပ်ဳိးေၿပာက္ မ်ား ၾကားမွာပင္ အထီးက်န္စြာ တိတ္ဆိတ္ေနဦးေတာ့မည္။ ေက်ာင္းအၿပင္ဘက္မွာ ဆူညံေနေသာ လွည္းတန္း လမ္းမၾကီး ရွိသည္ပဲ။ ကၽြန္မ ေၿခတစ္လွမ္း လိုုက္ရုံေလးသာပဲ။ ေက်ာင္းကေတာ့ၿဖင့္ ကၽြန္မ ရဲ႕ေနာက္ဘက္မွာ ထင္ရွားစြာၿဖင့္ က်န္ေနခဲ့ပါဦးမည္။
ပန္းရိပ္ၿဖဴ
         ကလ်ာမဂၢဇင္း

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အိမ္

လူ႕ေလာကမွာ လူေတြအတြက္ စိတ္အ၀င္စား စရာအေကာင္းဆံုးနဲ႕ အပန္းေၿဖ ႏုိင္ဆံုး ေနရာဟာ အိမ္ပါ။ ဘယ္ေနရာေတြ က ဘယ္ေလာက္ပဲ အပန္းေၿပႏုိင္ပါတယ္။ရွဴခင္းရွဴကြက္ ေတြသာယာပါတယ္ လို႕ ဆုိေပမယ့္ အိမ္ေလာက္ ဘယ္ေနရာမွ အပန္းမေၿပႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဟာ ကိုယ့္အိမ္ကုိယ့္ယာမွာ ေအးေအးလူလူ အပန္းေၿဖႏုိင္ၾကတယ္။ အက်ီၤတပတ္ႏြမ္းေလးကို ၀တ္လို႕ သနပ္ခါးေရၾကဲေလး လူးလုိ႕၊ႏွီးေခ်ာဖ်ာေလးခင္းၿပီးေတာ့ စာဖတ္တာ၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာေတြကို လုပ္ႏုိင္ၾကတယ္။

အိမ္ထဲမွာ..သံခင္းတမန္ခင္း အၿပံဳးေတြ မလိုသလို၊ ဟန္ေဆာင္ မ်က္ႏွာဖံုးေတြလည္း မလုိတာမို႕ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္  ဟင္းခ်က္ခ်င္သူက ခ်က္၊စာဖတ္ခ်င္သူက ဖတ္၊ ပန္းပင္ေလးေတြကုိ ထုိးဆြခ်င္သူက ဆြလို႕..ကိုယ္ေနခ်င္သလုိ လြတ္လပ္စြာ အိမ္ထဲမွာ ေနလို႕ရပါတယ္။ အရုပ္ကေလးေတြ နဲ႕ကစားေနတဲ့ ကေလး က ကစားလုိ႕ေပါ့။ လြတ္လပ္စြာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္လို႕။ တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာ သုခကမၻာေလးပါပဲ။  ေပ်ာ္စရာ သုခ ကမၻာ အိမ္ေလးထဲက ေပ်ာ္စရာေတြကို ကၽြန္မတုိ႕ဟာ အိမ္ထဲကေန လြင့္စင္ထြက္ေၿပးသြား ေအာင္ လုပ္လိုက္မိ တဲ့ အခါမွာေတာ့ အိမ္ဟာ ေနစရာမေကာငး္ေတာ့တဲ့ ေနရာတစ္ခု ၿဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

          အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရသူ ေမေမတို႕ဟာ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႕ အိမ္ကို ၿပန္လာတုိင္း အၿပင္ေလာက မွာ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးရယ္ေနခဲ့ရတာေတြ၊ပင္ပန္းခဲ့ရသမွ်ေတြကို မေၾကနပ္မွဳေတြ၊ေဒါသေတြ အၿဖစ္နဲ႕   ကိုယ့္ကို အသီးခံႏုိင္ဆံုးၿဖစ္တဲ့ အိမ္သားေတြဆီမွာ ေဖါက္ခြဲၾကပါေတာ့တယ္။ အဲလုိပါပဲ တအိမ္လံုးရဲ႕စီးပြားေရးကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသူ ဖခင္တုိ႕ကလည္း အလုပ္ထဲက မေၿပလည္မွဳၿပသနာေတြကို အိမ္ကို ေဒါသအထုတ္အပုိးေတြ အၿဖစ္နဲ႕ သယ္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။  အလုပ္မလုပ္သူ ေမေမတို႕ကေရာ။ သူတုိ႕ ခၿမာမွာလည္း တစ္ေနကုန္ မနားရေအာင္ လုပ္ေနရတဲ့ အိမ္ရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြနဲ႕ ၿငီးေငြ႕ပင္ပန္းမွဳ မွန္သမွ်ကို ထြက္ေပါက္အေနနဲ႕ အိမ္သားေတြအေပၚမွာ ၿဗစ္ေတာက္ၿဗစ္ေတာက္ ဆူပူေအာ္ဟစ္ၾကပါေရာ။ တကယ္ေတာ့  အိမ္ဆုိတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕မေၿပလည္မွဳ၊ေဒါသ၊လုိ္ခ်င္တပ္မက္မွု၊ လုိအပ္မွဳခ်ဥ္ၿခင္းေတြကုိ လြတ္လပ္လံုၿခံဳစြာ ေဖါက္ခြဲပစ္ရမယ့္ေနရာမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ဆိုတာ ဟာ တစ္ေန႕တာပင္ပန္းလာသမွ်ကို  စိတ္ေၿပေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ေတာ့ ေႏြးေထြးစြာအနားယူရမယ့္ ေနရာပါ။

          ေႏြးေထြးစြာ အနားယူရမယ့္ အိမ္ေလးဟာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္မဟုတ္ဘဲ အိမ္မွာ ေနသူ အိိမ္သားအားလံုးနဲ႕ပါ ဆုိင္တာကို သိထားရပါမယ္။ ကိုယ္က သီခ်င္းနဲ႕ အနားယူရတာ အပန္းေၿပတိုင္း တစ္အိမ္လံုး နားၿငီးေအာင္လုိ႕ သီခ်င္းအက်ယ္ၾကီးမဖြင့္ထားရပါဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ အနားယူအပန္းေၿဖမွဳဟာ ကိုယ္ရဲ႕ ကေလး တစ္နွစ္သားအပါအ၀င္ အားလံုးကို စိတ္အေနွာက္ယွက္ မၿဖစ္ေစႏုိင္မယ့္ နည္းမ်ဳိး ၿဖစ္ဖို႕လည္း လိုပါေသးတယ္။

          ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အိမ္ေလး တစ္အိမ္ၿဖစ္ဖုိ႕အတြက္ အိမ္ၾကီးဟာ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ ေနစရာမလုိပါဘူး ။ ပန္းၿခံလွလွရွိသည္ၿဖစ္ေစ မရွိသည္ ၿဖစ္ေစ သိပ္အေရးမၾကီးလွပါဘူး။ အဲလိုပဲ အိမ္ထဲမွာ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြ ရွိတာ မရွိတာနဲ႕လည္း မဆုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္အစုတ္ကေလးထဲမွာပဲ ေပ်ာ္စရာေတြကုိ ဖန္တီးယူလို႕ရပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ကေလးထဲမွာ ၾကီးၿပင္းခြင့္ရတဲ့ ကေလးမ်ားဟာ လူ႕ေလာကကို ပိုၿပီးေတာ့ခ်စ္တတ္၊ ခင္တတ္၊ တြယ္တာတတ္ၾကပါတယ္။

          ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြဟာ အိမ္ကေလးကို လွလွပပ ဖန္တီးခ်င္တတ္ၾကပါတယ္။ ေငြေၾကးသံုးႏုိင္၇င္ သံုးႏုိင္သေလာက္ အလွပပစၥည္းေလးေတြ၊ အဖိုးတန္ေတြကို အိမ္ေလးထဲမွာ ထည့္သြင္းခ်ိတ္ဆြဲလာ ၾကပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ကေလး အၿမဲတမ္းေတာက္ပ ခမ္းနားေနေစဖုိ႕ အားထုတ္ၾကပါတယ္။ အဲလုိ နဲ႕ အိမ္ဟာ အဖိုးတန္ ပစၥည္းေတြ ၿပသ၇ာ ၿပခန္းတစ္ခန္းနဲ႕ တူတူလာေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ကေလးေတြဟာ အဖိုးတန္လိုက္ကာ ၾကီးကို လက္ေပနဲ႕ ကိုင္မိလို႕ အဆူခံၾကရသလုိ၊ ေကာ္ေဇာ္ၾကီးေပၚကို ေၿခေထာက္ေပၾကီး ေတြနဲ႕ မတတ္မိဖို႕ အၿမဲတမ္းသတိၾကီးၾကီးထားေန၇ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၿပးရင္းလႊားရင္းနဲ႕ အဖိုးတန္ ပန္းအိုးၾကီးကို လက္နဲ႕ မတုိက္မိဖို႕လည္း သတိထားရေသးရဲ႕။ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ေလးကို အၿမဲတမ္း သန္႕ရွင္း ေတာက္ေၿပာင္ေနဖုိ႕ အားထုတ္ေနရသူ အိမ္ရွင္မ(ကေလးတုိ႕ေမေမ) ခၿမာမွာလည္း ပင္ပန္းမွဳေတြနဲ႕ စိတ္ေတြ ဖိစီးေလးလံလုိ႕။အိမ္ဆိုတာ သန္႕ရွင္းဖို႕ လုိတာမွန္ေပမယ့္ သိပ္ကုိ ေသသပ္သပ္ရပ္ေနဖို႕ မလိုလွပါဘူး။

          အိမ္ဆိုတာဟာ အိမ္သားအားလံုး သက္ေသာင့္သက္သာနဲ႕ အနားယူႏုိင္ဖို႕ က အဓိကပါ။ အိမ္သားဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ကေလးေတြလည္း ပါပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ သီခ်င္းေတြလည္းရွိတယ္။ ကေလးကစားခ်င္ရာဆြဲၿပီးေတာ့ ကစားႏုိင္ေအာင္ ထားေပးထားတဲ့ အရုပ္စင္ေလးလဲရွိတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ..အိမ္အလုပ္ဆိုတာ အိမ္ရွင္မ အေမ တစ္ေယာက္ထဲ သိမ္းၾကံဳးလုပ္ရမယ့္ အလုပ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို အိ္မ္သားအားလံုးက နားလည္ၾကပါတယ္။ အေဖက အေမ့ကို ပန္းကန္ကူေဆးေပးသလို၊ သမီးကလည္း တံမ်က္စည္း ကူလွဲေပးလုိ႕။ တစ္အိမ္သားလံုး အိမ္အလုပ္ကို တတ္ညီလက္ညီနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလုပ္ၾကပါတယ္။

          ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အိမ္ေလးထဲမွာ စိတ္ညစ္စရာ၊၀မ္းနည္းစရာတုိ႕ မရွိရဘူးလုိ႕ မဆိုလုိပါဘူး။ စိတ္ညစ္စရာ၀မ္းနည္းစရာေတြ ၾကံဳလာၾကတဲ့အခါမွာလည္း အတူတူေၿဖ၇ွင္းၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ၿဖတ္ၾကပါတယ္။ မိသားစု၀င္အားလံုး အတူတူ ထမင္းစုစားၾက၊ စကားစမည္ေၿပာၾကနဲ႕ ေနတတ္ၾကပါတယ္။  စိတ္ပ်က္စရာ တစ္ခုခု နဲ႕ၾကံဳေတြ႕ရင္ေတာင္္မွ ေပ်ာ္စရာ၊ရယ္စရာ ရွဳေထာင့္ကေနၾကည့္ၿပီးေတာ့ ၾကံဖန္ရယ္ေမာတတ္ၾက တယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အိမ္ေလး ထဲက မိသားစု၀င္တုိ႕ဟာ တစ္ဦးရဲ႕စိတ္၀င္စားမွဳကို တစ္ဦးက အေလးထား ေလးစားတတ္ၾကပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕စိတ္၀င္စားမွဳဟာ ကိုယ္နဲ႕ မတူေပမယ့္လို႕ အၿပစ္မေၿပာၾက ပါဘူး။

          ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစု၀င္ထဲက အေဖတို႕အေမတို႕အတြက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္သမီး ဟစ္ေဟာ့ သီခ်င္းနားေထာင္တာ၊ သားဆံပင္ ကို ဂ်ယ္နဲ႕ ေထာင္ထားတာေတြဟာ ၿပသနာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုပဲ အေဖၿဖစ္သူလံုး၀ ၀ါသနာမပါလွတဲ့ ေဗဒင္ေမးယၾတာေၿခတာေတြကို အေမၿဖစ္သူက လုပ္ေနတာေတြ ဟာလည္း အၿငင္းပြားစရာ ကိစၥမဟုတ္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ ၊ ကိုယ့္ စိတ္၀င္စားမွဳနဲ႕ ကုိယ္ ေနၾကတယ္လို႕ ဆိုေပမယ့္ မိသားစုအေရးကိစၥမွာ ေတာ့ အားလံုးတတ္ညီလက္ညီ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ သားေလးရဲ႕ ပညာေရးတိုးတတ္မွဳအေၿခေနဟာ အေမတစ္ေယာက္ထဲ ကိစၥမဟုတ္မွန္း အေဖက နားလည္ပါတယ္။

          ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေလးထဲက မိသားစု၀င္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နားလည္ ညွာတာတတ္ၾကတယ္။ အမွားတစ္စံုတစ္ရာၿဖစ္လာရင္လည္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အၿပစ္မပံုခ်တတ္ၾကဘူး။  တကယ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေလးကို ကၽြန္မတုိ႕ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ယူလုိ႕ ရပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အိမ္ေလးမွာ လြတ္လပ္လံုၿခံဳစြာ ၾကီးၿပင္းခြင့္ရလာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အဖို႕ လူ႕ေလာကပတ္၀န္းက်င္ နဲ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကို အေကာင္းၿမင္စိတ္ ၊ခ်စ္စိတ္တို႕ ပိုၿပီးဖြံ႕ၿဖိဳးလာႏုိင္ပါတယ္။ ေလာက ကို ရွဴၿမင္သံုးသပ္တဲ့ အခါမွာ အေကာင္းဘက္ကေနၿမင္တတ္ဖို႕ ဆိုတာ အင္မတန္မွ အေရးၾကီးတဲ့ စြမ္္းရည္တစ္ခုပါ။

          ကၽြန္မ ဟိုတစ္ေလာက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါမွာ သူနဲ႕အတူ အေရွ႕တုိင္း နဲ႕ အေနာက္တုိ္င္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကြာၿခားခ်က္ကို ေဆြးေႏြးၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အေရွ႕တုိင္းက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကိုယ့္မွာ ဘာအားနည္းခ်က္ေတြရွိေနသလဲ ဆုိတာကို ကိုယ့္ဖာသာၿပန္ၾကည့္တဲ့ အခါမ်ဳိး မွာကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ေကာင္းေကာငး္ၿမင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေကာင္းကြက္ ေတာ္ကြက္ စတဲ့ အားသာခ်က္ေတြကို ၾကည့္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ဘာေတြေတာ္တယ္ ဆိုတာ ကို ထုတ္ေၿပာဖို႕ မရဲၾကဘူး လုိ႕ ဆိုပါတယ္။ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အရာပါ။ ဒါဟာ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ အေရွ႕တုိင္း ဘက္ က မိဘေတြက ကေလးရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြ ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ထုတ္ေၿပာၿပၿပီးေတာ့ ဆူတတ္ပူတတ္တာေၾကာင့္မ်ားလားလို႕ ကၽြန္မ ေတြးမိပါတယ္။ လူ႕ေလာကမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္ဖို႕အတြက္  လူ႕ေလာကနဲ႕ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အေကာင္းၿမင္တတ္ဖို႕က သိပ္ကိုအေရးၾကီး ပါတယ္။

          ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ေလးထဲမွာ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဘာမွမရွိေပမယ့္ လည္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ေကာင္းတာေလးေတြ၊ေတာ္တာေလးေတြကို ပဲၿမင္ၾကည့္ၾကမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္စရာ ေတြ ေတြ႕ေတြ႕ရယ္ေမာႏုိင္ေအာင္လုိ႕ ၾကိဳးစားၾကမယ္ဆိုရင္..အဲဒီ့အိမ္ေလးထဲက ေန ၾကီးၿပင္းလာရမယ့္ ကေလးမ်ားအတြက္ လူ႕ေလာက ဆိုတာ ေပ်ာ္စ၇ာ၊ လူေတြဆုိတာ ခ်စ္စရာလုိ႕ ထင္လာၾကမွာပါပဲ..။ လူ႕ေလာက ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာစိတ္ထားဖို႕ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့သိပ္ကုိမွအေရးၾကီးတဲ့ အရာပါ။ လူ႕ေလာက ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာတတ္၊ လူေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့လူဟာ လူ႕အသိုင္း၀ိုင္းကို ဘယ္ေတာ့ မွ ဒုကၡ မေပးပါဘူး။ သမုိင္းမွာ..လူေတြကို အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးခဲ့သူမ်ားရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကို ၿပန္ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိ ရင္ ငရဲနဲ႕တူတဲ့အိမ္ေတြထဲက ၾကီးၿပင္းလာၾကရတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ လူ႕အသိုင္း၀ိုင္းၾကီး တစ္ခုလံုး အတြက္ အိမ္ေတြဟာ သိပ္ကိုမွ အေရးပါလွပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေလးေတြ မ်ားပါမွ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ရြာ၊ႏုိင္ငံ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကမၻာၿဖစ္လာမွာပါ။

          ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အိမ္ေလးေတြ ေဆာက္ဖုိ႕ ဆိုတာ သိပ္မခက္လွပါဘူး။ ကၽြန္္မတို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ ထဲမွာ ေပ်ာ္စရာက ခိုေအာင္းေနပါတယ္။ သူ႕ကို လြတ္လပ္စြာၾကီးထြားခြင့္ေပးဖုိ႕ သာပါပဲ။ ဆူသံပူသံ၊ မေၾကမနပ္ ၿမည္တမ္း ညည္းတြားသံေတြအစား လြတ္လပ္စြာ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးတုို႕ရဲ႕ ရယ္သံ ေတြကုိ သာ ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေလးထဲမွာ ထည့္သြငး္ထားနုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ အနာဂါတ္ကမၻာဟာ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ေတာ့ သာယာႏုိင္လိ္္မ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။


