ေလႏွင္႔အတူ

ဟိုတစ္ေန႔က တယ္လီဖုန္းႏွင့္ လိပ္စာ မွတ္ထားေသာ စာအုပ္အေဟာင္းေလးကို စာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြ ရွင္းရင္း ျပန္ေတြ႔ခဲ့သည္။ စာအုပ္ကေလးက ေတာ္ေတာ္ပင္ ေဟာင္းေနၿပီ။ အဖံုးပင္ မရွိေတာ့။ စာရြက္သားမ်ား ၀ါက်င့္ကာ ႏြမ္းေရာ္၍ ေနေလၿပီ။ ကြ်န္မသည္ ရုတ္တရက္ မထင္မွတ္ဘဲ လမ္းမွာ မိတ္ေဆြေဟာင္း တစ္ဦးကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ ရသလိုမ်ိဳး ထုိစာအုပ္ ကေလးကို ေတြ႔မိသည့္ အခ်ိန္မွာ မွင္သက္ သြားေတာ့၏။ ႏြမ္းေရာ္ အိုမင္း သြားလုိက္တာ။ ကြ်န္မပင္ မွတ္မိစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ထိုစာအုပ္ ကေလးသည္ ေျပာင္းလဲ ရင့္ေရာ္ ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မ သူ႔ကို ေမ့ပင္ေမ့ေနခဲ့ၿပီပဲ။ သူရွိေနမွန္း၊ ရွိေနေသးမွန္းပင္ သတိမထားမိ ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့၏။ အဖံုး မရွိေတာ့ေသာ ထိုစာအုပ္ကေလးသည္ တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္မ အတြက္ သိပ္ကိုမွ အေရးႀကီးေသာ စာအုပ္ကေလးမွန္း သတိရမိေသာ အခါ ကြ်န္မ သူ႔ကို အားနာသြား မိသည္။ ကြ်န္မသည္ ထိုစာအုပ္ကေလးကို ယုယစြာပင္ ဖုန္ခါရင္း ၀ါက်င္က်င္ ကြ်န္မ လက္ေရးေဟာင္းေတြကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့၏။ တကယ္ေတာ့ ထုိစာအုပ္ ကေလးသည္ ကြ်န္မ၏ ပထမဆံုး စာအုပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ အဖံုးက အနက္ေရာင္ ထင္သည္။ ကြ်န္မ သိပ္ပင္ မမွတ္မိေတာ့။ ဆယ္တန္းေျဖအၿပီး သင္တန္းမ်ိဳးစံု တက္သည့္ အခ်ိန္က စာအုပ္ကေလး။ ထို႔ထက္ အရင္ကေတာ့ ကြ်န္မဆီမွာ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ရယ္လို႔ မည္မည္ရရ မရွိ။ ေအာ္တို စာအုပ္ထဲတြင္သာ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏ အမွတ္တရ စကားမ်ားႏွင့္ လိပ္စာမ်ားသာ ရွိခဲ့၏။ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ကေလးသည္ ထိုစဥ္က ကြ်န္မအတြက္ သိပ္ကိုမွ အသံုး၀င္ ခဲ့ပါသည္။ထိုတယ္လီဖုန္း စာအုပ္ကေလးသည္ ကြၽန္မ၏ စာေပဘ၀ ပထမ ကာလမ်ား၏ အမွတ္တရလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။

တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ကေလးကို ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္လွန္ၾကည့္ေတာ့ မဂၢဇင္း လိပ္စာမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။ ဟန္သစ္၊ သရဖူ၊ ႐ုပ္ရွင္စတား၊ မေဟသီ၊ ခ်ယ္ရီ၊ ေရႊ၀တ္ရည္၊ ျမားနတ္ေမာင္ စသျဖင့္ မဂၢဇင္း လိပ္စာမ်ားက ကြၽန္မကို ျပံဳးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သစ္ပင္မွ သစ္ရြက္ တို႔သည္ စိမ္းစို ႏုသစ္၍ ေနၾကေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီမွ သစ္ရြက္ တို႔မဟုတ္ေတာ့သလို မဂၢဇင္းတို႔ သည္လည္း လိပ္စာေျပာင္း၊ တင္ဆက္ပံုေျပာင္း၊ အယ္ဒီတာတို႔လည္း ေျပာင္းကုန္ၾကၿပီ။ ကြၽန္မသည္ ဆက္သြယ္၍ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ဖုန္းနံပါတ္ အေဟာင္းမ်ားႏွင့္ လိပ္စာ အေဟာင္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထိုဖုန္း စာအုပ္ထဲတြင္ စာေပ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား လည္းပါသည္။ သူတို႔ လိပ္စာႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္တို႔သည္လည္း ေဟာင္းႏြမ္းေသာ လိပ္စာ ေဟာင္းမ်ားသာ။ ကြၽန္မသည္ လိပ္စာေဟာင္းေတြထဲက မိတ္ေဆြေဟာင္း တခ်ဳိ႕ကို ျပန္ရွာ ေနမိသည္။

