နယ္ျခားမ်ဥ္း

ယဥ္ေက်းျခင္း ဆုိေသာ စကား အဓိပၸာယ္ကို မသိတတ္ေသးခင္ အခ်ိန္ ကတည္းကပင္ ကၽြန္မသည္ အဘြား၏ တဟဲ့ဟဲ့ အသံမ်ား ေအာက္မွ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။

စကားေျပာလွ်င္ တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ ေျပာတတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သည့္ အခါ ေၾကာင္ကေလးမ်ား ေလွ်ာက္သလို ဘယ္အခါမွ အသံ မျမည္တတ္ေသာ ကၽြန္မမွာ ေဆြမ်ဳိးစု အၾကား၌ နာမည္ ေက်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ သိမ္ေမြ႔မႈတို႔သည္ ရြယ္တူ အသိုင္းအ၀ုိင္းမ်ား ၾကား၌မူ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ စာဆိုသည့္ အခါ အသံ မထြက္ေသာ ကၽြန္မကို ဆရာမက စိတ္မရွည္ခ်င္သလို ေလွကားေပၚမွ တဒုန္းဒုန္း တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ေျပးတက္၊ ေျပးဆင္းၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုတို႔ၾကားထဲတြင္ ကၽြန္မက ထီးထီးက်န္ ေနတတ္ခဲ့၏။ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာၾကေသာ ရယ္သံ စင္စင္မ်ားၾကားထဲ၌ ကၽြန္မ၏ အျပံဳးသည္ ေဖ်ာ့မွိန္ေလးလံ လြန္းလွ၏။ ထိုအခါ  ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မ၏ ယဥ္ေက်းျခင္းကို သံသယ ၀င္ခ်င္လာခဲ့ပါသည္။

တဟားဟား ေအာ္ရယ္တတ္ေသာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အဘြားက မ်က္ေမွာင္တြန္႔ ခ်ဳိး၍ ၾကည့္ေသာ္လည္း သူတို႔ ရယ္သံ ပြင့္ပြင့္သည္ ကၽြန္မနားထဲ၌ နားေထာင္ ေကာင္းေနတတ္သည္။ ဤသည္ကို ေခတ္ကာလ ကြာျခားမႈဟုပင္ ေခၚသည္ လား။ ယဥ္ေက်းျခင္း အေပၚထားေသာ စံတုိ႔ ေသြဖည္ ခဲ့ရသည္ေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ေသြဖည္ တိမ္းေစာင္းေသာ စံတို႔ အၾကား၀ယ္ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တို႔သည္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ဆိုသလို ပြင့္လင္း လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ မတူေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အေဟာင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသစ္တို႔ တြန္းတိုက္ ျငဴစူၾကရေတာ့သည္။

ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ဆိုသည္မွာ အမွန္ေတာ့ျဖင့္ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း တစ္ခုက သတ္မွတ္ေသာ“စံ” တစ္ခုသာ။ လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံရေသာ အခါ၌ အဆင္ေျပစြာ စိတ္သက္သာ ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏုိင္ဖို႔ လိုက္သင့္ေသာ စည္းကမ္း မ်ားသာပင္။ သို႔ေသာ္ ထိုစည္းကမ္းမ်ားသည္ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိး၏ အမွတ္အသား အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲ လာခဲ့၏။ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာသည္ ကၽြန္မတို႔ဆီသို႔ လႈိင္းတံ ပိုးမ်ားလို ႐ုိက္ခတ္ယူငင္လာခဲ့၏။ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးႏွင့္ တစ္မ်ဳိး မတူညီလွေသာ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာမ်ားကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္မတို႔ အံ့ၾသမိရျမဲ။ အေနာက္ ကမာၻက ယဥ္ေက်းမႈ  “ေက်းဇူးျပဳ၍” ႏွင့္ “ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္”ကို အေလ့က်င့္ လုပ္ကာေျပာရတုိင္း ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္တတ္ခဲ့၏။