ေခတ္ဘုန္းသစ္

Ref: Wonderful ways to be a family by Judy Ford

Tuesday, September 4, 2012

ဒုတိယဇာတ္လုိက္

            ပုိ္က္ဆံ ဆိုသည့္စကားလံုး၏ ေနာက္က အနက္အဓိပါယ္မ်ားကုိ ကၽြန္မ ဘယ္အရြယ္ေလာက္က စၿပီး ပံုေဖၚႏုိင္ခဲ့ပါလိ္မ့္ ဟု စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ ေလးႏွစ္ အရြယ္လား ။ ငါးႏွစ္အရြယ္လား။ သို႕မဟုတ္ ထုိ႕ထက္ ေစာသလား။ ကၽြန္မ မမွတ္္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀၏ ပံုရိပ္မ်ားထဲတြင္္ ေတာ့မ်က္လံုးၿပာၿပာ၊ ဆံပင္၀ါ၀ါ ႏွင့္ ဘုိမ ရုပ္ေလးသည္ ကၽြန္မ၏ မွတ္ညဏ္ ကို ကလူက်ီစယ္ေနခဲ့၏။   တမဲ့မဲႏွင့္ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း ငုိေနေသာ ကၽြန္မနံေဘးမွာ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ေဖေဖ့ပံု က ရုပ္ရွင္ၿပကြက္ အပိုင္းစမ်ားလို ကၽြန္မ မွတ္ညဏ္ ထဲသုိ႕ အလုိမတူပါဘဲ စြန္းထင္းကာ တုိး၀င္ လာခဲ့ၿပန္သည္။

          ေနာက္ထပ္မွတ္ညဏ္ၿပကြက္ထဲတြင္ေတာ့ ဂါ၀န္အၿဖဴေလးတစ္ထည္ကို ရသၿဖင့္ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနေသာကၽြန္မ။ ကၽြန္မ၏ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း၊၀မ္းနည္းၿခင္း တုိ႕ကုိ ပိုက္ဆံသည္ ၿခယ္လွယ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တန္ခုိးရွိခဲ့မွန္း ငယ္ေသးသည္မို႕ ထိုအခ်ိန္တံုးကေတာ့ ကၽြန္မ မသိခဲ့တာေသခ်ာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ပုိက္ဆံ တို႕၏ တန္ခိုးကုိ အကန္႕သက္ မဲ့စြာ သိနားလည္ လာခဲ့ရေတာ့၏။

          မနက္မိုးလင္း မ်က္စိႏွစ္လံုးစပြင့္သည္ကတည္းက မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သည္အထိ ကၽြန္မတို႕ႏွင့္ မပတ္သတ္ လုိ႕မရေသာ ပိုက္ဆံတုိ႕ အေၾကာင္းကုိ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ကၽြန္မသည္ ပိုနားလည္ လာခဲ့ရ သည္။ ပိုက္ဆံၿဖင့္ ကၽြန္မ ၾကိဳက္ေသာ ေရခဲေခ်ာင္း ကို ၀ယ္စားႏုိင္သည္။ ပိုက္ဆံၿဖင့္ ကၽြန္မၾကိဳက္ေသာ ဖိနပ္၊ အက်ၤိ တုိ႕၀ယ္ႏုိင္သည္။ ပိုက္ဆံၿဖင့္ ကာတြန္းစာအုပ္ ငွားဖတ္ႏုိင္သည္။  ပိုက္ဆံၿဖင့္ ေရာင္စံုခဲတံေလးမ်ား ကို ၀ယ္ႏုိင္သည္။ ပိုက္ဆံဆိုသည္ မွာ ပုိက္ဆံခ်ည္းပဲဆုိရင္ၿဖင့္ တပ္မက္ဖြယ္ အရာမဟုတ္လွေသာ္လည္း ႏြမ္းႏြမ္းရိရိထို ပိုက္ဆံတုိ႕ၿဖင့္ တပ္မက္ညႊတ္ႏူးဖြယ္ အရာတုိ႕ကို ၀ယ္ယူ၍ ရႏုိင္ေသာ အခါ မွာေတာ့ ပိုက္ဆံ သည္ တပ္မက္စရာတုိ႕ထက္ ပိုေသာ တပ္မက္စရာ ၿဖစ္လာရေတာ့သည္။

           တကယ္ေတာ့ပုိက္ဆံဆိုသည္ မွာ လူတုိ႕ဖန္တီးထားေသာ သံုးစြဲစရာ လူ႕ အသံုးေဆာင္တစ္ခုမွ်သာ။ သို႕ေသာ္လူတို႕ဖန္တီးေသာ ထို ပိုက္ဆံသည္ လူတုိ႕ကို ၿပန္၍ေစစားႏုိင္စြမ္းရွိခဲ့၏။ ထုိအေၾကာင္းကုိ  ကၽြန္မသည္ အလြန္ငယ္ရြယ္ ေသးေသာ အခ်ိန္ကတည္းကိုက ေရွ႕ေနၿဖစ္သူ ကၽြန္မအေဖဆီသုိ႕  အမွဳလာအပ္ေသာ လူတို႕၏ ေလာင္ၿမိဳက္မွုေတြ ကို ၾကည့္ရင္း ေၾကာက္ရြံ႕နာၾကင္စြာ နားလည္ခဲ့ရ၏။ ပိုက္ဆံႏွင့္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း တုိ႕ၾကားထဲက ေပါင္းကူးတံတားေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကုိ ခ်နင္းလုိက္တာကုိ ေတြ႕ရသည့္အခါ။ ေဆြမ်ဳိးေမာင္ႏွမတို႕၏ ခ်စ္ၿခင္းရနံ႕ ထက္ ေငြနံ႕ေၾကးနံ႕ တုိ႕၏ ရနံ႕က ပို၍ သင္းပ်ံ႕သည္ဟု ထင္ၾကေသာ လူတို႕ကို ေတြ႕ရသည့္အခါ ။ လူ႕တန္ဖိုးထက္ ေငြတန္ဖိုးကို ထုလုပ္ပူေဇာ္ခ်င္ေသာ လူတုိ႕ကိုေတြ႕ရေသာ အခါ။ ပိုက္ဆံဆိုေသာ စကားလံုး၏ အတိမ္အနက္ကို စိတ္ၿဖာခြဲၿခမ္းမိေတာ့သည္။

