Thursday, November 29, 2012

ေစာင္႔စားသူ







လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္၌ ကၽြန္မ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္ႏွခြက္ ေျမာက္မွန္း မသိႏုိင္ေသာ ေရေႏြးၾကမ္းကို တဂြပ္ဂြပ္ျဖင့္ ေမာ့ေသာက္လ်က္ ဖတ္လက္စ ၀တၳဳတုိ တစ္ပုဒ္ထဲမွာ ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွ သစ္ပင္ စိမ္းျမသည္လည္း ကၽြန္မကို မစိမ္း ျမႏုိင္ေတာ့ပါ။
စားပြဲထိုးကေလးမ်ား၏ အသံတို႔သည္ ကၽြန္မ နားထဲ၌ ပုရစ္ေလးေတြ ဆူညံေနသလို ညံစီ၍လာသည္။ ကၽြန္မ စိတ္တုိလာၿပီ။

နာရီကုိၾကည့္ေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီပင္ ခြဲေတာ့မည္။ ခ်ိန္းထားသည္က ဆယ္နာရီခြဲ။ မလာေတာ့ဘူးဟု ထင္ကာ ကၽြန္မ ထသြားခဲ့ရင္ေတာ့ မိတ္ပ်က္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မသည္ ေစာင့္စားျခင္းႏွင့္ နာမည္ ေက်ာ္လြန္းသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ခ်ိန္းထားၿပီးသူ မွန္သမွ်ကို ဘယ္ေလာက္ေနာက္က်က်
စိတ္မဆုိးတတ္ေသာ၊ မလာမခ်င္းေစာင့္တတ္ေသာ ကၽြန္မ၏ ဂုဏ္ပုဒ္သည္ မိတ္ေဆြမ်ားအၾကား၌ ေက်ာ္ၾကားလြန္းခဲ့၏။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုိင္ဖတ္ကာ ခ်ိန္းထားသူ မလာမခ်င္း ကၽြန္မက စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္ျမဲ။

ထုိ႔ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိပါ။ ကၽြန္မ ခ်စ္သူႏွင့္ ကၽြန္မ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ကၽြန္မသည္သာ ေစာင့္ရသူျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ မလာေသးလည္း ကၽြန္မ စာဖတ္ေနမွာပဲဟု ယံုၾကည္ကာ စိတ္ထင္တုိင္းကို ေနာက္က်ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ခ်စ္သူသာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးသည္ ကၽြန္မႏွင့္ ခ်ိန္းတိုင္း အားလံုးေနာက္က်မွ လာတတ္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္မထက္ အေရးႀကီးေသာ၊ ကၽြန္မထက္ စိတ္ဆတ္ေသာ၊ ကၽြန္မေလာက္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ေသာ သူတုိ႔ထံ အေရးတႀကီး ေျပးလႊား သြားေတာ့သည္။ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္မႏွင့္ ရင္းႏွီး လာေလေလ ထိုလူကို ေစာင့္ရသည့္ အခ်ိန္ ပုိၾကာလာေလေလ ျဖစ္လာေသာ အခါ ကၽြန္မ သည္ လူတုိ႔၏သေဘာကို စစ္ေၾကာ မိလာတတ္သည္။

အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကာေအာင္ တစ္ေနရာတည္းမွာ ထုိင္၍ ေစာင့္စားရျခင္းသည္ မည္မွ် ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းေၾကာင္းကို ေစာင့္ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါလိမ့္မည္။ တစ္ခါ တေလေတာ့ လူပီပီပင္ ကၽြန္မ စိတ္တုိ လာခ်င္သည္။ ထုိအခါ အျမဲတမ္း စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္ေနသူက စိတ္တုိရပါမည္လားဟု ကၽြန္မကို စိတ္ဆိုးခ်င္ၾကျပန္သည္။ ခက္ပဲ ခက္ရခ်ည့္ရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကၽြန္မ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္စားဖူးသူ တခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေၾကးတန္းတိုက္ကာ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ ဘယ္ ေလာက္ေစာင့္ထားတာပဲဟု ဆုိခ်င္တတ္ ျပန္၏။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စာဖတ္ၿပီးေနရ တာမ်ား စိတ္တုိေနရေသးလားဟု ဆုိ တတ္ျပန္သည္။