တစ္ေယာက္ တေလမ်ား ကြၽန္မ ဆက္သြယ္လို႔ ရႏိုင္မည့္ လိပ္စာ ေဟာင္းေတြထဲ ေနထိုင္ေနမည္လားဟု ေမွ်ာ္လင့္မိျပန္သည္။
ဘ၀ အေမာအၾကမ္းမ်ား ၾကားမွာ မနစ္ေအာင္ ႐ုန္းရင္း ကြၽန္မတို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ ၾက၏။ ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာ လိပ္စာမ်ားထဲမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး တေလေလာက္ ကိုေတာ့ ကြၽန္မ ျပန္၍ ဆက္သြယ္ခ်င္ပါသည္။ လန္႔ထိတ္ အံ့ၾသကာ ၀မ္းသာရင္း ငယ္ႏုေသာ ကာလမ်ားဆီသို႔ ကြၽန္မ ျပန္၍ သြားခ်င္မိသည္။ ဖုန္တက္၍ ေနေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ကို သန္႔စင္ ရွင္းလင္းကာ ကြၽန္မ ရင္ခုန္ခ်င္သည္။ ကြၽန္မသည္ ထိုအေတြးျဖင့္ ႏုသစ္ ေပ်ာ္ရႊင္လာကာ လိပ္စာႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ မ်ားကို ကေသာကေမ်ာ ၾကည့္မိ၏။

၀င္း၀င္းေဆြ၊ လင္းလင္းသန္႔၊ ႏုႏုေအး၊ ေဆြဇင္ၫြန္႔၊ ျမျမခင္၊ ႏွင္းႏွင္း ေအး၊ အို ကြၽန္မ၏ မ်ားလွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ လူ႕ဘ၀၏ မတည္ျမဲ ျခင္းမ်ားတြင္ ေနရာဌာန၏ မတည္ျမဲျခင္းက ပို၍ ျမဲျမံသည္လား။ ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ လိပ္စာေဟာင္းမ်ားတြင္ မရွိၾကေတာ့ဘဲ လိပ္စာသစ္မ်ား ႏွစ္ခုသံုးခုမက ေျပာင္း ၍ေနၾကကုန္ၿပီ။ ဂ်စ္ပစီေတြလိုမ်ဳိး ဘ၀ေတြက ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာဆီ တရြတ္တိုက္ ေမ်ာပါရင္း ဆယ္စုႏွစ္တာ ကာလကို အမွတ္ မထင္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရ၏။ အမွတ္မထင္ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္းကပင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အဆင့္က ေလွ်ာက် ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရ သူေတြကိုလည္း ေတြ႕ရ ျပန္သည္။ ေရပြက္ တစ္ပြက္စာပင္ မရွိေသာ ခင္မင္မႈ သက္တမ္းမ်ား အေၾကာင္း ကြၽန္မ ျပန္၍ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုပင္ မခံေအာင္ ပါးလ် က်ံဳ႕၀င္ေနေသာ သစၥာတရားတုိ႔၏ သက္တမ္း တိုေတာင္းမႈကို ကြၽန္မ အံ့ၾသ ရျပန္သည္။

အေဟာင္း၊ အေဟာင္းေသာ လိပ္စာေဟာင္းတုိ႔ႏွင့္ အတူ မိတ္္ေဆြ ေဟာင္းတုိ႔သည္ ကြၽန္မ၏ လက္ရွိဘ၀ ထဲမွ လြင့္စင္ကာ အသစ္၊ အသစ္ေသာ လိပ္စာသစ္မ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြသစ္တုိ႔သာ တိုးပြားလာခဲ့၏။ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ ထုိ လိပ္စာေဟာင္းမ်ားၾကားမွ ကြၽန္မဘယ္ လိုမွ စဥ္းစား၍မရေတာ့ေသာ နာမည္ ႏွစ္ခု၊ သုံးခုကို ေတြ႔မိျပန္သည္။