          ထိုအခါ လူတုိ႕ ၏ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကို ခမ္းေၿခာက္ေသးသိမ္ သြားေအာင္လည္းလုပ္ပစ္ႏုိင္စြမ္းရွိေသာ ပိုက္ဆံ၏ အစြမ္းကို ကၽြန္မသည္ ေၾကာက္လန္႕တၾကားၿဖင့္ နားလည္လာရ ေတာ့သည္။ပုိက္ဆံသည္ သစၥာတရားတုိ႕ကုိ ညိွဳးေရာ္ႏြမ္းေၿခာက္သြားေစဖို႕ မီၿမိွက္ေပးႏုိင္သည္။ ပိုက္ဆံသည္ စည္းရုိးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေၿပာင္တင္းရဲ၀ံ့ စြာ ခ်ဳိး ေဖာက္ၿပစ္လိုက္ဖို႕ မ်က္ႏွာဖံုး ၿဖစ္ေစႏုိင္သည္။ ပိုက္ဆံသည္ လူတုိ႕၏ တန္ဖိုးတခ်ဳိ႕တို႕ကုိ အလဲအထပ္ လုပ္ကာ နင္းေၿခပစ္လုိက္ဖို႕ ခါးသီးရြံမုန္းစရာ ေမွာ္တုတ္တံ တစ္ေခ်ာင္းလည္း ၿဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။

           မ်က္လွည့္စရာ ရဲ႕ဦးထုတ္ထဲက အံၾသစရာ ယုန္ကေလးထြက္လာသလို မ်ဳိး ပိုက္ဆံသည္ တစ္ခ်ဳိ႕ ေသာ လူတို႕အတြက္ စနစ္က်စြာ ဖန္တီးထားေသာ အံ၀ွက္လည္းၿဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။ ပိုက္ဆံေနာက္သို႕ ေခၽြးဒီးဒီးယို က် ေအာင္အေမာ တေကာ ေၿပးလုိက္ရင္းၿဖင့္ မလုိက္ႏုိင္ေတာ့သည့္အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္ တရားမ်ားကို စိ္တ္အနာၾကင္ခံကာ တစ္စတစ္စ ၿပဳတ္က် ေလွ်ာ့ခ်လုိက္ရေသာ လူတို႕ကို ၿမင္ရသည့္ အခါ မွာေတာ့ ကၽြန္မသည္ ဘာကို နာၾကဥ္းမိမွန္းမသိကာ နာၾကဥ္းမိလာသည္။ ပိုက္ဆံသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳတို႕ကို ယူေဆာင္ လာႏုိင္သလို၊ သူယူေဆာင္လာခဲ့ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳတို႕ကို ပဲ တေငြ႕ေငြ႕ၿဖင့္ ေလာင္ၾကြမ္းပ်က္စီး သြားေစဖုိ႕ က်ီးစားသန္တတ္ေသးသည္။

            ဆယ္ေက်ာ္သက္မေရာက္တေရာက္ အရြယ္ စာဖတ္လာေတာ့ ပိုက္ဆံႏွင့္ပတ္သတ္၍ မ်က္ရည္၀ဲေစ သည္အထိ ကၽြန္မစိတ္ကုိနာၾကင္ေစႏုိင္ ခဲ့သည္မွာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၏ ဘၾကီးေအာင္ညာတယ္မွ ကေလးေလး ၿဖစ္ခဲ့ သည္။ ယမင္းရုပ္ေလး ကို ရဖို႕ ပိုက္ဆံေပါင္းကူး ၿဖင့္ တံတားထုိးဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုး အသက္ပါဆံုးသြားရသူေလး ရဲ႕ အၿဖစ္ကုိ ေတြးကာ ကၽြန္မသည္ အစထဲက သူ႕မွာ အရုပ္ဖုိး ပိုက္ဆံသာ ရွိခဲ့ရင္ အခုလို ေသမွာမဟုတ္ဘူး ဟု ကေလးအေတြးၿဖင့္ တေၿမ႕ေၿမ႕ေတြးရင္း ၀မ္းနည္းလုိ႕ မဆံုးခဲ့။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မၾကီးၿပင္းလာေသာ အခ်ိန္မွာေတာ့ ၀တၳဳထဲမွ ယမင္းရုပ္ အၿဖစ္ ထက္ ဆိုးလွေသာ လူနွင့္ ပို္က္ဆံတို႕၏ စိန္ေခၚတုိက္ပြဲမ်ားထဲမွ ဆို႕နင့္ေၾကကြဲစရာ အၿဖစ္တုိ႕ကို ၾကံဳလာခဲ့ရေတာ့၏။ထုိအခါ ပိုက္ဆံဆုိတာ နတ္ဘုရားအေရာင္ေဆာင္ထားေသာ မေကာင္းဆိုး၀ါး သက္သက္ပဲ ဟုေတြးရင္းၿဖင့္ နာၾကင္ လာရေတာ့သည္။  ေသြး သြင္းဖို႕ ေသြးပုလင္း မ၀ယ္ႏိုင္တာမုိ႕ကေလးႏွင့္  ေသြးမ်ဳိးတူေသာ အလွဴရွင္ ကို လုိက္ရွာရင္း ၿဖင့္ အသက္ ေပ်ာက္သြားေသာ ေဆးရုံမွ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးကေလးေလးကို ၿမင္ရေသာအခါ။ ေခြးရူးကာကြယ္ ေဆး မထုိးႏုိင္ေသာေၾကာင့္  ေခြးကိုက္တာကို နႏြင္းမွဳန္႕သိပ္ရင္းၿဖင့္ ေခြးရူးၿပန္ကာ ေသသြား ရ ေသာ သူအေၾကာင္းကို ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္မသည္ ဘာကိုဆဲေရးနာၾကဥ္းရမွန္း မသိကာ နာၾကဥ္းလာရၿပန္သည္။  ေငြေၾကးခ်ဳိ႕တဲ့ လာသည္ႏွင့္အမွွ် လူတုိ႕၏ အသိညဏ္တို႕သည္လည္း ကိုယ့္ ကို ဒုကၡေပးႏုိင္ေသာ ဆူးေညွာင့္ ခလုတ္တို႕ကုိပင္ မၿမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ မည္းေမွာင္လာရေတာ့သည္တဲ့ လား။ ေငြေၾကးေနာက္သို႕ မမွီမကန္းၿဖင့္ ယက္ကန္ရုန္းကန္ လုိက္ပါရင္း  လူတုိ႕၏ အသိညဏ္ေတြ၊ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတ၊ြ အကုန္လံုး က်ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေတာ့သည္။ ၾကံဖတ္စလို ဖြာလန္အရည္ကင္းမဲ့ ေနေသာ ဘ၀တုိ႕ကုိ  လမ္းေပၚက ခဲလံုးေတြလိုမ်ဳိး ေပါမ်ားစြာ ဟုိဟုိဒီဒီမွာ  ေတြ႕လာခဲ့ ရပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ဆင္းရဲ လြန္းလွသည္ေကာ။