လက္ေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခု ေပးတိုင္း ေပးသူေရွ႕တြင္ပင္ ေဖာက္ၾကည့္ရေသာ သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈကေရာ။ ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု အကၽြမ္းတ၀င္ ျဖစ္ေစဖို႔ အခ်ိန္ ကာလ တစ္ခုေတာ့ လုိမည္ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္မ အထင္ေတာ့ျဖင့္ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိး၏ အေရးႀကီးေသာ အလံ ျဖစ္သည္။ အထိမ္းအမွတ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္ အမွတ္အသားလည္း ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးတြင္ မထိရေသာ ေနရာကေလးေတြ ရွိသည္။ ထိုမထိရေသာ ေနရာကို ထိမိရင္ျဖင့္ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ရေတာ့၏။ ယဥ္ေက်းမႈေလာင္ စာသည္ မီးေလာင္ လြယ္လြန္းသည္။

ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဂ်ပန္တို႔ကို ျမန္မာတို႔ မုန္းရေသာ အေၾကာင္းထဲတြင္   ျမန္မာတို႔ အေလးအျမတ္ ထားေသာ “ပါး”ကို ႐ုိက္ျခင္းသည္ အဓိက အေၾကာင္းထဲတြင္ ပါ၀င္သည္။ အဂၤလိပ္တုိ႔ ဖိနပ္ မခၽြတ္ေသာကိစၥ ဆုိသည္ကေရာ။ ထိုအရာမ်ားမွာ အားေကာင္းေသာ ေလာင္စာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အဂၤလိပ္တုိ႔ ဖိနပ္စီးျခင္းႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ ပါး႐ုိက္ျခင္း ကိစၥမွာ သူတို႔လူမ်ဳိး၊ သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈမွာျဖင့္ လုပ္႐ုိး လုပ္စဥ္သာ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာျဖင့္ အင္မတန္ ႐ုန္႔ရင္း ႐ုိင္းစိုင္းဖြယ္ရာ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ မတူေသာ ႏႈန္းစံတို႔ အၾကားတြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပဋိပကၡမ်ားက မဆံုးႏုိင္ေအာင္ မ်ားလွပါသည္။

ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးတြင္ သာမက တစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ပင္ မတူညီေသာ ကိုယ္ပိုင္ ယဥ္ေက်းမႈ ကေလးေတြ ရွိၾက၏။ ကိုယ့္စံကေလးနဲ႔ကိုယ္ အလံစိုက္ကာ တလူလူ လႊင့္ရင္း ေနထိုင္ျခင္းသည္ပင္ လူမႈ ဘ၀လား။ မတူေသာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ အေပၚ၌ ကၽြန္မတို႔ ေလးျမတ္ဖူးပါသလားဟု စဥ္းစားမိတိုင္း ရွက္ရြံ႕စိတ္က ေခါင္းေထာင္ ထလာသည္။

ကၽြန္မတို႔သည္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ကိုယ္အလံ ထူႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း သူမ်ား ယဥ္ေက်းမႈ အေပၚ၌ ျပက္ ရယ္ျပဳခ်င္တတ္ခဲ့၏။ ဒါသည္ပင္ ယဥ္ေက်းေသာ လူမ်ဳိးတဲ့လား။ သိမ္ေမြ႔ ယဥ္ေက်းစြာ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုရင္းကပင္ စိတ္အတြင္းမွာ ေျပာင္ေလွာင္ ေနခဲ့ ၾကသည္။