ထုိနာမည္မ်ဳိးႏွင့္ လူကို ဘယ္လိုမွ ကြၽန္မျပန္၍ ပုံေဖာ္မရေတာ့။ ကြၽန္မ မွတ္ဥာဏ္ေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ ခြၽတ္ယြင္း သြားၿပီတဲ့လား။ သုံးဆယ္ဆိုေသာ အသက္သည္ မွတ္ဥာဏ္ ခြၽတ္ယြင္းရ ေလာက္ေအာင္ အထိ မႀကီးရင့္ေသးဘူးဟု ကြၽန္မ ထင္ပါသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ တက္တုန္းက ဒါမွမဟုတ္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း တက္စဥ္က ကြၽန္မ ခင္ခဲ့ေသာ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား။ ခဏပင္ ခင္လုိက္ကာ သင္တန္း ၿပီးဆုံးၿပီးေနာက္ ခင္ခင္မႈပါ ၿပီးဆုံးကာ ဘ၀၏ မွတ္ဥာဏ္ထဲကေန ေမ့ေလ်ာ့ ေပ်ာက္ဆုံး သြားခဲ့ဟန္ တူပါသည္။ ကြၽန္မသည္ ထိုလိပ္စာမ်ားကို ၾကည့္ရင္းမွပင္ မ်က္ႏွာမ်ား ေႏြးပူလာေအာင္ အားနာ လာကာ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ ျပစ္တင္မိ၏။ ကြၽန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ဆက္သြယ္မွာ မဟုတ္ေသာ လိပ္စာမ်ားကို ကြၽန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား မွတ္ခဲ့မိပါလိမ့္။ ကြၽန္မ၏ လိပ္စာမ်ားေရာ ကြၽန္မထံ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္သြယ္မည့္ သူေတြဆီမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွိေနမွာပါလိမ့္။ ကိုယ့္ဆီ ဆက္သြယ္မည္၊ မဆက္ သြယ္မည္ မေသခ်ာေသာ သူေတြဆီသို႔ မေသခ်ာေသာ လိပ္စာေတြကို ေပးရင္း၊ ယူရင္းျဖင့္ပင္ ကုန္လြန္ကာ ဒါသည္ပင္ ကြၽန္မတို႔၏ ဘ၀ ျဖစ္ခဲ့၏။

ကြၽန္မသည္ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ အေဟာင္းေလးကို ကိုင္ကာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ား ဆီသို႔ ခရီးထြက္မိ ျပန္သည္။
ထုိစဥ္က ပ်ဳိရြယ္မႈတုိ႔ျဖင့္ လန္းဆတ္ကာ ဘ၀၏ ေမွ်ာ္လင့္စရာတို႔သည္ ပင္လုံးကြၽတ္ ပြင့္ေသာပန္းလုိ မ်ားျပား လွေလသည္။ အရာအားလုံးသည္ လက္တစ္ကမ္းစာ ကေလးတြင္ အသင့္ ရွိေနခဲ့၏။ သစ္ပင္မွ ပန္းပြင့္တုိ႔သည္ ကြၽန္မ မသိလုိက္ခင္၊ သတိမျပဳမိလိုက္ ခင္မွာပင္ ႏြမ္းေရာ္လြင့္ျပယ္ကာ က် ေပ်ာက္ကုန္ေလၿပီ။ တြယ္တာမႈ အသစ္၊ ေတြးေခၚမႈ အသစ္မ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြသစ္ တုိ႔ တုိးပြားကာ သစ္လြင္ေယာင္ေဆာင္ ေသာ အေဟာင္းထဲမွာပင္ ကြၽန္မသည္ ေနသား က်ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့၏။ ကြၽန္မ၏ အတိတ္ဆီ ျပန္သြားခ်င္ပါသည္။

ဟိုအရင္က သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ေတြထဲမွာ ကြၽန္မျပန္ၿပီး ဆက္သြယ္၍ ရႏိုင္ေသာ တစ္ေယာက္တေလေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့လား။
ကြၽန္မသည္ ဖုန္းစာအုပ္ေဟာင္း ကေလးကို ၾကည့္ရင္း အ့ံၾသမိ၏။ ကြၽန္မသည္ မ်က္စိေရွ႔၌ ေပၚလာေသာ ဖုန္းနံပါတ္ ႏွစ္ခု၊ သုံးခုေလာက္ကို ဆက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္၏။

ေအးေအးေဆြ၊ ၀င္း၀င္းသန္း၊ ႏုႏုမာ။
ကြၽန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ သူတုိ႔ ကြၽန္မကို မွတ္မိပါ့မလား။ ဘယ္ သင္တန္းမွာ ဘယ္လုိ ခင္ခဲ့တာပါဟု ကြၽန္မ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ျဖင့္ သူတုိ႔ကို ျပန္ရွင္းျပ ေနရဦးမွာလား။ အင္း အဲ အင္း ဆုိေသာ အသံမ်ားျဖင့္ မမွတ္မိသလုိ လုပ္ကာ “အလုပ္႐ႈပ္ေနလုိ႔ ေနာက္မွျပန္ ဆက္ေနာ္” ဟုမ်ား ေျပာလုိက္ရင္။
ကြၽန္မသည္ ဖုန္းခြက္ကို ကေယာင္ကတမ္း လႊတ္ခ်လုိက္မိ၏။

တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ကေလး အသစ္အတုိင္း ရွိေနေသးစဥ္ ကာလတုန္းကေတာ့ ကြၽန္မသည္ ဘယ္ကိုပဲ ဖုန္းဆက္ရသည္ျဖစ္ေစ ရဲ၀့ံခဲ့၏။ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္အေဟာင္းကေလး လိုမ်ဳိးပင္ ကြၽန္မ၏ ရဲ၀ံ့ျခင္းတို႔သည္ ေဟာင္းႏြမ္း အေရာင္မွိန္ကာ ေဖ်ာ့ေတာ့ လာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္မသည္ ဘယ္လိုမွ အသုံး မ၀င္ေတာ့ေသာ၊ ဘယ္ကိုမွလည္း ဆက္သြယ္၍ မရေတာ့ေသာ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ အေဟာင္းကေလးကို တယုတယ ျဖင့္ပင္ မွန္ဗီ႐ိုထဲသုိ႔ ထည့္သြင္းလုိက္၏။

ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ အတိတ္၏ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ နာက်င္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားဆီသုိ႔ ပို႔ေဆာင္ေပး မည့္ နာမည္ႏွင့္ လိပ္စာတုိ႔ရွိေလသည္။ ေပ်ာက္ရွခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကို ပူေႏြး အသက္၀င္ လာေစမည့္ ဖုန္းနံပါတ္ တုိ႔လည္း ရွိေလသည္။ လိပ္စာ ေဟာင္းမ်ားသည္ ခ်န္ရစ္ခဲ့ရေသာ ကြၽန္မတို႔၏ ဘ၀ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ကာ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားေနခဲ့၏။ ကြၽန္မသည္ ထုိစာအုပ္ ကေလးကို ဘယ္ေတာ့ေလာက္မ်ားမွ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ မည္ဆုိတာ မေသခ်ာ။ ကြၽန္မထံတြင္ လက္ရွိ အသုံး၀င္ေနေသးေသာ ဖုန္းစာအုပ္ အသစ္ကေလး ရွိေနခဲ့၏။ ကြၽန္မ က ဆက္သြယ္ေနေသာ၊ ကြၽန္မထံ ဆက္သြယ္ေနေသာ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ရွိသည္။

ကြၽန္မသည္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဖုန္းစာအုပ္ အေဟာင္းမ်ား တစ္ပုံ တစ္ပင္ႏွင့္ တုန္ခ်ည့္ရီေ၀စြာ ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ထုိစာအုပ္ အေဟာင္းမ်ားထဲမွ ကြၽန္မ ေခၚစရာ၊ ကြၽန္မထံ ေခၚစရာ တယ္လီဖုန္း နံပါတ္ေလး တစ္ခု၊ ႏွစ္ခု ေလာက္ ရွိေနႏိုင္မည္လား။ ကြၽန္မ မေသခ်ာပါ။ ဘ၀၏အမွတ္ရစရာမ်ားကုိ ျပန္၍ ဖုန္ခါရင္း ကြၽန္မ ၾကည္ႏူးရပါဦးမည္။ နာက်င္ရပါဦးမည္။ ၀မ္းနည္း ရပါဦး မည္။
ႏုပ်ဳိမႈတုိ႔သည္ ေလႏွင့္ အတူ လြင့္၀ဲ ေမ်ာပါသြားေသာ သစ္ရြက္တုိ႔လုိ ပင္စည္ထံမွ ကင္းကြာ သြားၾကေသာ အခါ အမွတ္ ရစရာတုိ႕သည္သာ ဘ၀၏ ႂကြင္း က်န္ရစ္ေသာ ဘ၀၏ ဆုလာဘ္တုိ႔ ပဲလား။

ကြၽန္မသည္ သိမ္းထားေသာ တယ္လီဖုန္း စာအုပ္ အေဟာင္းကေလးကို မၾကာခဏ ထုတ္ယူ ဖုန္ခါမိလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ထုိေသာအခါ...။

ပန္းရိပ္ျဖဴ

ေရႊအျမဳေတ ရုပ္စုံမဂၢဇင္း၊ ဇြန္ ၂ဝ၁ဝ

အေတြးစ ကေလးအား အစျပဳ ဆြဲထုတ္ေပးခဲ့သူ ကြၽန္မ၏ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကိုၫြန္႕ဟန္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။