            ဆင္းရဲလာသည္ႏွင့္အမွ် ခ်ဳိ႕တဲ့လာေသာ အရာမ်ားစြာတို႕ထဲမွာမွ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပန္၍ မရႏိုင္ေတာ့ ေသာ တန္ဖုိးတစ္ခ်ဳိ႕ တို႕ ေမ်ာပါသြားသည္ကၿဖင့္ ႏွေၿမာေၾကကြဲစရာေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိုက္ဆံတို႕သည္ ခၽြင္းခ်က္ တခ်ဳိ႕ ထဲ၌ ပါ၀င္သြားေစဖုိ႕ ပို႕ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းပုိ၍ ပို၍ ရွိလာခဲ့သည္။ ပိုက္ဆံ ဆိုသည္မွာ လူ႕အသံုး ေဆာင္ ပစၥည္းသက္သက္ သာ ၀ယ္ယူႏိုင္ေသာအရာမဟုတ္ေတာ့။ ပုိက္ဆံ၏ ၀ယ္ယူႏိုင္စြမ္းတို႕ၿမင့္မားလာသည္ႏွင့္အမွ် အေမႏွင့္သား၊ အေဖႏွင့္ သမီးတို႕ သည္လည္း ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စိမ္းသက္ေ၀းကြာ လာခဲ့ၾကၿပီ။ ကုန္ဖလွယ္သည့္ အဆင့္ထက္မက ေသာ တန္ခိုးတို႕ကုိ ပုိက္ဆံမ်ားထဲတြင္ စိမ့္၀င္ပူးကပ္သြားေစဖို႕ လူတို႕ဖန္တီးႏုိင္ၾကေသာအခါ  ဘယ္လို ေမွာ္အတတ္ ေတြႏွင့္မ်ား မန္းမွဳတ္ႏိုင္လုိက္ပါလိမ့္ ဟု ကၽြန္မေတြးခ်င္လာခဲ့မိေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံသည္ ေမွာ္၀င္ဆီမီးခြက္လို လိုရာကို ေစႏိုင္သတဲ့လား။  အမွန္တရားတစ္ခ်ဳိ႕သည္ပင္ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ ပုံေၿပာင္း ေသးၾကံဳ႕ သြားႏိုင္သတဲ့လား။  ထုိအခါ တတိယ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား တြင္ ၿဖစ္တတ္ေသာ ခ်စားမွဳ မ်ားထဲ ၌ ပို္က္ဆံသည္ တန္ခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး တုိ႕ၿဖင့္ အစြမ္းၿပႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိး တတ္ခဲ့ရေတာ့သည္။  ပုိက္ဆံ ၿဖင့္ လူတုိ႕၏ အရည္အေသြး ကို တိုင္းတာ သတ္မွတ္ေသာ လူတန္းစားမ်ားမ်ားၿပားလာသည္ႏွင့္အမွ် လူတို႕၏ စစ္မွန္ေသာ တန္ဖုိးနွင့္ လူ႕အသုိင္း၀ုိင္း အတြက္ အေရးၾကီးလွေသာ လူ႕အရည္အေသြးမ်ား ေလွ်ာ့နည္းလာရေတာ့သည္။ ေငြေၾကးၿဖင့္ တရားေရးမဏိဳင္ကုိ ယိုင္နဲ႕ေအာင္လုပ္ၾကေသာအခါ၊ ေငြေၾကးၿဖင့္ ပညာအတုကို ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္း ၿဖစ္ေအာင္မန္းမွဳတ္အေရာင္သြင္း ၿပီးေတာ့ ေရာင္းခ်ၾကေသာအခါ  ပိုက္ဆံသည္..ႏုိင္ငံကုိ ၊ကမၻာကို၊ လူတို႕ကို ဖ်က္စီးေၿခမြ ပစ္လုိက္ႏုိင္ေသာ အဆိပ္ၿဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထုိအခါ လူတို႕အသက္သြင္းခဲ့ေသာ ထုိ ပိုက္ဆံတုိ႕သည္ပင္ လူ႕တုိ႕၏ အသက္အုိးအိမ္ စည္းစိမ္မ်ားကို ေသြးေအးရက္စက္စြာ ၿခယ္လွယ္ႏုိင္သည္အထိ အစြမ္းထက္၍ လာၿပီး ၊ ပိုက္ဆံၿဖင့္ လံုၿခံဳ ႏုိင္သည္ဟုထင္ရေသာ လူတုိ႕သည္ ထုိပိုက္ဆံေၾကာင့္ ပင္ လံုၿခံဳမွဳေရာ့နညး္လာရေတာ့၏။