အခန္းထဲမွာ စိတ္ေအးလက္ေအး စာဖတ္ေနရသည္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာ စာဖတ္ရသည္က ဘယ္လုိမွ မတူႏုိင္ေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ရွင္းမျပခ်င္ ေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူတို႔ ေမ့ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ႏုိင္လြန္းလွေရာ။ အရိပ္ျမင္တုိင္း ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ရေသာ ဒုကၡကို မေစာင့္စားဖူးသူတုိ႔က ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္မသည္ လူတုိ႔၏ စကားကို ယံုၾကည္တတ္သူမို႔ လာမည္ဟု ဆုိေသာ သူကို မလာမခ်င္း ေစာင့္တတ္ခဲ့သည္။ ထုိအက်င့္သည္ ေကာင္းေသာ အက်င့္လား၊ မေကာင္းေသာ အက်င့္လားဆုိ သည္ကိုေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ေ၀၀ါး ေနဆဲရိွပါေသးသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို မနက္မိုးလင္းကတည္းက ညေန မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ အရြယ္ကာလတုန္းက ေစာင့္ခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရမိျပန္ေတာ့ ႏွလံုးသားတု႔ိ နာက်င္ လာခဲ့ရ၏။ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အဲဒီေလာက္ေစာင့္တာ ရယ္စရာပဲဟု ကၽြန္မကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား ရယ္ပြဲ ဖြဲ႕မည္လား။ လာမည္ဆုိေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ယံုၾကည္သူမို႔ ထမ ျပန္ရက္တာ ရယ္စရာဟု ထင္ရင္လည္း ရယ္ပါေစေတာ့။

သုိ႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ အားနာစကား မဆုိဘဲ ဒီေလာက္ထိ ေစာင့္တာေတာ့ နင္ ေၾကာင္လြန္းတာေပါ့ဟု ရက္ရက္စက္စက္ ဆုိခဲ့သည္ကိုေတာ့ အံၾသမွင္တက္စြာ သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာကို ေငးရင္း ကၽြန္မ စိတ္တိုပစ္လုိက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ရ ျပန္သည္။ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ုိင္း ၾကားထဲတြင္ ေနကုန္ ေစာင့္ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္မအျဖစ္သည္ ရယ္စရာတဲ့လား။ တခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားသည္ စိတ္တုိပစ္လိုက္ဖို႔ ၏အလြန္မွာ ရိွေနသည္မို႔ ကၽြန္မသည္ တစ္စတစ္စ ေအးခဲ၍လာေသာ ႏွလံုးသားကိုသာ အလန္႔တၾကား သတိျပဳမိ ရင္း လူတို႔ႏွင့္ တစ္စတစ္စ ကင္းကြာ ခ်င္လာခဲ့သည္။