စိတ္အတြင္းမွ ဆင္းရဲေစလိုျခင္း၊ အထင္ေသးျခင္း၊ လွည့္ပတ္လိုျခင္းမ်ား ျဖင့္အတိၿပီးကာ ကၽြန္မတို႔ ယဥ္ေက်းၾက ရသည္လား။ ႐ုိင္းစိုင္းမႈ၊ ယုတ္မာမႈ  တို႔ကို ဖံုးကြယ္ သို၀ွက္ေစရန္ အတြက္   ယဥ္ေက်းမႈသည္ မ်က္ႏွာဖံုးသာသာ ဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြန္မသည္ ထိုယဥ္ေက်းဖြယ္ရာမ်ားကို မတပ္ဆင္လိုပါ။ ပကတိ မ်က္ႏွာျဖင့္သာ ေလာကကို ရဲရဲရင္ဆုိင္ ခ်င္သည္။ ထိုအခါ ႐ုိင္းစိုင္းသူ အျဖစ္ ယဥ္ေက်းေသာ ကမာၻက သတ္မွတ္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ဟန္မေဆာင္တတ္ျခင္း၊ အမွန္ တရားကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္၀ံ့ျခင္း၊ မေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ စာနာတတ္ျခင္း ဆိုေသာ တရားမ်ား ျပည့္လႊမ္းေသာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ကမာၻမွာ ေပၚထြန္း ႏုိင္မည္လား။ ကၽြန္မ စိတ္ကူး ယဥ္ခ်င္ပါသည္။ ကေလး ကမာၻတြင္သာ ေတြ႔ရတတ္ေသာ ထိုယဥ္ေက်းမႈသည္ လူႀကီး ကမာၻသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေမ့က်န္ ေပ်ာက္ရွခဲ့ရ၏။ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ မ်ားကို အထူးတလည္ သင္ယူ လိုက္နာရင္းကပင္ တကယ့္စိတ္  ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ေမ့ေလ်ာ့ ပါးလ်ခဲ့ရသည္။

ယဥ္ေက်းျခင္းသည္ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိး၏ အမွတ္အသား၊ ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိး၏ အဆင့္အတန္း ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မသည္ ကေလးကမာၻႏွင့္ လူႀကီး ကမာၻ နယ္ျခားမ်ဥ္းတြင္ ေမ့က်န္ ရစ္ခဲ့ ေသာ အပိုင္းအစမ်ားကို ေကာက္ယူ တပ္ဆင္ခ်င္ပါသည္။ ထိုအခါ ေလာကသည္ ပို၍သာ ယာလာမည္လား။

လတ္ဆတ္ သာယာေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္တြင္ သံသယ ကင္းစင္စြာျဖင့္ ေနာက္ေက်ာ လံုလံုသြား၀ံ့ေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ကၽြန္မ သာယာခ်င္ပါသည္။ လူတုိ႔၏ ေျပာင္ေလွာင္ရယ္ေမာ ျခင္း ကင္းစင္ေသာ မ်က္လံုး ၾကည္စင္စင္မ်ားကို ေငးကာ အခ်င္းခ်င္း ေလးစား ခ်င္ပါသည္။

ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း ကင္းမဲ့၍ လံုျခံဳစြာ ထိုကမာၻကို ကၽြန္မ ခ်စ္ခ်င္ပါသည္။ အခ်င္းခ်င္း ဆံုေတြ႔ၾကရ ျပံဳးရယ္ ႏႈတ္မဆက္ ျဖစ္သည့္တိုင္ ေႏြးေထြးေသာ အၾကည့္ တစ္ခ်က္နဲ႔တင္ ထိုကမာၻသည္   ျပည့္စံု လံုေလာက္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုကမာၻ၌ ဟန္ေဆာင္ျခင္းတို႔ မရွိ သျဖင့္ အ႐ုိင္းကမာၻဟု ဆိုမည္လား။ ယဥ္ေက်းလွေသာ အ႐ုိင္း ကမာၻထဲတြင္ လူသားတို႔ ေနႏိုင္ၾကမည္ ဆိုလွ်င္...။ နယ္ျခားမ်ဥ္း မလိုေသာ ယဥ္ေက်းျခင္း မ်ားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေလးစား  ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ယဥ္ေက်းျခင္းကို သာ ကမာၻ႔အလံ အျဖစ္ ကၽြန္မတို႔ လႊင့္ထူ စိုက္ႏိုင္ခဲ့မည္ ဆိုလွ်င္...။ ထိုအလံကို ကၽြန္မ ဦးေခါင္းတုိ႔ ေသြးျခင္းျခင္း နီေနသည့္တိုင္ ကၽြန္မ ဦးညႊတ္ခ်င္ပါသည္။ အေလးျပဳ ခ်င္ပါသည္။         

ပန္းရိပ္ျဖဴ
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ ၂၀၁၁)