          ပြန္းပဲ့လာေသာကိုယ္က်င့္တရားတစ္ခ်ဳိ႕မွ ေငါထြက္လာေသာ စိတ္ရုိင္းတုိ႕ကို ပုိက္ဆံသည္ ေတာင္ပံ တပ္ကာ ဇာတ္ကုန္ဖြင့္ေပးထားေတာ့သည္။ထုိသို႕ၿဖင့္ ေစးကပ္ေသာ ပင့္ကူမွ်ဥ္ မ်ား လို ပိုက္ဆံမွ်ဥ္မ်ားၿဖင့္ ကုိယ္ေပၚမွာ တြယ္ကပ္ကာ ခြာမရေအာင္ တုတ္ေႏွာင္ေနေတာ့သည္။ ခြာမရေသာ အေစးအမွ်င္ တုိ႕ ၿဖင့္ ၿငိစြန္းကာ တုိးေ၀ွ႕ရင္းနွင့္ ပင္ ထို အထဲမွာ လြတ္မရေတာ့ၿပန္ေခ်။ ဒါသည္ ပင္လူ႕ဘ၀ရဲ႕ အရသာ  ဟု ဆုိခ်င္သူတုိ႕ ဆိုၾကဦးေတာ့မည္။   ထုိသို႕ ဆိုရင္ၿဖင့္ ကၽြန္မၿငင္းဆုိခ်င္ပါသည္။ ပုိက္ဆံၿဖင့္ ၀ယ္ယူမရႏုိင္ ေသာ အရာတုိ႕ ေလာကမွာ ေၿမာက္မ်ားစြာရွိေသးေၾကာင္းကို ကၽြန္မသည္ ရဲ၀ံ့မုိက္မဲစြာၿဖင့္ပင္ ယံုၾကည္ေနဆဲ ရွိပါေသးသည္။ စစ္မွန္ေသာ ရင္တြင္းမွ လာသည့္ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာႏွင့္ ညဏ္ပညာ ကို ဘယ္လို ေငြေၾကးမ်ားႏွင့္ မွ ၀ယ္ယူ၍ မရႏုိင္ေၾကာင္း ကို ရူးမိုက္စြာ ယံုၾကည္ခ်င္ေသး၏။ ၿပည့္စံုေသာခ်စ္ၿခင္းေမတၱာႏွင့္ ၿပည့္၀ေသာ ညဏ္ပညာတုိ႕သည္ ကိုယ္က်င့္တရားတုိ႕ကုိ ခိုင္ၿမဲစြာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ႏို္င္ေစသလုိ၊ ညြတ္ႏူးဖြယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ၿဖင့္ လည္းကမၻာေလာက ကို  ၿငိမ္းခ်မ္းလွပေစ ႏုိင္ပါသည္။

           သို႕ေသာ္ ပိုက္ဆံ(ေငြေၾကး) ၏ အခန္းဂဏ သည္ ကမၻာမွာ အေရးပါလွေသာ ဂဏတစ္ရပ္ၿဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆိုသည္ကို ၿဖင့္ ဘယ္သူမွ မၿငင္းဆို ႏုိင္ေတာ့ တာ ေသခ်ာပါသည္။ ပုိ္က္ဆံၿဖင့္ ကုန္ဖလွယ္ရုံသာ မကေတာ့ ဘဲ ပိုက္ဆံ(ေငြေၾကး) သည္ လူသားတုိ႕ အက်ဳိးအတြက္ တီထြင္ၾကံဆစရာမ်ားကုိ ၾကံဆႏိုင္ဖုိ႕ သုေတသန လုပ္ငန္း တုိ႕ကို သန္စြမ္းဖြံၿဖိဳးလာေအာင္ ေထာက္ကန္ေပးႏုိင္ေသာ  အရာတစ္ခုၿဖစ္လာခဲ့သည္။ လူသားတုိ႕ အသက္ရွည္စြာ ေနထုိင္ႏိုင္ေစဖုိ႕ အတြက္ ေငြေၾကးၿဖင့္ ေဆး၀ါးကိရိယာမ်ားကိုလည္း တီထြင္ေဖၚစပ္ႏုိင္ေသးသည္။ ပိုက္ဆံ သည္ အေရးၾကီးလွေသာ ထုိအရာမ်ားကို တီထြင္ဖုိ႕ ၾကံဆ အသံုးၿပဳႏိုင္ေစဖုိ႕ အတြက္ ေထာက္ကူ ကန္မ ေပးႏိုင္ေသာ အေရးၾကီးသည့္အရာတစ္ခုၿဖစ္လာခဲ့၏။  