ေစာင့္စားရျခင္း အေၾကာင္းကို ေတြးမိျပန္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေစာင့္ခ်င္ေသာ ေစာင့္ရမွာကို စိတ္မရွည္တတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးကို သတိရမိသည္။ တစ္ရက္ သူ႔အေမကို ေဆးခန္း သြားျပေတာ့ ကၽြန္မ လုိက္သြားရပါသည္။ ေဆးခန္းက ေစာင့္ေနသူ အမ်ားႀကီးကို ေက်ာ္ကာ ဆရာ၀န္ လာလာခ်င္း သူက အရင္ဆံုး ၀င္သြားေတာ့သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ကိစၥမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ညံ့ဖ်င္းလြန္းေသာ ကၽြန္မသည္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ၾကည့္ကာ အံ့ၾသမိရသည္။ ဘြတ္ကင္ ဘယ္တုန္းက ႀကိဳလုပ္ထားလုိ႔လဲ ဆုိ ေသာ ကၽြန္မ၏ အေမးကို သူငယ္ခ်င္းက ဖြဖြရယ္ကာ သူ႔လက္မနဲ႔ လက္ညႇဳိးကို ေကြးကာျပရင္း “ဒါတန္ခုိးေလ”ဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္မသည္ ေဆးခန္း ခံုတန္းေပၚမွ လူအုပ္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္လာကာ မ်က္ႏွာတို႔ ေႏြးပူ လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေစာင့္စားသူတုိ႔က ေစာင့္စား ေနရခ်ိန္ တြင္ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္မွ မေစာင့္ စားရဘဲႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕ျဖတ္ေက်ာ္ တက္သြားခြင့္ ရိွေသာသူတုိ႔ ေလာကမွာ ရိွေနေၾကာင္းကို ကၽြန္မ သိလာခဲ့ရၿပီ။ ေက်ာ္ျဖတ္ရက္ေသာ လူတို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကည့္ကာ ေနရာမွာပင္ ေၾကာင္ေၾကာင္ရပ္ရင္း ကၽြန္မ ေမာပန္းနာက်င္ လာတတ္သည္။

ေစာင့္စားသူတုိ႔ ေနကုန္ေနခန္း ေစာင့္ေနရခ်ိန္တြင္ မေစာင့္စားခြင့္ ရသူ တခ်ဳိ႕က ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕မွာပင္ ျဖတ္ ေက်ာ္သြားၾကသည္။ ေစာင့္ရမည့္ အခ်ိန္ တခ်ဳိ႕ကို တန္ခိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေသးက်ဳံ႕ပစ္ႏိုင္စြမ္းေသာ လူနည္းစုကေလး ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕က ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြား ၾကသည့္အခါ လူမ်ားစုႀကီးခမ်ာ ေနရာမွာပင္ ရပ္တန္႔၍ ေငးေမာေစာင့္စားေနခဲ့ ရေတာ့၏။ လူအမ်ားစုႀကီး၏ အခ်ိန္ႏွင့္ တန္ဖိုးေတြကိုပါ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပး လိုက္ရတာပါလားဟုေတြးၿပီးသည့္ အခါတုိင္း ကၽြန္မ ေသြးတို႔ ေႏြးပူလာမိျမဲ။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ကၽြန္မတို႔သည္ ေစာင့္စားရျခင္းမ်ားႏွင့္ အသား က်ခဲ့ၿပီလားဟု ရွက္ရြံ႕စြာ ေတြးမိျပန္ သည္။ ေစာင့္စားရျခင္းမွာလည္း ေစာင့္ စားမႈတုိ႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးမတူ ညီလွစြာ အထူအပါးတို႔ ရိွေသးေၾကာင္း အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် နားလည္လာရေတာ့သည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္ကာရသည့္ ကားကိုလုတက္ရင္း ကားေပၚေရာက္ေတာ့မွ ကားက ဂိတ္ဆံုးအထိ မသြားေတာ့ဘူးဟုဆုိေသာအခါ ဆင္းခိုင္းေသာ မွတ္တုိင္မွာပင္ဆင္းရင္း ေနာက္လာမည့္ကားကို စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ရျပန္သည္။ ထုိအခါ ကားမွတ္တုိင္ႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ လက္တစ္ေခ်ာင္း ေရွ႕ဆန္႔တန္းလုိက္႐ံုႏွင့္ တကၠစီကားေပၚသို႔ ေစြ႕ခနဲ ေရာက္သြားေသာ လူမ်ားကုိ ေငးမိရင္း ကၽြန္မသည္ ေစာင့္ဆုိင္းရျခင္း၏ အကြာအေ၀းတို႔ကို စိတ္ႏွလံုးတို႔ အနာက်င္ခံကာ တုိင္းတာမိျပန္သည္။