        သမိုငး္ကိုၿပန္ၾကည့္လုိက္မည္ ဆိုရင္ၿဖင့္ စီးပြားေရးေတာင့္တင္းခုိ္္င္မာေသာ ႏုိင္ငံၾကီးမ်ားသည္ ပုိက္ဆံကုိ အသံုးၿပဳ၍ လူ႕သမုိင္းကုိ တန္ဖုိးတတ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ေကာ။  စီးပြားေရးက်ဆင္း လာသည္ နွင့္အမွ် စား၀တ္ေနေရးကုိသာ လံုးပန္းကာ ရွာေဖြရသည္မို႕ ပုိက္ဆံမရွိၿခင္းသည္  လူတို႕ကို အသိပညာအေမွာင္ေခတ္ထဲသုိ႕ တြန္းပုိ႕လိုက္ သလ ုိၿဖစ္ေတာ့သည္။ သုေတသနေတြလုပ္ဖို႕ ပိုက္ဆံလုိသည္။ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ေဆာက္ဖုိ႕ ပိုက္ဆံလို သည္။ ကေလးတို႕ေက်ာင္းေတြမွာ သိပံစမ္းသပ္ခန္းမ်ား ရွိဖို႕ ပုိက္ဆံလုိသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ တစ္လံုးသာ ရွိေသာ ကြန္ၿပဴတာကို ၿမင္ဖူးေအာင္ အနားကပ္ကာရပ္ၾကည့္ရုံပဲ မၿဖစ္ဖို႕ ပိုက္ဆံလုိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပိုက္ဆံဆိုေသာ ထုိအရာသည္ အရာအားလံုး၏ အထက္က ပထမေနရာမွာ ေအာင္လံတလူလူ ၿဖင့္ ရွိမေနဖို႕ ကေတာ့ၿဖင့္ သိပ္ကုိမွ အေရးၾကီး လွပါသည္။ လူတုိ႕သည္  ပုိက္ဆံကို ပထမေနရာမွာ ထားလာသည့္အခါ ပိုက္ဆံမွ လြဲ၍ တၿခား အရာအားလံုးတုိ႕သည္  ဆံုးရွဳံလုိ႕ ဆံုးရွဳံးသြားမွန္း မသိေအာင္ပင္ ေလွ်ာက်ေပ်ာက္ဆံုး ကုန္ရေတာ့ သည္။ ထုိအခါ ပုိက္ဆံမွ လြဲ၍ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေသာ အခြံသက္သက္ သာ က်န္ေတာ့သည္ေပါ့။ ကိုယ္က်င့္တရား အခြံ၊ အသိပညာအခြံ၊ ေမတၱာအခြံ၊ မိတ္ေဆြအခြံတုိ႕ ဘယ္လုိ အခြံပဲက်န္ပါေစ အားလံုးကို ပိုက္ဆံ တစ္ခုုထဲႏွင့္ လဲႏုိင္ေသာ လူတန္းစားမ်ား ႏုိင္ငံမွာ မ်ားၿပားလာသည့္ အခါ ပိုက္ဆံသည္ ႏုိင္ငံ၏ ရင္၀ကို စုိက္ေသာ ဓားတစ္ေခ်ာင္း ၿဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။ပုိက္ဆံသည္ လူ႕က်င့္၀တ္တုိ႕ကို ရုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီး ႏုိင္သည္အထိ တြင္က်ယ္စြာေနရာ ရလာၿပီ ဆုိရင္ ေတာ့ လူမ်ဳိး တို႕၏ ဂုဏ္ သိကၡာ၊ႏိုင္ငံ၏ ဂုဏ္သိကၡာ တို႕ပါ မည္းေၾကစြန္းေပ ကုန္ရေတာ့သည္။ ပုိက္ဆံသည္ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အစားထုိးလုယူလုိ႕ မရႏိုင္ေသာ ဒုတိယေနရာမွာ အသံုးခ်တန္ဖိုးသက္သက္ ၿဖင့္ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ရွိေနသင့္ပါသည္။   ပထမေနရာ တြင္ ေတာ့ က်န္းမာေရး၊မိသားစု၊ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနွင့္ ညဏ္ပညာ ၊ တီထြင္ဖန္တီးမွဳ၊ အႏုပညာ၊ သိပံပညာ စသည္တုိ႕က ဘ၀လမ္း တေလွ်ာက္ မွာ တစ္လွည့္စီေနရာ ယူသြားလိမ့္မည္ေပါ့။

           သို႕ေသာ္ မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစ ထုိအရာမ်ားကုိ ေခ်ာေမြ႕သာယာ လာေအာင္ ေထာက္ကူ ကန္မေပးႏုိင္ေစဖုိ႕ အတြက္ ကေတာ့ၿဖင့္ ပိုက္ဆံသည္ ဒုတိယ အေရးၾကီးဆံုး ေနရာမွာ ရွိကိုရွိ ေနရပါဦးမည္။။  ကၽြန္မတို႕မလုိလားသည့္ တုိင္ေအာင္ တစ္လက္မမွ ေနရာမဖယ္ေပးပဲ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း စြာ ထုိ ဒုတိယ ေနရာမွာသူ ရွိေနရ ပါဦး မည္။ဒုတိယေနရာမွ ေန၍ ပထမေနရာမွ အရာမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္သာယာ လာေစဖုိ႕ ေစစားႏုိင္မည္လား၊  ဖ်က္ဆီးေခ်မြပစ္ႏို္င္မည္တဲ့လား။  ထိုသည္ကေတာ့ ေခတ္ကို ၿဖတ္သန္းၾက ေသာ..လူတုိ႕၏ သမုိငး္ႏွင့္သာ ဆုိင္မည္ထင္ပါသည္။ ဒါသည္ကိုပင္ လူတစ္ေယာက္၏ သမုိင္း။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ၏ သမုိင္း၊ ကမၻာေလာက ၏ သမုိင္း လုိ႕ ဆိုသည္လား။ မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစ လူတို႕ေရးေသာ သမုိင္းတြင္ လူတုိ႕ဖန္တီးခဲ့ေသာ ပုိက္ဆံသည္ ဒုတိယဇာတ္လုိက္ အၿဖစ္ၿဖင့္ ပါ၀င္ေနခဲ့ ပါ၀င္ေနစဲရွိ ေနပါဦမည္။
ပန္းရိပ္ၿဖဴ

Sunday, September 2, 2012

ျမင္ကြင္း

ဖြင့္ထားတဲ့ ၿပတင္းကိုေငးၾကည့္ေတာ့
မေတြ႕ရတာ ႏွစ္ကာလၾကာ..
လြင့္ပ်ံ႕သြားေသာမီးခိုးေငြ႕အၾကား
က်က်န္ရစ္တဲ့ ရယ္သံေတြ အေထြးလိုက္..အေထြးလိုက္
မုိးထဲေလထဲ
ႏွလံုးသားေတြ သံေခ်းတတ္ၿမန္လွခ်ည့္
ႏူးညံ့မွဳနဲ႕ ရုိးသားမွုဟာ
ၾကမ္းတေၿပးတည္းမိတ္ေဆြ
နာရီကုိ ေမာ့ၾကည့္
ရပ္ေနသတဲ့လား...။
မိုးကရြာတယ္
ေနကပူတယ္
လြယ္ထားတဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာ
အဟာရ က က်ဳိးတို႕က်ဲတဲ
ေမာ့ေသာက္လုိက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းထဲမွာ
ခင္ဗ်ားအတုမိၿပီတဲ့..
စာမ်က္ႏွာအဆံုးမွာ
ဘယ္သူၿပန္ေရးတဲ့ အမွန္တရားလဲ
ခင္ဗ်ား အလိုတူတူ
မတူတူ
ေနကေတာ့ ၀င္သြားမွာပဲ မိတ္ေဆြ..။


ပန္းရိပ္ၿဖဴ