စာအုပ္ဖတ္ရင္းတန္းလန္းႏွင့္ မီးပ်က္သြားေသာ အခါ မီးလာမွာကို အေမွာင္ထဲမွာ ေစာင့္ရင္း ဟုိမွဒီမွ လင္းလာေသာ အိမ္နား ၀န္းက်င္မွ ၿဖိဳးၿဖိဳး ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ မီးပြင့္မ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ေနရေတာ့သည္။ မီးလာမွာကို အေမွာင္ထဲကေန တစ္ခ်က္ကေလး ေတာင္မွ မေစာင့္စားႏုိင္သူတုိ႔၏ ဆူဆူညံညံ မီးစက္သံက သန္းေခါင္သန္းလြဲ အထိ မတိတ္ႏိုင္ေသးေသာ အခါ မနက္ အိပ္ရာမွ မႏိုးမွာကို စိုးထိတ္ရင္းျဖင့္ ေဘာလံုးပြဲ ရိွေသာ ညတုိ႔ မီးပ်က္ဖို႔ ဆုေတာင္းတတ္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ လူတခ်ဳိ႕၏ မေစာင့္စားႏုိင္ျခင္း အေပၚမွာ လူမ်ားစြာ၏ အခ်ိန္ အပါအ၀င္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စသည္တုိ႔ကို ကာယကံရွင္ပင္ မသိလုိက္ဘဲ ေပးလိုက္ရ သည္မ်ားရိွပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေတြ ေနႏုိင္ ရက္လြန္းၾကသည္လား။ မိုးထဲေလထဲေပမို႔ ႏွလံုးသားတုိ႔ သံေခ်းတက္တာ ျမန္လြန္းသည္ထင္သည္။

ကၽြန္မကို စိတ္ရွည္ေသာ ေစာင့္ဆုိင္းသူဟု သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက ထင္တတ္ၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေစာင့္စားရ ျခင္းကို ကၽြန္မ အင္မတန္ မုန္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက ေစာင့္ စားေနရသူ တခ်ဳိ႕၏ ေငးေမာငံ့လင့္ေနေသာ မ်က္လံုး တခ်ဳိ႕ကို ျမင္ရမွာ စိုးရြံ႕လြန္းသူသာျဖစ္၏။ ကၽြန္မ မလာမွာကို ေတြးရင္း စိိုးထိတ္ေနမွာကို ကၽြန္မ အားနာေၾကာက္ရြံ႕သည္။ ေစာင့္စား ခုိင္းရသူ ဘ၀ထက္ ေစာင့္စားရသူ ဘ၀ကို ကၽြန္မ ပို၍ လိပ္ျပာ လံုခ်င္သည္။ ကုိယ့္ အခ်ိန္ကို အကုန္မခံခ်င္သည္ႏွင့္ သူမ်ား အခ်ိန္ေတြကို သစ္ပင္မွ သစ္ရြက္မ်ား ေႁခြခ်သလိုမ်ဳိး တလြင့္လြင့္ မေႁခြခ်ရက္ပါ။ ထုိအခါ ကၽြန္မသည္ စိတ္ အင္မတန္ရွည္ေသာ ေစာင့္စားသူ ျဖစ္ရ ေတာ့သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကို ေစာင့္စားရျခင္းျဖင့္ မကုန္ဆံုးခ်င္ေသာ အခါ အိတ္ထဲတြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ အျမဲပါရေတာ့သည္။

စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဘတ္စ္မွတ္တုိင္မွာ၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆရာ၀န္ မလာေသးေသာ ေဆးခန္းမွာ၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ အစိုးရ႐ံုးတခ်ဳိ႕မွာ၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဘူတာ႐ံုမွာ၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ ဆရာမလာေသးေသာ စာသင္ခန္းထဲမွာ၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္၊ စာဖတ္ျခင္း ျဖင့္၊ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္  ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မ အင္မတန္မုန္းေသာ ေစာင့္စားရျခင္းကို စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ လွပလာေအာင္ အေရာင္ဆုိးရင္း ခက္ခဲစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္တို႔ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္မေရွ႕မွ  ေစာင့္စားရျခင္းဆုိေသာ အရာသည္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ခံႏုိင္ရည္ကို စမ္းသပ္ေတာ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ထုိင္ေစာင့္ ေနရေသာ ေစာင့္စားျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ မတူေသာ ေစာင့္ စားျခင္း အသစ္တို႔က ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳေနေတာ့သည္။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း တစ္မနက္စာ ဘာမွ် မလုပ္ ျဖစ္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္ရသည့္ အခါ ကၽြန္မသည္ ေစာင့္စားရျခင္း အေပၚမွာ ခါးသက္စ ျပဳလာခဲ့သည္။

ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ဘဲကြာဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က ႏွစ္သိမ့္သလို စကားဆုိတုိင္း ကြန္ပ်ဴတာ ေရွ႕မွာ အခ်ိန္ကုန္စရာ မလုိဘဲ ခလုတ္ကေလး ႏွိပ္႐ံုျဖင့္ ဖတ္လုိရာကို ေဒါက္ခနဲ ေဒါက္ခနဲ က်လာတတ္ေသာ ႏုိင္ငံေတြ အေၾကာင္းကို မေတြးမိဘဲ မေနႏုိင္ျပန္။ သူတုိ႔ ေတာ္တာ မဆန္းဘူး။ ဘာကိုပဲ လုပ္လုပ္ သိပ္ေစာင့္စရာမွ မလုိတာဟု ေတြး မိျပန္ေတာ့ ဘာကို ၀မ္းနည္းမိမွန္းမသိကာ ၀မ္းနည္းလာျပန္သည္။ ေစာင့္ဆုိင္းရျခင္းသည္ ကၽြန္မတုိ႔၏ ၀တၱရားတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ၿပီလားဟု ေတြးမိလာခဲ့ၿပီ။ မေစာင့္ႏုိင္သူတုိ႔ မေစာင့္နဲ႔။ ေစာင့္ႏိုင္သူ တုိ႔ ေစာင့္ၾကေပါ့ဟု ဆုိရက္ေလသလား ဟု ေတြးထင္လာတတ္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ေစာင့္စားရျခင္းဆုိသည္က ဘ၀ တစ္ခုစာမက ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ၿပီးသား အရာပါ။

႐ုပ္ရွင္႐ံုေရွ႕မွာ ကၽြန္မတို႔ တိုးေ၀ွ႔ေစာင့္ စားခဲ့ဖူးသည္။ ျပည္သူ႔ ကုန္တုိက္ေရွ႕ မွာ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး တိုးေ၀ွ႔ေစာင့္စား ေနခဲ့ဖူးေသာ လူေတြကုိလည္း ျမင္ဖူးခဲ့ ၿပီးၿပီ။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္ သက္ ထုိင္ေစာင့္ေနရသည္က တိုးေ၀ွ႔ ေနေသာ လူေတြထက္စာရင္ ဂုဏ္သိကၡာ ရိွသည္ေပါ့။ ဟင့္အင္း ကၽြန္မေတာ့ မထင္မိပါ။ ေစာင့္စားရျခင္းသည္ ေစာင့္စားရျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေစာင့္စားရျခင္းတုိ႔တြင္ပါေသာ ေမွ်ာ္လင့္မႈ၊ တမ္းတမႈ၊ စိတ္မရွည္ႏုိင္မႈတို႔ ေရာစပ္ေနေသာ စိတ္ေခၽြးစမ်ားျဖင့္ တရိရိစီးက်ေနေသာ ပင္ပန္းျခင္း တစ္မ်ဳိးကေတာ့ မည္သည့္ေစာင့္စားမႈမ်ဳိးမွာ မဆို အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ဳိး အမည္ ကြဲျပားေသာ ေစာင့္စားမႈတို႔က ျဖင့္ကၽြန္မတို႔ ေရွ႕မွာ ပံုစံမ်ဳိးစံုျဖင့္ ကၽြန္မ တို႔ကို ဆီးႀကိဳ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ေစာင့္စားမႈ ယႏၲရားႀကီးထဲမွာ အသား က်ေနၿပီမို႔ ေစာင့္ရျခင္းသည္လည္း ကၽြန္မတို႔ အတြက္ မဆန္းေတာ့ၿပီလား။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ေစာင့္ႏုိင္လြန္းေသာ ကၽြန္မသည္ ပင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္မ အိတ္ထဲမွာ ဘာစာအုပ္တစ္အုပ္မွ် မထည့္ထားဘဲ လူတုိ႔၏ ခ်ိန္းဆုိရာ ဆီသို႔ သြားခ်င္မိသည္။ ထုိသို႔ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိုက္မည္ လဲ။ ကၽြန္မအခန္းထဲက ခုတင္ေလး ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္း ကၽြန္မ လြတ္ လပ္လံုျခံဳစြာ စာဖတ္ႏုိင္ေတာ့မည္ေပါ့။ မေစာင့္ရေသာ ေခတ္ထဲမွာ လူျဖစ္ခြင့္ရျခင္း၏ သုခကို ကၽြန္မသည္ ကိုယ့္ ေျမေပၚက ကုိယ့္လူမ်ဳိးတုိ႔ထံမွာ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ခံစား ရယူခ်င္မိသည္။ ဒါကို ကၽြန္မ ေလာဘႀကီး သည္ဟု ဆုိၾကမည္လား။ ေလွာင္ရယ္ ၾကမည္လား။ ရယ္သံေတြၾကားထဲမွ ကၽြန္မသည္ နာက်င္စြာျဖင့္ပင္ မေစာင့္ စားရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စား ရပါဦးမည္။ ေစာင့္ရျခင္းသည္သာ ကၽြန္မတို႔၏ ျပယုဂ္ဆုိရင္ ထုိျပယုဂ္ကို ကၽြန္မ ရဲ၀ံ့စြာ ျငင္းဆန္ခ်င္သည္။

သို႔ေသာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကေတာ့ ကၽြန္မ အိတ္ထဲ တြင္ အခုခ်ိန္ထိ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ စြာ ရိွေနဆဲရိွေသးသည္။ ခ်ိန္းထားေသာ လူတို႔လာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ ျဖစ္ေစ၊ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္မ ေစာင့္ေနရပါဦးမည္။ အရိပ္ျမင္တုိင္း ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေမာ့ၾကည့္ကာ ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ေနရဦးမည္လား။ ခ်ိန္းသူတုိ႔ကျဖင့္ ေနာက္က်ေနဆဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ပင္ပန္း ႀကီးစြာျဖင့္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ စားေနဆဲရိွေသးသည္။

ပန္းရိပ္ျဖဴ
(ေရႊႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေမလ ၂၀၁၂)
ေရႊအျမဳေတ လက္ေရြးစင္ ရသစာတမ္းမ်ား (ႏုိဝင္ဘာ၊ ၂ဝ၁၂)


2 comments:

Unknown said...

ကုိယ္ေတြလည္း ေစာင္႔စားျခင္းနဲ႔ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနခဲ႔တယ္...။
ဘယ္ေတာ႔ဖတ္ဖတ္ အာသာမေျပတဲ႔ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ပါ အမေရ... :)

ခ်စ္တဲ႔

Yan said...

မဂၤလာပါ မပန္းရိပ္ျဖဴ...
အစ္မရဲ႕ ဒီရသစာတမ္းေလးကုိ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္တမ္း ျပဳလုပ္ထားတဲ႔ Myanmar Blogs Digest Page ေလးမွာ ေဝမွ်ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။

https://www.facebook.com/mmblogsdigest

ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ အစ္မ.

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
Yan.